แนวบรรยาย Whisper In The Dorm (เสียงกระซิบในหอพัก)
...----------------...
คืนหนึ่งในช่วงฤดูใบไม้ร่วง
อากาศเย็นลงเร็วกว่าปกติ หอพักของ BTS เงียบผิดปกติ ทั้งๆ ที่พวกเขาเพิ่งกลับจากการซ้อมหนัก
สมาชิกแต่ละคนแยกย้ายไปที่ห้องของตัวเอง... แต่จู่ๆ ไฟในห้องโถงก็ดับลงวูบหนึ่ง
"แปลกจัง..." นัมจุนพึมพำขณะเปิดไฟฉายมือถือ
"ไฟมันกระพริบเองได้ยังไง..." จินถามขณะที่ชะเง้อมองไปทางมุมมืดของห้อง
เสียงกระซิบแผ่วเบาดังมาจากทางเดิน
ไม่มีใครพูดสักคน แต่มันเหมือนมีบางคนกำลังเรียกชื่อพวกเขาเบาๆ — ทีละคน
"ยุนกิ... จีมิน... แทฮยอง..."
เสียงนั้นเย็นยะเยือก ราวกับไม่ใช่มนุษย์
จองกุกเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นเงาเลือนๆ ตรงระเบียง
เขากระชับผ้าคลุมไหล่แน่น หัวใจเต้นระรัว
"พี่ครับ...มีอะไรบางอย่างอยู่ที่นั่น" เขากระซิบ พร้อมชี้ไปทางประตูระเบียงที่ควรล็อกแน่นแล้ว
ประตูระเบียงขยับเองช้าๆ — แอ๊ดดด...
เสียงบานประตูครูดกับพื้นดังสะท้อนในห้องที่เงียบกริบ
ในคืนนั้น พวกเขาตัดสินใจนอนรวมกันในห้องนั่งเล่น
แม้จะต่างคนต่างพยายามทำใจกล้า แต่ความรู้สึกเหมือนถูกจ้องมอง...ไม่เคยหายไปเลย
และเมื่อเวลาล่วงผ่านเที่ยงคืนไปไม่กี่นาที
จีมินที่นอนอยู่ข้างๆ ยุนกิ สะดุ้งเฮือก
"พี่ยุนกิ...ได้ยินไหม..."
เสียงกระซิบที่ข้างหู — แต่มันไม่ใช่เสียงของเพื่อนคนไหนเลย
รุ่งเช้า ทุกคนพบว่าที่หน้ากระจกห้องนั่งเล่น
มีข้อความเขียนด้วยนิ้วมือเปื้อนหมอก
_"พวกนาย...มองเห็นฉันไหม?"
ตั้งแต่นั้นมา...ทุกคืนที่อากาศเย็นจัด
พวกเขาจะได้ยินเสียงกระซิบเรียกชื่อพวกเขา...ทีละคน
ไม่มีใครรู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร — และมันเข้ามาในหอพักของพวกเขาได้อย่างไร...
แต่ทุกคนรู้ดี
ว่ามัน...ยังอยู่
...\=เสียงสุดท้าย\=...
หลังจากคืนนั้น ทุกคนต่างพยายามทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่ลึกลงไปในใจ ไม่มีใครปฏิเสธได้เลยว่า "บางสิ่ง" ยังคงวนเวียนอยู่
ยุนกิเริ่มฝันซ้ำๆ — ฝันเห็นเงาดำที่ปลายเตียง
มันยืนเฉยๆ ไม่ขยับ
แต่ทุกครั้งที่เขาพยายามลืมตาขึ้นมาในฝัน เงานั้นจะ "ใกล้เข้ามา" ทีละนิด
จีมินเองก็เริ่มได้ยินเสียงเคาะเบาๆ ที่ประตูห้องนอน
"ก็อก...ก็อก...ก็อก..."
ทุกคืน...ตรงเวลาเที่ยงคืนพอดี
แต่เมื่อเขาเปิดประตูออกไป — กลับไม่เห็นใคร
คืนที่ 3 หลังเหตุการณ์ไฟดับ
แทฮยอง เป็นคนแรกที่ "หายไป"
ห้องนอนของเขายังเปิดไฟอยู่
โทรศัพท์ยังวางอยู่บนเตียง เพลงที่แทฮยองฟังยังเปิดวนซ้ำอยู่...
แต่ตัวแทฮยองหายไปเหมือนละลายออกจากโลกนี้
"แทฮยอง! นายอยู่ไหน!" นัมจุนตะโกนจนเสียงแหบ
ทุกคนช่วยกันวิ่งหา — ในทุกซอกมุมหอพัก
ในห้องน้ำ ห้องครัว แม้แต่ระเบียงที่ลมหนาวพัดแรงจนประตูเปิดอ้า...แต่ไม่พบแม้แต่เงา
ที่พื้นใกล้ระเบียง พวกเขาพบเพียง...รอยเท้าเปียกน้ำ
รอยเท้าเดียวที่ลากยาวจากห้องแทฮยอง มาจนถึงขอบระเบียง — แล้วหายไปในอากาศ
ในคืนนั้นเอง
ขณะที่ทุกคนนั่งรวมกันด้วยความหวาดกลัว
ไฟในหอพักก็ดับลงอีกครั้ง — คราวนี้ดับสนิท และไม่มีท่าทีว่าจะกลับมา
ในความมืดสนิทนั้น พวกเขาได้ยินมันอีกครั้ง...
เสียงกระซิบช้าๆ ข้างหูแต่ละคน
"ตามฉันมา...เถอะ..."
เสียงนั้นไม่ใช่เสียงที่ฟังได้ด้วยหูธรรมดา
แต่มันเหมือนฝังเข้าไปในหัว เข้าไปในกระดูกสันหลัง...
เสียงร้องไห้เบาๆ ของใครบางคนดังมาจากมุมห้องนั่งเล่น
จีมินกุมมือยุนกิแน่นจนสั่น
"นั่นเสียงแทฮยองใช่ไหม...?"
แต่ยุนกิไม่ตอบ
เขาแค่จ้องไปในความมืด — ดวงตาเบิกโพลง
เพราะที่ปลายห้อง
แทฮยอง — หรือ "สิ่งที่เหมือนแทฮยอง" — กำลังยืนอยู่
แต่...เขาไม่ได้ยิ้มแบบเดิมอีกแล้ว
รอยยิ้มที่แสยะกว้างเกินกว่าที่มนุษย์จะทำได้
และดวงตา...กลวงโบ๋เหมือนหลุมดำ
เสียงหนึ่งดังขึ้น...
"คนต่อไป...จะเป็นใครดีนะ?"
หอพักทั้งหลังสั่นสะเทือน
และประตูทุกบาน...เปิดออกเองทีละบาน
...(To Be Continued...)...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments