1

ความเจ็บปวดจากการถูกคนที่รักและไว้ใจหักหลังมันสามารถทำให้ผู้หญิงที่ไม่เคยคิดแม้แต่จะแตะต้องเครื่องดื่มมึนเมา ต้องมีสภาพเมามายไม่ได้สติถึงเพียงนี้ เอมมิกาเพื่อนรักของอินทิรานั่งมองเพื่อนสนิทนั่งฟูมฟายกระดกน้ำเมาสีฟ้ารสหวานปนขม เธอกระดกไปกี่แก้วอินทิราไม่อาจจะจดจำสิ่งเล็ก ๆ พวกนี้ สิ่งเดียวที่ยังคงวนเวียนหลอกหลอนเธออยู่ตลอดเวลาหลังจากที่เขาบอกกับเธอเพียงแค่ประโยคสั้น ๆว่า “เราเลิกกันเถอะ” มันเป็นประโยคเดียวสั้นๆที่เธอไม่ลืมมันไปสักที เมื่ออินทิราคิดได้ว่าถ้าเธอเมาแล้วหลับไปเสียคงลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเธอได้บ้าง ขอเพียงให้เธอลืมเขาช่วงที่เธอรักก็ยังดี แต่การดื่มเพื่อให้ลืมความรักที่เจ็บปวด มันกลับกลายเป็นว่ายิ่งเพิ่มความทรมาน มากยิ่งขึ้นไปอีก เพราะเมื่อเธอตื่นขึ้นมาในตอนเช้า บ้านที่เธอเคยนอนประจำ มันเคว้งคว้างหมุนติ้ว จนทำให้เธอกระอักกระอ่วนอยากจะอาเจียนออกมาเสียให้ได้ มันคืออาการแฮงค์ ของคนที่ไม่เคยดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ เสียงอาเจียนที่อยู่ภายในห้องนอนของอินทิรา ทำให้เอมิกาที่อยู่ในห้องครัวชั้นล่างแหงนขึ้นไปมองพร้อมกับส่ายหัว สักพักใหญ่ อินทิราก็เดินลงมาด้วยอาการที่ โรยราไร้เรี่ยวแรง

“เข็ดหรือยัง? บอกแล้วว่าอย่ากินเยอะก็ไม่เชื่อคนอื่นเขาจะทำร้ายเราอย่างไรมันก็เรื่องของเขา แต่เราเองไม่สมควรซ้ำเติมร่างกายของเราด้วยการนำสิ่งที่ไม่ดีเข้ามาในร่างกาย”

“สาธุ…ทำอย่างกับว่าเมื่อคืนแกไม่ได้กิน”

“ก็ชั้น มันระดับเทพแล้ว ทั้งกินทั้งอาบก็ยังไม่เป็นอะไร ส่วนแก เคยเป็นคนดี อย่างไรก็ให้เป็นเหมือนเดิมเถอะ อย่าประชดชีวิตเพราะคนที่มันไม่เห็นค่า บางทีอาจจะมีใครที่แอบดูเราและเห็นค่าของเราอยู่”

“ชั้นว่า แค่แอบชอบน่าจะพอรับได้แต่ถ้าแอบดูมันน่ากลัวเกินไปเหมือนพวกสต๊อกเกอร์ยังไงก็ไม่รู้”

ในขณะที่สองสาวกำลังนั่งกินข้าวต้มกันอยู่ที่โต๊ะอาหาร มีใครคนหนึ่งแอบส่องดูเธออยู่จริงๆโดยที่ไม่รู้ตัว พริษฐ์ หนุ่มมาดเซอร์ข้างบ้านเขาเป็นนักดนตรี ไว้ผมยาวหนวดเครารุงรัง เพื่อนเก่าสมัยมัธยมหลายคนจำเขาไม่ได้เพราะใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยขนเคราที่ปกคลุมใบหน้า ไม่ต่างจากพี่เจ๋งบิ๊กแอส พริษฐ์ แอบส่องไอจีและเฟซบุกของ อินทิรา จึงรู้ว่าเธอโสดแล้ว เขายิ้มออกมายังมีความสุข ขณะนี้เสน่ห์ของเขาเพียงอย่างเดียวที่มีก็คือเสียงร้องเพลงที่ทรงพลัง และการเล่นดนตรีที่ไพเราะ เขามีอาชีพเป็นนักดนตรีในผับ อินทิราไม่เคยได้เจอกับเขา แต่พริษฐ์ นั้นแอบชอบอินทิราตั้งแต่เธอพึ่งย้ายเข้ามาบ้านข้าง ๆ ใหม่ ๆ เขาได้แต่เฝ้ามองดูเธออยู่ห่าง ๆ เพราะอินทิรามีแฟนอยู่แล้ว

เพราะงานมันหายากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทร อีกทั้งประวัติของอินทิราก็ถูกฝ่ายบุคคลได้ระบุซึ่งสาเหตุการถูกเชิญให้ออกด้วยเหตุผลว่า เธอมีพฤติกรรมคุกคามเพื่อนร่วมงาน จึงไม่มีบริษัทไหนก็รับเธอเข้าทำงานเลย ในระหว่างที่ไปสัมภาษณ์งานที่นั่นที่นี่จนทั่วกรุงเทพฯ ในหลายวันมานี้ ที่เราไม่รู้ว่ามีใครคนหนึ่งกำลังสะกดรอยตามเธอไปทั่ว ถึงเธอจะไม่เห็นตัวของคนคนนั้น แต่เธอรู้สึกได้ เพราะเสียงฝีเท้า ที่เธอได้สัมผัส แต่ในทุกครั้งที่เธอได้ยินแล้วหันกลับไปดู กลับเจอแต่ความว่างเปล่า บางครั้งอินทิราคิดว่าตัวเองหูฝาดไป และในครั้งนี้ก็เช่นกันขณะที่เธอกำลังเดินเข้าตรอกซอยเล็กๆ เพื่อที่จะเดินรับไปยังถนนใหญ่ ตามที่อยู่ ของบริษัทที่เธอกำลังจะไปสัมภาษณ์งาน เสี่ยงนั้นเริ่มเข้ามาใกล้ ใกล้เข้ามาอีก เป็นแบบนี้ทุกครั้ง มันไม่ใช่ครั้งสองครั้งแต่มันทุกครั้งที่เธอเดินอยู่เพียงคนเดียวตามลำพัง อินทิราคิดว่าถ้าเธอหันกลับไปจะเจออะไรหรือเปล่า แต่ในตรอกนี้ ไม่มีทางที่จะหลบหลีกไปไหนได้ อินทิราตัดสินใจหันหลังกลับไปดู

“พี่ปรานนะเอง ทิราตกใจหมดเลยเดินตามมาทำไมคะ?”

“กำลังหางานอยู่เหรอ ได้งานหรือยังล่ะ?”

“ยังเลยค่ะพี่ปราณ เพราะผู้หญิงคนใหม่ของ ชุติมัน ทำให้ไม่มีบริษัทไหนรับ ทิราเข้าทำงานเลยค่ะ”

“เอาเถอะๆ อย่าไปสนใจกับคนนั้นเลยถ้าที่เรายังหางานไม่ได้ พอดีพี่สาวของพี่กำลังจะเปิดร้านกาแฟ ลองไปสมัครดูสิ เห็นว่ารับอยู่หลายตำแหน่ง นี่เป็นนามบัตรของพี่สาวของพี่ แล้วไม่ต้องบอกเราว่าพี่แนะนำมา เพราะพี่กับพี่สาวไม่ถูกกัน อย่าลืมนะห้ามบอกว่าพี่เป็นคนแนะนำมา”

“ขอบคุณค่ะพี่ พี่ปราณคือพระมาโปรดทิราเลยค่ะ”

ปราณเดินไปส่งอินทิราที่ตรงถนนใหญ่แล้วก็ปลีกตัวออกไปจากอินทิราพร้อมกับโบกมือลา รอยยิ้มที่มีไมตรีจิตของเขา ทำให้อินทิรามีกำลังใจขึ้นมาบ้าง ปราณคือรุ่นพี่ที่ทำงานเขาคอยช่วยเหลืออินทิราทุกเรื่อง ตั้งแต่วันแรกที่เธอเข้ามาทำงานในบริษัทนั้น เขาเป็นผู้ชายที่ดูอบอุ่น และเป็นที่รักของพนักงานในบริษัททุกคน อินทิรายิ้มตอบรับรอยยิ้มที่เป็นมิตรของปราณก่อนที่จะโบกมือเรียกรถแท็กซี่รีบตรงไปยังร้านกาแฟตามที่อยู่ในนามบัตร

คาเฟ่ใจกลางกรุงขนาดใหญ่ที่กำลังตกแต่งอย่างสวยงามมีทั้งอาหารคาวหวานและกาแฟเครื่องดื่มอีกหลายร้อยชนิด อีกไม่กี่เปอร์เซ็นต์ก็น่าจะเสร็จพร้อมเปิดให้บริการ อินทิราหัวใจฟูขึ้นมาทันที เธอตรงไปเปิดประตู เสียงดังกรุ๊งกริ๊งจากกระดิ่งที่แขวนไว้ มันกระทบกันจนเกิดเสียงที่ไพเราะออกมา เสียงทักทายของผู้หญิง หน้าตาดีดูมีอายุมากกว่าอินทิราสักประมาณ 3-4 ปีได้ แต่เธอกำลังตั้งครรภ์อยู่ ท้องใหญ่ดูเหมือนกำลังใกล้จะคลอดอยู่อีกไม่กี่เดือนนี้

“สวัสดีค่ะ ร้านเรายังไม่ได้เปิดให้บริการนะคะ”

“สวัสดีค่ะทิรามาสมัครงานค่ะ มีตำแหน่งอะไรว่างอยู่คะในตอนนี้ ทิราสามารถทำได้ทุกอย่าง”

เพราะเกรงว่าตัวเองจะไม่ได้งานนี้เธอจึงโฆษณาชวนเชื่อ เพื่อให้ผู้หญิงที่อยู่เบื้องหน้าและกำลังยิ้มให้เธออยู่นั้นเห็นใจ อินทิรามั่นใจว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเธอนั้นคือเจ้าของร้านแน่นอน เพราะคงไม่มีใครจ้างผู้หญิงท้องแก่ขนาดนี้มาเดินทำงานเก็บกวาดและจัดของอยู่ในร้านเป็นแน่

“อันที่จริงแล้วก็ต้องการอยู่หลายตำแหน่ง แต่คงต้องดูความสามารถของคุณทิราก่อนว่าเคยผ่านงานอะไรมาบ้าง”

“ที่เราเคยทำงานที่บริษัทในตำแหน่งหน้าที่ฝ่ายการบัญชีค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็มีอยู่ สองตำแหน่งให้คุณธิราเลือกนั่นก็คือ ฝ่ายบัญชีและ แคชเชียร์”

“ทิราขอลงตำแหน่งแคชเชียร์ก็แล้วกันค่ะเพราะ ทิราเบื่อการทำบัญชี ที่อยู่แต่ในออฟฟิศไม่ค่อยได้เจอหน้าใคร อยู่หน้าร้านคอยคิดเงินให้ลูกค้า ทิราชอบกลิ่นกาแฟจะได้นั่งดมทุกวันทั้งวันสดชื่นดี ขอโทษนะคะไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไร?”

“ชื่อปริมค่ะ ที่เป็นเจ้าของร้าน”

“เออเจ้าของร้านทำไมถึงมาทำงานเองล่ะคะไม่มีฝ่ายบุคคลคอยรับสมัครพนักงาน”

“ร้านพี่เป็นแค่ร้านเล็กๆ ตำแหน่งหน้าที่มีไม่เยอะสิ่งไหนทำเองได้ก็จะทำด้วยตัวเอง แต่สิ่งไหนที่ทำเองไม่ได้อย่างเช่น แม่ครัว บาร์ริสต้า แล้วก็พนักงานบัญชีพี่จำเป็นต้องจ้าง”

“ร้านของพี่ไม่เล็กนะคะใหญ่เลยทีเดียวลูกค้าคงเยอะน่าดู”

“อันนี้พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันเพราะยังไม่ได้เปิดแต่ก็ขอให้เยอะเหมือนที่น้องว่าก็แล้วกัน เราจะได้อยู่ได้ อีก สามวันร้านก็จะเปิดแล้วทิราสะดวกหรือเปล่า?”

“สะดวกค่ะ”

เอมมิกานั่งเสมอมองหาเพื่อน อยู่ในบ้านวันนี้เป็นวันหยุดของเธอ แต่เมื่อเธอตั้งใจจะ มาให้กำลังใจอินทิรา และมาอยู่เป็นเพื่อน แต่เอมมิกาก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเพื่อนเธอ เธอจึงหยิบกุญแจบ้านตรงที่ซ่อนประจำ มีเพียงเธอและอินทิราเท่านั้นที่รู้ที่ซ่อนกุญแจ เอมมิกาเริ่มเข้าครัว เพราะเริ่มเย็นแล้วพระอาทิตย์กำลังเคลื่อนคล้อย ต่ำ ลง และใกล้จะตกดินอีกในไม่ช้า อินทิราเปิดประตูเข้ามาภายในบ้านของเธอ ได้กลิ่นหอมของอาหารตลบอบอวนไปทั่วบ้าน เสียงท้องโครกครากเพราะความหิว

“ได้งานแล้วเหรอกลับเสียค่ำเชียว รีบมากินข้าวเร็วฉันรู้ว่าแกหิว”

“ขอบใจนะ ที่แกไม่เคยทิ้งฉันเลย แกสบายใจได้แล้วเพราะฉันได้งานแล้วไม่ต้องห่วง ต่อไปนี้ ฉันจะมีเพียงแค่แกคนเดียว เราจะมีชีวิตที่ดี ดีให้คนที่มันทิ้งเราอิจฉา”

“แล้วแกก็ต้องหาผู้ชายที่ดีกว่าให้มันอิจฉาด้วยฉันจะหาให้ นี่เอาโทรศัพท์มา”

“เอาไปทำไมอ่ะ”

“ก็แอพหาคู่ไง แมชชิ่ง อ่ะรู้จักไหมเราจะดูผู้ชายดี ๆในนี้เยอะแยะมากมาย เอาไว้คุยเวลาที่เหงา”

“ไม่ฉันไม่ชอบคุยกับผู้ชายเวิ่นเว้อ ไร้สาระผู้ชายส่วนใหญ่ที่เข้าไปหาคู่ในแอปมีเพียงอย่างเดียวที่มันต้องการก็คือความสุขจากเรือนร่างของผู้หญิง”

“อย่าคิดอะไรที่มันเป็นลบให้มันมากนักใช้ชีวิตให้มีความสุขสิ คุยแก้เหงา ไม่ชอบก็ไม่ต้องนัดเจอแค่นั้นเองแค่เพื่อน เพราะว่าฉันเป็นห่วงแก พรุ่งนี้ฉันต้องไปทำงานต่างจังหวัดหลายวันเลยเชียวแหละ ฉันเป็นห่วงแก”

“ก็ได้ ก็ดีคุยแก้เหงาก็ได้”

อินทิราไม่อยากจะขัดความปรารถนาดีของเพื่อนจึงยอมตกลงไปอย่างเสียมิได้เพื่อความสบายใจของ เอมิกา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***