ตอนที่ 1: มังงะสุดท้าย…แล้วฉันก็กลายเป็นลูกสาวแด๊ดดี้ตัวร้าย

> “แด๊ดดี้เหรอ?... เดี๋ยวนะ นี่มันตัวร้ายอันดับหนึ่งของเรื่องนี่นา!!”

[เสียงฟ้าผ่า เปรี้ยงงง!]

ฉันแค่กำลังนั่งอ่านมังงะตอนจบเรื่อง “เจ้าหญิงแห่งดวงตะวัน” ในห้องนอนตอนตีสอง... อยู่ดี ๆ ไฟก็ดับ หน้าจอมือถือก็กะพริบแปลก ๆ

แล้วก็...

> “อ๊ากกกกกกก!!!”

ฉันไม่รู้ตัวเลยว่าหมดสติไปตอนไหน รู้แค่ว่าพอลืมตาขึ้นอีกที... ฉันนอนอยู่บนเตียงนุ่ม ๆ ที่ไม่คุ้นตา มีม่านผ้าหรูหราเพดานสูง มีเสียงฝนกระทบกระจกเบา ๆ... และผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ปลายเตียง

> ชายแปลกหน้า: "เธอเป็นใคร?"

เขามีดวงตาสีเทาดำเย็นชา ใบหน้าหล่อเหลาจนทำให้ฉันหายใจติดขัด ผมดำขลับแต่งตัวราวกับหลุดมาจากบัลลังก์—ไม่สิ...

ฉันจำได้... เขาคือ 'ไครอส วาเลนไทน์' ตัวร้ายหลักของเรื่อง!

> ฉัน (พึมพำ): “ตัวร้ายแด๊ดดี้...”

> ไครอส (ขมวดคิ้ว): “ว่าไงนะ?”

โอ๊ย ตายแล้ว!! ทำไมปากฉันต้องเผลอเรียกเขาว่า “แด๊ดดี้” ออกไปต่อหน้าเขาด้วยล่ะ!!

> ฉัน (รีบลุกนั่ง): “เอ่อ! เปล่าๆๆ ท่าน...ท่านคือดยุคไครอสใช่มั้ยคะ? คือ...ฉัน...อาจจะเป็น...ลูกสาวของท่าน!”

> ไครอส (จ้องนิ่ง): “ไร้สาระ”

> ฉัน (เหงื่อไหล): “แต่ขะ...ข้าชื่อ ‘อาเรีย’ ค่ะ! เกิดปีเดียวกับลูกสาวที่ท่าน...เอ่อ…เสียไปในต้นฉบับ—โอ๊ย พูดอะไรเนี่ยเรา!”

> ไครอส: “เจ้ารู้เรื่องนั้นได้ยังไง?”

เขาก้าวเข้ามาช้า ๆ สายตาเย็นยะเยือก...

โอ๊ยยย ฉันไม่ควรเผลอสปอยล์มังงะให้ตัวละครรู้ตัวเอง!!

[เสียงเปิดประตู]

> แม่บ้าน: “ท่านดยุคเพคะ เด็กคนนี้คือ...?”

> ไครอส: “ขังไว้ในห้องนี้ อย่าให้ใครเข้าใกล้จนกว่าข้าจะสืบได้ว่าเธอเป็นใครกันแน่”

> ฉัน: “หาาา?!”

[เวลาอีกไม่กี่นาทีต่อมา]

ฉันนั่งกอดหมอนบนเตียงหรู โดนขังอยู่ในห้องนอนของวังดยุคสุดโหดแห่งโลกมังงะที่ฉันชอบ...

> ฉัน (พึมพำ): “จะไม่ให้ตายได้ยังไงล่ะคะคุณพระ...ฉันกลายเป็นลูกสาวของตัวร้ายสุดฮอตที่มีจุดจบโดนฆ่าในตอน 50!”

เป้าหมายแรก:

เอาตัวรอดจากความระแวงของแด๊ดดี้

อย่าเผลอสปอยล์เนื้อเรื่องอีก

และหาทาง...เปลี่ยนโชคชะตาของเขาให้ได้!

[เวลาผ่านไป 2 วัน]

หลังจากวันนั้น ฉันถูกขังอยู่ในห้องของตัวเองอย่างเงียบ ๆ ในวังใหญ่ที่เต็มไปด้วยเสน่ห์และอำนาจ มีแค่แม่บ้านที่มาเอาอาหารให้ ฉันเริ่มหาทางวางแผนที่จะเอาตัวรอดจากสถานการณ์นี้

แต่...ในใจฉันเต็มไปด้วยคำถามมากมาย:

> ฉัน (พึมพำ): “ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่? แล้ว...เขาจะเชื่อว่าฉันเป็นลูกสาวของเขาได้ยังไง?”

เสียงประตูดังขึ้นก่อนที่ฉันจะได้คิดอะไรต่อไป...

> ไครอส (ยืนที่ประตูห้อง): “อาเรีย...”

เขายืนตรงประตู ราวกับมีความเย็นชาและสง่างามทุกย่างก้าว ท่าทางเหมือนกำลังตัดสินใจบางอย่าง

> ฉัน (สะดุ้งเล็กน้อย): “ท่าน...ท่านจะทำอะไรหรือคะ?”

> ไครอส (ตอบช้า ๆ): “ข้าอยากให้เจ้าชัดเจนเกี่ยวกับเรื่องนี้... บอกข้ามาสิว่าเจ้ามีแผนอะไรถึงมาอยู่ที่นี่”

ตอนนี้ฉันต้องตัดสินใจ... จะบอกเขาไปตรง ๆ หรือใช้วิธีอื่น?

> ฉัน (กลั้นหายใจ): “ท่าน...ท่านคงรู้แล้วว่า...ฉันไม่ได้มาจากที่นี่...”

เขาจ้องฉันด้วยสายตาคมกริบ

> ไครอส (ยิ้มเย็น ๆ): “เจ้ามาจากที่ไหน?”

ฉันนึกถึงมังงะที่เคยอ่าน... ถ้าบอกเขาไปว่า "ฉันมาจากโลกต่างมิติ" เขาคงคิดว่าฉันบ้าแน่ ๆ หรือไม่ก็น่าสงสัยสุด ๆ แต่...

> ฉัน (กัดฟัน): “ฉัน...มาจากอนาคตค่ะ ฉันรู้ว่าในอนาคตท่านจะถูก...”

เขาหยุดฟัง พร้อมกับยกมือห้าม

> ไครอส: “หยุด! อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องนั้น มันทำให้ข้ารู้สึกว่าเจ้ารู้มากเกินไป”

สายตาของเขากลายเป็นตาแข็งกร้าว ฉันรู้สึกได้ถึงความวิตกกังวลในสายตาของเขา แต่ก็ยังอยากจะบอกให้เขาเข้าใจ... ถ้าตัวร้ายในมังงะยังตายไปตามพล็อตเดิมล่ะก็ ฉันอาจจะไม่ได้มีโอกาสได้เจอเขาอีก

> ฉัน (เสียงเบา): “ขอโทษค่ะ...แค่...แค่ต้องการบอกว่า...คุณไม่ต้องตายตามที่พล็อตเดิมบอกก็ได้...”

[ไครอสยืนเงียบ]

เสียงหายใจของเขาดังขึ้นระหว่างที่เขาพิจารณาคำพูดของฉัน ขณะที่ฉันไม่แน่ใจว่าคำพูดนี้จะมีผลอะไร

แต่ในที่สุดเขาก็พยักหน้าอย่างไม่พอใจ

> ไครอส: “หากเจ้าบอกว่าอยากช่วยข้า เปลี่ยนแปลงโชคชะตา... ก็ขอให้พิสูจน์ให้ข้าเห็น”

[มืดค่ำ]

หลายวันหลังจากนั้น ฉันเริ่มคุ้นเคยกับชีวิตในวังมากขึ้น แม้ว่าเขาจะยอมให้ฉันออกจากห้องมาเดินในวังบ้างแล้ว แต่เขาก็ยังคอยมองดูอยู่เสมอ

ฉันต้องหาทางให้เขาไว้ใจ โดยการค่อย ๆ วางแผนเพื่อพิสูจน์ว่าฉันไม่ได้เป็นแค่ลูกสาวที่ทะลุมิติมา แต่เป็นคนที่สามารถเปลี่ยนโชคชะตาของเขาได้

[วันหนึ่ง]

วันนี้ฉันจะลองแผนใหม่! แผนการที่จะทำให้ไครอสเชื่อในตัวฉันมากขึ้น และหาทางเลี่ยงกับดักที่จะมาถึงในอนาคต...

> ฉัน (ก้มหน้าพึมพำ): “อย่าให้เขารู้ว่า...ฉันรู้พล็อตทั้งหมด...”

แล้วฉันก็เริ่มเดินไปหาบอดี้การ์ดของเขา... เวลาเปลี่ยนแปลงแล้ว ฉันจะต้องเป็นคนที่ทำให้โลกนี้ไม่ต้องจบลงเหมือนในมังงะ!

[ไครอสยืนอยู่ที่ระเบียงห้องทำงานของเขา]

> ไครอส (หันมามอง): “เจ้า...คิดว่าตัวเองสามารถช่วยข้าได้จริงหรือ?”

เขาพูดเสียงเย็น แต่ฉันสัมผัสได้ว่าเขามีความกังวลในตัวเอง

> ฉัน (ยิ้มมั่นใจ): “แน่นอนค่ะ...ตอนนี้แค่เริ่มต้น”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***