บทที่4

“อาา…คุณริษฐ์ ทิราไม่ไหวแล้วในรถก็ได้”

“เฮ้ย…!....ไม่ได้สิคุณ สติ ตั้งสติไว้”

“แฟนคุณดู เร่าร้อนจัง”

“ไม่ใช่ครับ เหมือนเธอจะถูกมอมยา ขับเร็วกว่านี้ได้ไหม?”

“ครับ ๆ ๆ”

พริษฐ์ รู้ว่าอาการแบบนี้มันคือการถูกใครสักคน วางยา เพื่อจะ กระทำบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ประสงค์ดี กับเรือนร่างของเธอ อินทิราทั้งดึงทึ้งและพยายามปลดกระดุมของ พริษฐ์ โดยที่เธอไม่รู้ตัวสติสัมปชัญญะของเธอได้ขาดสะบั้นลงไปนานแล้ว สิ่งที่เป็นอยู่ในขณะนี้คือ อาการมึนเมาเลื่อนลอย จากฤทธิ์ยา และมันกำลังพุ่งทะยานสูงขึ้น จนยากที่จะควบคุมได้ มือเล็กนุ่มนวลลูบไล้ไปตามร่างกายของเขา

“อื๊อ…นี่คุณเป็นนักดนตรีหรือนักกล้ามเนี่ย อยากกัดกินเหลือเกิน”

“ลุง ๆ ข้างหน้านี้แหละจอด ๆ ๆ”

พริษฐ์ จ่ายเงินให้กับคนขับรถแท็กซี่แล้วรีบพาอินทิราเข้าบ้านของเธอ กุญแจอยู่ในกระเป๋าสะพายใบเล็กที่เธอยังไม่ได้ถอดวางเลยตั้งแต่เข้าไปในผับนั้น พริษฐ์ ก็มีอาการเมามากด้วยเช่นกัน แต่เขาก็ยังคงประคับประคองพาอินทิรา เข้ามาส่งในบ้านได้ เขาประคองร่างบางวางลงบนโซฟาในห้องรับแขก แต่เมื่อ เขาคิดได้ว่าควรพาเธอไปนอนในห้องน่าจะดีกว่า เขาอุ้มเธออย่างทุลักทุเลเดินขึ้นบันไดไปส่งเธอถึงในห้องนอน ความรู้สึกเมื่อต้องโดนผู้หญิงที่ตัวเองแอบชอบอยู่ เล้าโลมจาบจ้วง และล้วงเข้าไปในกางเกงหลายครั้ง จนทำให้ พริษฐ์ ไม่อาจ ทนกับความรู้สึกนี้ได้อีกแล้ว เขารีบเปิดประตู เพื่อจะหลีกหนีความต้องการของตนเอง ให้ได้และต้องรีบไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด แต่ทว่า แรงปรารถนาของคนที่ถูกวางยา นั้นไม่ยอมปล่อยให้พริษฐ์ ต้องหนีไปได้ อินทิรา ฉุดรั้ง เขาไว้ได้ทัน เธอแหงนหน้ามอง ด้วยแววตาที่วิงวอน ริมฝีปากอวบอิ่มน่าสัมผัสนั้น ของเธอ มันปลุกเร้าสันดานดิบในตัวของ พริษฐ์ ขึ้นมา ไฟสว่างลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว โหมกระหน่ำ รุนแรงและเร่าร้อน ความสัมพันธ์เริ่มต้นและจบ ตามที่กล่าวมาแล้ว

อินทิรา เหม่อลอย เธอมองโทรศัพท์ที่เธอวางไว้หลังจากเมื่อคืนเธอได้ปิดแอปหาคู่นั้นไป และไม่คิดที่จะติดต่อเขาอีก เรื่องราวทั้งหมดคือจำได้เพียงบางส่วนเท่านั้น เหมือนกับภาพความฝันที่มันเลือนลาง แต่ความรู้สึก ความสุขทางร่างกาย เธอยังคงจำมันได้ดีและไม่อาจลืมเลือน อินทิราเข้าใจว่า อาจจะเป็นแผนการของ พริษฐ์ และอาจจะเป็นเขาที่คอยตามเธอไปทุกที่ เธอได้แต่โทษตัวเองที่ พลาดท่าให้กับเขา

“เฮ้อ”

“คุณทิรา มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าคะ? หรือว่ากำลังเดือดร้อนเรื่องเงินบอกได้นะคะถ้าปริมช่วยได้ปริมจะช่วย”

“เปล่าค่ะขอบคุณมากที่เป็นห่วงไม่มีอะไรจริงๆค่ะ”

อินทิราถอนใจเสียงดังจนปริมผู้เป็นเจ้าของร้านสงสัย และนึกเป็นห่วง ไม่มีผู้หญิงคนใดทำใจได้กับการเสียความบริสุทธิ์ให้กับผู้ชาย ที่ไม่เคยเห็นหน้า ถึงแม้ว่าจะคุยกันในแอปมาหลายวันแล้วก็ตาม ใครคนหนึ่งกำลังเฝ้ามอง อินทิราไม่รู้ตัวเลยว่ามีใครคนหนึ่งแอบมองเธออยู่นานแล้ว เขามองมาที่เธอด้วยแววตาลุ่มหลงและคลั่งไคล้ เขาหยิบอะไรบางอย่างในกระเป๋ากางเกงของตัวเอง มาสูดดม มันคือชุดชั้นในที่เพิ่งหายไปของอินทิรานั่นเอง เธอไม่ได้สงสัย เพราะช่วงนี้ลมพัดแรงบ่อยๆมันอาจจะปลิวหายไปที่ไหนก็ได้ ชายชุดดำยืนอยู่มุมตึกฝั่งตรงข้าม เขาจ้องมองเข้ามาภายในร้าน รอยยิ้มที่ฉีกกว้าง ของเขาดูน่าสะพรึง อินทิรามไม่รู้ตัวเลยว่าภัยมืดกำลังคืบคลานเข้ามาใกล้ตัวเธอทุกขณะ

พริษฐ์ รู้ตัวแล้วว่าอินทิราพยายามตัดขาดจากเขาทุกช่องทางการติดต่อ เขานึกขอบใจตัวเองที่ไม่ได้เปิดเผยว่าบ้านของเขาอยู่ใกล้ๆกับบ้านของเธอ ไม่อย่างนั้นเขาอาจจะไม่ได้เจอเธออีก แต่ในเมื่ออินทิราไม่ต้องการพบหน้าเขา พริษฐ์ จำเป็นจะต้องหายตัวไปจากสังคมโลกโซเชียล ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกเสียใจมากก็ตาม เขาคิดว่ามันน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับอินทิรา

“ผู้หญิงอะไรฟันแล้วก็ทิ้งเห็นผมเป็นขยะหรืออย่างไร?”

“เฮ้ย ๆ มึงเป็นอะไรวะริษฐ์ แฟนก็ไม่เคยมี ทำหน้าเครียดเสียอย่างกับโดนแฟนทิ้ง ปรึกษาได้นะเรื่องหัวใจน่ะ แต่ถ้าเรื่องเงินตัวใครตัวมัน”

“ถ้ามึงเผลอไปมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงคนหนึ่ง ในเวลานั้นเขารู้สึกว่าเธอชอบและมันดีมาก แต่เธอกลับหายหน้าไปลืมความสัมพันธ์ไปได้ยังไง?...ที่เล่าให้ฟังเนี่ยไม่ใช่เรื่องของกูนะ เพื่อนคนนึงมาปรึกษา”

“ใส่อารมณ์ซะนึกว่าเป็นเรื่องของตัวมึงเองเสียอีก มันก็แสดงว่าเพื่อนมึงลีลาไม่ดี”

“ไม่ดียังไง ร้องครางเสียงดังไปทั่วบ้าน”

“ตกลงเรื่องของเพื่อน แต่มึงได้ยินเสียงครางเนี่ยนะ?”

“เปล่าเพื่อนเล่าให้ฟัง”

“เพื่อนมึงนี่ก็นิสัยแย่เอาเรื่องพวกนี้มาเล่าให้คนอื่นฟังซะงั้น ถ้าเพื่อนมึงลีลาดี บางทีก็อาจจะ ตัวเหม็น ปากเหม็น หรือไม่ก็ไม่หล่ออ้วนดำ คอคาร์บอน”

ในขณะที่เพื่อนสนิทของ พริษฐ์ กำลังพูดอยู่นั้น พริษฐ์ กำลังพิสูจน์กลิ่นกายและกลิ่นปากอีกทั้งยังเอากระจกมาส่องดูรูปร่างของตัวเอง

“สรุปเรื่องทั้งหมดคือเรื่องของมึงชัวร์กูดูกูก็รู้แล้วเอาเป็นว่าตัวมึงไม่เหม็น ปากก็หอม ฟันขาวแข็งแรงแต่หน้าตามึงไม่ได้ว่ะดูซกมก”

“ไอ้บ้าเรื่องของเพื่อนกูจริงๆ”

“เออๆ งั้นกูก็ฝากบอกเพื่อนมึงด้วยเปลี่ยนตัวเองให้ดูดีอย่าแต่งตัวซกมก ผมเท่าตัดเสียด้วยหนวดเคราเอาออกให้หมดเดี๋ยวผู้หญิงก็มาเองได้ข่าวว่าเพื่อนมึงร้องเพลงเพราะด้วยนี่”

ทางด้านอินทิราวันนี้เธอกลับมาบ้านเมื่อเห็นว่าในบ้านมีใครบางคนเดินไปมา ประตูบ้านก็เปิดอยู่ เธอนึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้นขึ้นมาทันที เครื่องช็อตที่เธอเพิ่งซื้อมาไว้ป้องกันตัวเธอกำมันไว้แน่น อินทิราก้าวเท้าอย่างช้าๆและเงียบที่สุด “เปรี๊ยะ ๆ ๆ”

“ว๊าย ไอ้เพื่อนบ้าแกจะฆ่าฉันหรือไงวะ?”

“เอมแกกลับมาแล้วรู้ไหมฉันต้องเจอกับอะไรบ้างแต่ขอบใจแกมากนะที่โทรแจ้งตำรวจมาช่วยฉันไว้ได้ทันพอดี แกคงเห็นคนร้ายจากในโทรศัพท์แกส่องชั้นเพราะเป็นห่วงฉันใช่ไหม?”

“พูดอะไรไม่เห็นเข้าใจแล้วทำไมฉันจะต้องแจ้งตำรวจด้วย?”

“แล้วใครแจ้งความวะ?”

“มีอะไรเล่ามา”

อินทิราเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เอมมิกาฟังยกเว้นเรื่องความสัมพันธ์ของเธอและผู้ชายผมยาวคนนั้น

“ฉันบอกให้แกไปทำความรู้จักกับผู้ชายข้างบ้านเสีย เวลามีเหตุร้ายอะไรจะได้ให้เขาช่วยเธอไง”

“เวลาเราสวนทางกันแกก็รู้ว่าเขาทำงานกลางคืน ฉันไม่เคยไว้ใจผู้ชายเลยสักคนผู้ชายอันตรายทั้งนั้นต่อไปนี้ฉันจะไม่ไว้ใจใครอีกต่อไปแล้ว นอกจากแก กับพี่ปราณ ว่าแต่แกมีเบอร์โทรของพี่ปรานไหมฉันจะโทรไปคุยกับเขา”

“เรื่อง”

“เมื่อวันก่อนเขาชวนฉันไปกินข้าวแต่ว่าฉัน ทิ้งเขาไว้คนเดียวพอดีฉันมีธุระด่วนน่ะก็เลยอยากจะขอโทษ”

“แกไม่ได้ชอบพี่เขานะ”

“ไม่ฉันเคยบอกแกแล้วว่าฉันจะไม่มีความรู้สึกแบบนั้นกับผู้ชายคนไหนอีก”

“แล้วผู้ชายผมยาวนั้นล่ะคุยกันไปถึงไหนแล้ว?”

“เลิกคุยแล้ว ไม่ดีไม่สนุก”

“คงไม่ตรงสเปค ของแกน่ะสิ นี่ไงผู้ชายข้างบ้านไปทำความรู้จักซะ วันนี้ฉันได้เจอตัวจริงๆของเขาแล้วนะ หล่อมาก”

“ไม่เอา”

“ขึ้นคานจะหัวเราะให้ฟันร่วง”

“หัวเราะไปเลยให้ฟังร่วงไปเลยสุดท้ายแกก็ขึ้นคานเหมือนกับฉันนั่นแหละ”

“ไม่มีทางความฝันอันสูงสุดของฉันจะต้องหาผัวให้ได้”

“ฟันร่วงหมดปากไปแล้วจะหาผัวได้ยังไงก่อน? เบื่อคุยกับแกและคุยแต่เรื่องผู้ชายน่าเบื่อ ฉันเอาขยะไปทิ้งหน้าบ้านก่อนนะ”

อินทิราเก็บขยะใส่ถุงดำแล้วนำไปทิ้งที่หน้าบ้าน แต่เพราะว่าขยะมันหลุดมือทำให้เหตุผลพลาสติกที่เธอแยกไว้มันหลุดออกจากถุงกลิ้งกระจายไปที่พื้น อินทิราจึงก้มลงเก็บแต่มันดันไปขวางทางหน้าบ้านของ พริษฐ์ และขณะนี้เขากำลังจะออกไปทำงานแล้ว พริษฐ์ ตกใจเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขารีบจนลืมหมวกกันน็อคเอาไว้ในบ้าน ประจวบเหมาะพอดีกับที่อินทิราเงยหน้ามอเขา หัวใจของพริษฐ์ เต้นแรงตื่นเต้นเพราะกลัวว่าอินทิราจะรู้ว่าเขาอยู่ข้างบ้านเธอ และกลัวว่า เธอจะจำเขาได้

“นี่คุณ….?”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***