01โลกไม่เท่าเทียม

พอจบเรื่อง อุบัติเหตุบนท้องถนน ไปแล้ว ตัวผมก็จะพาทุกคนไปดูวิถีชีวิตของผู้คน กัน ว่าพวกเขานั้นได้ใช้ชีวิตกันแบบไหน โดยเพราะผู้คนอีกกลุ่มหนึ่ง นักอ่าน ทุกคนอยากที่จะเห็นกันหรือเปล่าครับ

 นักอ่านทุกคน ที่ได้มองมายังสถานที่แห่งนี้ คงคิดว่าสถานที่แห่งนี้มัน น่าอยู่ละสิท่า ไม่ว่าจะเป็นปัจจัยไหน ที่นี่มักจะตอบโจทย์ความต้องการของคุณ ในทุกรูปแบบไม่ ว่าจะเป็นความสะดวกสบายในการใช้ชีวิตและสภาพแวดล้อม ที่สวยงาม ความก้าวหน้า ทางเทคโนโลยี หรือ การรักษาที่ได้มาตรฐานการยอมรับ ในระบบสากล

แต่…….นั้นมันมีเอาไว้ให้ สำหรับประชากรที่เป็น ชนชั้นปกครอง และ ชนชั้นทั่วไปเท่านั้น 

ใช่ครับ สังคม ในประเทศจีน นั้นได้ มีการ แบ่งชนชั้น เอาไว้ อย่างชัดเจนครับ พอได้ยิน คำตอบของ ผมแล้ว 

พวกคุณยัง คิดว่า เมื่องที่มีความก้าวหน้าแห่งนี้ มันยัง น่าอยู่อีกไหม ตอบผมมาสิ……….ครับ หากได้มองให้ลึกลงไป ข้างใน โดยไม่สนใจเทคโนโลยี บ้าบอ อะไรนั้น ก็จะเห็นสิ่งถูกปกปิดเอาไว้ เพราะไม่อยากให้ คนภายนอกเข้ามาพบเห็น

Alphard Estima Prius ราคาเหยียบล้าน ได้เคลื่อนที่ไปตามถนน ใหญ่สายหลัก ที่ได้ทอดยาวออกไป ตอนนี้เป็น เวลาบ่ายโมง เส้นทางนี้โล่งสบายไม่ค่อยมีรถ วิ่งผ่าน แสงสีเหลืองนวลจากดวงอาทิย์ ได้เล็ดลอดจากหมู่ สีขาวนวล ได้ตกกระทบมายัง กระจกใส ของตัวรถ

    บรรยากาศ ด้านนอกมันช่างดูอบอุ่น และเงียบสงบ แต่พอพระอาทิย์ตกดินเท่านั้น เส้นทางนี้จะเปลี่ยนไปคนละเรื่อง เราทุกคนที่มาทางนี้ จะมีจุดมุ่งหมายเดียวกัน คือหาความสุข ให้กับตัวเองทั้งนั้น แต่ความสุขที่ผมพูดถึง เรื่องอะไรทุกคนก็น่าจะรู้ ตั้งแต่ผมเข้ามาจอดรถแล้วแหละ 

ที่นี่จัดเป็นศูนย์รวมของความบันเทิงในทุกรูปแบบ แต่ผมอยากให้ทุกคน ได้ทำการสังเกตดูดีๆ ว่ามันมีอะไรที่ ดูเหมือนกัน ผมให้เวลาคิด5 นาที หมดเวลา

“กระจก “

“ใช่ครับมัน คือ ตู้กระจกนั้นเอง"

เป็นตู้กระจกที่มีขนาด ที่ใหญ่เอามากๆ สะด้วย แต่ขอบอกเอาไว้ก่อน ว่าที่เห็นอยู่นี้ มันไม่เอวไว้ ใส่ขนมหวานหรอกนะ ถึงว่ามันจะดูเหมือน ก็ตาม 

นักอ่าน อ้าวไทร์ แล้วมัน เอาไว้ ทำอะไรกันเล่า ก็เห็นอยู่ว่ามันเป็นตู้ ขนมอะ

"ไรท์ คุณนักอ่านจะรีบไปไหน ถ้าอยากรู้ก็ฝังเราต่อให้จบสิ"

"นักอ่าน เอ่อกูขอโทษไทร์ เชิญเข้า เรื่องต่อเลย"

ตู้นี้ มันเอาไว้ใส่สินค้านั่นแหละ แต่เพียง ไม่ใช่อาหาร เสื้อผ้า หรือแม้กระทั่งขนม คำตอบนั้นคือผิดทั้งหมด สิ่งมีชีวิตที่มีเนื้อหนัง จิตใจ ควมามคิด ความรู้สึก ใช่แล้วครับ คำตอบที่ถูกต้องนั้นคือ คน เป็นกลุ่มที่ถูกทำร้ายด้วย ผู้คนในสังคมนั้นเอง

ตู้กระจกใสขนาดใหญ่ มันมีหน้าที่ กังขัง คนที่มีเพศรองเป็นโอเมก้านั้น เอง เห็นที่ผนังนั้นไหม ว่ามีท่อนเหล็กเส้นยางและหนา ถูกติดตั้งเอาไว้ มีหน้าที่เอาคล้องอุปกรณ์ พันธนาการ กับปลอกคอเพื่อป้องกันการ หลบหนี ถ้ามีใครคนหนึ่งได้ขยับตัวมากจนเกินไป 

แท่งเหล็กที่ยึดติดกับโซ่ ที่มีหน้าที่ล่ามเอาไว้กับปลอกคอ จนทำให้เกิดการบีดรัดจนแน่นขึ้น จนแทบจะหายใจไม่ออก

กรี๊ด อยู่ๆ ก็มีเสียงร้องดังขึ้น มันดังมากจนผมที่อยู่ใน รถต้องหันไปมองผ่ากระจก เหตุการณ์ นี้ได้เกิดขึ้น บนท้องถนน ก็เห็นกลุ่มคนประมาณ 3-5คน ได้นั่งคุกเข่า อยู่ที่ พื้น ถนนคอนกรีต แล้วณ.ตอนนี้ เป็นเวลา12.30 คงไม่ต้องบอกหรอนะว่าอากาศด้าน นอก มันร้อนขนาดไหน

นี่ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพื้น ถนนที่ได้ถูกแสงแดดแผดเผา นี้ขนาดที่ผมนั่งอยู่ในรถยังรู้สึกถึงไอความร้อน แสงจากดวงอาทิย์ นั้นไม่ปรานี ใครอยู่แล้ว ทุกคนก็น่าจะรู้ แล้วคนที่นั่งอยู่ตรงนั้น จะร้อนขนาดไหนกันนะ กลุ่มชายชุดดำเหล่านั้น ได้ยืนล้อมรอบ สายตาหลากคู่ ได้ทำการมองไป ยังกลุ่มคนที่นั่งอยู่ด้านล่าง โดยที่ไม่ได้รู้สึกอะไร และออกจะสะใจด้วยซ้ำไป คงไม่ต้องบอกหรอกว่าชายชุดดำกลุ่มนั้นเป็นเพศอะไร เพราะลักษณะของพวกเขาบ่งบอกเอาไว้อย่างชัดเจน ตั้งแต่รูปร่างที่ดูแข็งแรง หนาแน่น จนถึงความมั่นใจในท่าทางที่เผยให้เห็นถึงอำนาจเหนือกว่า 

แสงจากความร้อนทำให้ร่างกายที่แสนจะผอม นั้นเปียกชุ้มไปด้วยเม็ดเหงื่อ สายตาที่เหยียดหยามของคนที่ ยื่นอยู่ในที่ ร่มต่างได้จ้องมอง มาไม่หยุด การกระทำเหล่า มันก็บอก ได้ถึงความเหนือกว่าในทุกเรื่อง

ไม่ว่า จะอำนาจ ที่ตัดสินชะตาของเล่นพวกนี้ได้

ความเป็นปวดที่ไม่ได้ มีเพียงทางด้านร่างกาย แต่ยังร่วมจิตใจเรียกได้ เป็นการทำลายศักดิ์ศรีและความเป็นมนุษย์ ดีๆ นี่เอง ประเทศแห่งนี้ มันแสดงออกถึงความไม่เท่าเทียมในสังคม ได้อย่างชัดเจน และทุกต่างเห็นว่า มันเป็นเรื่องปกติอีกด้วย สิ่งที่ผมมาทุกคน มาเห็นในวันนี้ มันทำให้ ทุกคนมาเห็นถึง ขนาดนี้ รู้สึกสงสารพวกเขาบ้างหรือเปล่าครับ

ในตอนนี้ ทุกไม่รู้ว่า จะพูดอะไรออกมาเลยใช่ไหมล่ะ

มองดูดี สิครับ พวกเขาได้แต่ก้ม หน้ามันแทบจะติดพื้นแล้ว ขนาดเสื้อผ้า ผมยังไม่สามารถเรียกได้เต็มปาก มีเพียงแค่ผ้าบางๆ ที่ปกคลุ่มร่างกายเอาไว้ แต่มันก็ไม่มิดอยู่ดี

และถ้าหากได้เดินเข้าไปมองใกล้ ก็จะเห็น ร่องรอยการถูกทำร้าย และไม่นาน ก็มีเสียงกรี๊ดที่ที่ดังขึ้นมาจากพวกเขา ไม่ใช่เพียงเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด แต่ยังสะท้อนถึงความสิ้นหวังที่สุมอยู่ในใจ

“ปล่อยพวกเราไปเถอะนะ!” เสียงหนึ่งร้องออกมา นั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด จนเกินจะรับไหวอีกต่อไปแล้ว"

“พวกเราเจ็บ ร่างกายของพวกเราจะทนไม่ไหวแล้ว! ได้โปรด…” อีกเสียงที่แหบแห้งกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา ราวกับว่าสิ่งที่พวกเขากำลังเผชิญอยู่ทำให้ความหวังในชีวิตเริ่มริบหรี่ลง

กลิ่นอายของความสิ้นหวังลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ ความหวังในดวงตาของโอเมก้าค่อย ๆ จางหายไป แต่ละคำพูดของพวกเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและการเรียกร้องสิทธิมนุษยชนที่พวกเขาไม่เคยได้รับ ความรุนแรงของการถูกกักขังนั้น ไม่เพียงทำลายร่างกาย แต่ยังทำลายจิตใจและความรู้สึกของพวกเขาอีกด้วย

กลิ่นอายของความสิ้นหวังลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ ความหวังในดวงตาของโอเมก้าค่อย ๆ จางหายไป แต่ละคำพูดของพวกเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและการเรียกร้องสิทธิมนุษยชนที่พวกเขาไม่เคยได้รับ ความรุนแรงของการถูกกักขังนั้น ไม่เพียงทำลายร่างกาย แต่ยังทำลายจิตใจและความรู้สึกของพวกเขาอีกด้วย

“พวกคุณเป็นแค่สัตว์ชั้นต่ำ มีสิทธิ์อะไรมาเรียกร้องกันครับ!!! แล้วไง ต่อให้ร่างกายจะป่วยหรือพังยับขนาดไหน มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเรา! พวกคุณมีหน้าที่แบกร่างกายที่บอบช้ำไปนอนอ้าขาให้บรรดาลูกค้าอัลฟ่าและเบต้าใช้ประโยชน์จากร่างกายของคุณบนเตียง และถึงแม้ว่าคุณจะเจ็บปวดจนแทบจะตาย คุณก็ต้องนอนอ้าขาให้ลูกค้าอยู่ดี หากจะโทษใคร ก็ควรจะโทษตัวเองที่เกิดมาเป็นเพศโอเมก้าชั้นต่ำ ถึงได้มีชะตาชีวิตที่น่าสังเวชเช่นนี้” 

ก็ควรจะทำ หน้าที่ ของตัวเองให้ดี โดยการสิ้น ค่า ชั้นดี จนกว่าตัว จะตายไปนั่นแหละ

 สิ้นสุดคำพูดที่เหยียดหยามและทำร้ายจิตใจอย่างแสนสาหัส หนึ่งในกลุ่มชายฉกรรจ์ ก็นำแซ่ฟาดไปที่ผิว ที่แสนจะบอกบางกับบรรดาโอเมก้า ที่กำลังสั่นสะท้านกับความเจ็บปวด ที่ได้รับ และเสียงที่กรีดร้องก่อน หน้าก็ได้เงียบลงด้วยความอับจนหนทางในการใช้ชีวิต ดวงตาที่ส่องประกายไปด้วยความ หวัง มันก็ค่อยๆ เลือนหาย ไปจนเหลือ เพียงดวงตาที่แสนจะว่างเปล่า มันสะท้อนถึงความสิ้นหวัง สีหน้าที่ซีดเชียว กับไร้ความรู้สึกๆ อีกแล้ว ไม่ว่าทั้งรัก มีความสุข ความทุกข์ ความเศร้า ความเจ็บปวด หรือแม้กระทั่งความแค้น หลงเหลือไว้แค่เงาของร่าง จิตใจและวิญญาณนั้นดับสิ้นไปแล้ว

ในตอนนี้ชีวิตของพวกเขาไม่ต่างอะไรกับหุ่นยนต์ ถึงแม้จะมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ ต่อ แต่จิตใจ นั้นได้ตายจากไปแล้ว

ดวงตาที่ยัง เคยมีความหวังอยู่นั้นก็ได้ดับสิ้น แล้วเหลือแค่เอาไว้แต่ความว่างเปล่าราวกับจิตวิญญาณถูกฉีกทิ้งไปหมดแล้ว ผมมองภาพทั้งหมดนั้นผ่านกระจกรถยนต์ ดวงตาสีเทาหวันบุหรี่ของผมจับจ้องเหตุการณ์ที่สะเทือนใจนี้ตั้งแต่ต้นจนจบ มือที่กำแน่นด้วยความเจ็บปวดทั้งใจ ไม่อาจเปลี่ยนแปลงอะไรได้ ผมสูดลมหายใจลึก แล้วเหยียบคันเร่งออกไปจากสถานที่นั้นทันที

"เป็นไงครับทุกคน? ได้เห็นแล้วใช่ไหม? เบื้องหลังเมืองที่สวยงามซึ่งหลายคนมองว่าเป็นสวรรค์ มันช่างน่าสะอิดสะเอียนและเน่าเฟะแค่ไหน" น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความโกรธและผิดหวัง "แล้วตอนนี้ ทุกคนยังอยากเดินทางเข้ามาอยู่ในเมืองแห่งนี้อีกหรือเปล่า?"

เขายิ้มเยาะในใจ ขณะที่คิดว่าหากวันนี้เขาพาทุกคนมาดูในยามค่ำคืน ทุกคนคงรู้สึกหดหู่และเข้าใจว่ามันน่าเวทนามากเพียงใด ความมืดที่คืบคลานเข้ามาจะเปิดเผยอีกด้านที่ซ่อนอยู่ในเงามืดของเมืองนี้ สถานที่ที่เต็มไปด้วยความหวังในวันแรก แต่กลับเต็มไปด้วยความสิ้นหวังในคืนที่ไร้ดาว

                                                                                                   ตัดภาพมาอีกด้านหนึ่ง 

บนทางหลวงสายหลักที่อยู่ใจกลางเมือง รถสปอร์ตสุดหรู อย่างLamborghini Egoista Concept ที่ตอนนี้ได้ขับโลดแล่นอยู่บนถนนอย่างสบายใจ ด้านรถก็มีบอดี้การ์ดคนสนิดค่อยทำหน้าขับรถอำนวยความสะดวกให้ผู้เป็นนายนั้นได้เดินทางไปถึงเป้าหมาย

"นายครับ ให้ผมขับออกมาเลยแบบนี้มัน จะดีหรอ บอดี้การ์ด ที่ทำหน้าเป็นคน พูดด้วย น้ำเสียงที่ค่อนข้าง เป็นกังวล"

"นี่ มึง จะไปสนใจ อะไรนักหน้า ฮะ! "

"กะอีแค่ โอเมก้าชาย เห็นแก่เงิน"

คำพอที่ เจ้านาย ของตัวเอง นั้น ได้พูดออก มาถึงกับ ทำให้ ต้อง ปิดปากลงให้เงียบ สนิท และขับ รถให้ไปถึง เป้าหมายโดยปลอดภัย และเร็ว ที่ สุด เท่า ที่จะทำได้ ภายใน จิตใจของคน ที่เป็นแค่ ลูกน้อง มันกับ ร้อนรุ่ม

 (“_”) เห็นแก่เงินอะไร นายไม่ แหกลูกตา ดูหรอก ว่าทาง ฝั่งนั่น ก็มีเงิน เหมือนกัน ไม่งั้น ควไม่มีเงิน ซื้อรถสปอร์ตAlphard Estime Prius มาขับเล่นแบบนี้หรอก เพราะราคาที่ค่อนข้างสูง ลิ่ว ซึ่งมันไม่ใช่ของที่โอมันก็ธรรมดานั้นจะหาซื้อได้ ด้วยซ้ำ หากไม่ได้เกิดมาในตระกูลที่ใหญ่โต หรือไม่ก็ที่บ้านต้องร่ำรวยมากๆ เพื่อที่จะซื้อรถมาให้ลูกของตนใช้อยู่พอสมควรเลย เค้าคงเป็นคนเห็นแก่เงินมากมั่ง ไปว่าเค้าทั้งที่ทางเราเป็นฝ่ายผิดแท้ๆ (“_”) 

 ใช้เวลากับการขับรถอยู่สักพักหนึ่ง จนในที่สุดก็ได้มาถึง บริษัทHan food Namtri Dvetionaty เป็นบริษัทที่ผลิตอาหารแปรรูป และ ผลิตอาหารและขนมส่งออกขนาดใหญ่ และนี้ยังไม่นับรวม กิจการร้านอาหารอีกหลายแห่ง เรียกได้ว่าแทบจะครบครันและครอบคลุมการผลิตภัณฑ์ที่ใช้บริโภคอย่างแท้จริง อัลฟ่าร่างสูงที่ดูมีภูมิฐาน ได้ทำการเดินเข้าไปยังด้านในตึก ที่ได้ถูกออกแบบมาเป็นอย่างดี เฟอร์นิเจอร์ที่ใช้ตกแต่งด้านในก็ได้นำเข้ามาจากต่างประเทศ ด้วยราคาที่สูงลิ่ว ทุกอย่างทุกจัดวางในตำแหน่งที่เหมาะ ราวกับคิดเข้าไว้แล้วว่าจัดว่าตรงไหนแบบใดถึงจะออกมาดูดี

“สวัสดีครับท่านประธาน” 

“สวัสดีค่ะท่านประธาน”

“ยินดีต้อนรับครับ”

“ยินดีต้อนรับค่ะ”

 พนักงานทุกคนได้ทำการกล่าวทักทายนักแสดงความเคารพ อย่างนอบน้อม กับผู้ที่เป็นเจ้านาย ของตนเอง แต่คนอย่าง ฮั่นชีหยาง ก็ไม่ได้สนใจอะไร รีบเดินตรงดิ่ง ไปที่ลิฟต์ ขึ้นไปบนชั้น50 ที่เป็นชั้นของบอร์ดบริหารระดับสูง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***