นักพรตอี้หลง

“ขออภัยขอรับท่านอำมาตเยี่ยพอดีมีผู้พบศพชายเสียชีวิตอยุ่ใกล้ๆกับเรือนของท่าน ข้าน้อยเพียงแต่เข้ามาสอบถามเพียงนิดเท่านั้นขอรับ”

“แล้วชาวบ้านในระแวกนี้ได้ให้การว่าเยี่ยงไรบ้างเล่า?”

“ทุกคนลงความเห็นว่าเป็นฝีมือของปีศาจแต่ข้าน้อยก็มิได้ปักใจเชื่อสักเท่าใดนัก แต่ว่าไม่มีผู้ใดเห็นอะไรที่ผิดปกติเลยแม้สักคนเดียว ข้าน้อยต้องขอตัวลากลับกรมไต่สวนแล้วขอรับ”

ฉู่หหลันสะดุ้งเฮือกเมื่อได้ยินว่าเป็นฝีมือของปีศาจ นางมั่นใจว่าไม่ใช่ฝีมือท่านปู่ของนางเป็นแน่เพราะท่านปู่ไม่กินมนุษย์ ปีศาจอรพิษทั้งสี่ รวมลี่จูด้วยก็เป็นห้า ที่ขณะนี้กำลังรวบรวม พลังชีวิตของมนุษย์ให้ได้ เพื่อความเป็นอัมตะ

“ช่วงนี้มีแต่เรื่องแปลกๆในระแวกใกล้ๆกับเรือนของเรานะเจ้าค่ะท่านพี่...เจ้าว่าอย่างนั้นหรือไม่ฉู่หรัน?”

ฮูหยินเยี่ยจิกสายตาเค้นคำตอบจากฉู่หรันเพื่อบอกเป็นนัยย์ให้ อำมาตเยี่ยเนี่ยนเจินรีบส่งตัวนางขึ้นเขาไปโดยเร็ว

“วันรุ่งยามเช้าข้าจะให้บ่าวรับใช้ไปกับเจ้าสองคน”

“พรุ่งนี้เลยหรือเจ้าคะท่านพ่อ?”

“ใช่..ชักช้าจะไม่ได้การ ข้าทำเพราะเป็นห่วงเจ้า ไปเถอะนะถือซะว่าทำเพื่อความสบายใจของข้า”

“ก็ได้เจ้าค่ะท่านพ่อ”

ซูซ่านปีศาจจิ้งจอกที่อยู่ในร่างของฉู่หรันกำลังสนุกสนานกับการได้เป็นมนุษย์สมใจและยังได้เข้าวังหลวงบ่อยๆกับท่านอำมาตเยี่ยบิดาของฉู่หรัน แต่แล้วนางต้องเข้าป่าไปอยู่บนเขา ในวันรุ่งบ่าวหหนุ่มสองคน อาตงและอาซิ่ว ได้รับมอบหมายจากอำมาตเยี่ยให้เขาทั้งสองไปคอยสอดส่องว่าฉู่หรันได้สวดมนต์ตามที่เขาสั่งไว้อย่างเคร่งครัดหรือไม่การเดินทางเยี่ยงมนุษย์นั้นมีนล่าช้าเสียเหลือเกิน ฉู่หรันคิดว่าหากเดินไปเฉกเช่นมนุษย์คงต้องใช้เวลาหลายวันเป็นแน่ นางไล่ให้บ่าวทั้งสองกลับเรือนไป เพราะนางจะแอบใช้วิชาที่ตัวเบาที่ท่านปู่ของนางสอน เพื่อที่จะร่นระยะทางและเวลาจะเดินทางได้เร็วขึ้น

“ไม่ได้ขอรับท่านอำมาตสั่งให้ข้าน้อยส่งคุณหนูให้ถึงวัดนะขอรับ ถ้าไม่ถึงไม่เห็นด้วยตาของข้าน้อยจะรายงานเยี่ยงไรขอรับ”

ฉู่หรันรู้สึกขัดใจไปเสียทุกอย่าง...ในขณะที่ทั้งสองหลับพักผ่อนในเวลากกลางคืน ฉู่หรันได้โอกาศรีบหนีขึ้นเขาไปเพียงลำพัง โดยใช้เวลาเพียงไม่ถึงครึ่งชั่วยาม ในวันรุ่งเช้าของอีกวันบ่าวทั้งสองตกใจเมื่อไม่เห็นฉู่หรันอยู่ตรงนั้นแล้ว จะกลับไปรายงานก็กลัวจะถูกทำโทษทั้งสองจึงเดินไปเรื่อยๆจนกระทั่ง สามวันผ่านไปจึงเห็นวัดที่ตั้งตระหง่านอยู่บนยอดภูเขา บ่าวทั้งสองนั่งหอบเหนื่อยอยู่ตรงหน้าวัดแห่งนั้น

“ช้าเสียจริงเจ้าทั้งสอง ข้าบอกให้กลับเรือนไปก็ไม่เชื่อ”

“คุณหนูเยี่ย...!...ท่านมาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ขอรับ?”

“ข้ามาถึงที่นี่สองวันแล้วไม่เชื่อก็ถามนักพรตท่านนั้นดูก็ได้ เจ้ากลับเรือนไปได้แล้ว”

“คงจะไม่ได้ขอรับเพราะว่าพวกเราจะอยู่ที่นี่กับคุณหนูด้วย”

“เจ้า...!...นี่ท่านพ่อให้มาคอยจับผิดข้ารึ?”

“มิได้จับผิดขอรับให้มาคอยดูแลขอรับ”

“มากคนมากความดูท่า...วัดแห่งนี้คงวุ่นวายเสียแล้วกระมัง”

“ขออภัยขอรับ...ท่าน”

“เจ้าทั้งสองจงเดินไปหาท่านนักพรตท่านนั้น...ส่วนเจ้ากลับไปยังที่พักของเจ้า”

ฉู่หรันเดินตามนักพรตหญิงผู้เฒ่าไปยังที่พักของนางซึ่งแยกห่างออกไปจากอารามแห่งนี้ไม่ไกลนัก ดวงจิตปีศาจสุนัขจิ้งจอกที่มีความไวต่อการรับรู้กลิ่น ฉู่หรันได้กลิ่นอายของปีศาจที่อยู่ใกล้ๆบริเวณนี้ ด้วยความเป็นห่วงนักพรตหญิงผู้เฒ่านางจึงใช้ตัวบังร่างของนักพรตหญิงไว้

“เจ้าทำกระไร...แม่นางเยี่ย?”

“กำลังมีภัยเจ้าค่ะ ดวงจิตของท่านเป็นที่ต้องการของพวกมัน”

“พวกไหนกันล่ะแม่นาง?”

“ปีศาจเจ้าค่ะ”

ยังไม่ทันจะอธิบายปีศาจแมงป่องก็เดินชูหางชี้ไปที่ร่างของนักพรตเฒ่า พร้อมกับเอ่ยวาจาขับไล่ฉู่หรันให้หลีกทางไปเสีย

“ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นใครเพราะฉะนั้นหลีกทางไปเสียอย่าให้ข้าต้องใช้กำลังกับเจ้าเลย เพราะว่าเราก็.....ขวับ...!...ฟู่...”

ว่องไวดั่งสายฟ้าแลบ เฟยฮุ่ยนักล่าปีศาจออกกมาได้เวลาพอดีเขาใช้ดาบที่เป็นอาวุธติดตัวตลอดเพื่อใช้ในการล่าปีศาจดาบของเขาพิเศษกว่าดาบของผู้ใดเพราะได้สลักอักขระคาถาปราบมารไว้เพื่อกำจัดปีศาจ

“แม่นางน้อยพานักพรตท่านนี้เข้าไปข้างในเสีย ข้านึกแล้วเชียวว่าได้กลิ่นปีศาจมาจากที่ใด?”

“ท่านได้กลิ่นด้วยหรือเจ้าคะ?”

“ได้สิ”

“แล้ว...ยังได้กลิ่นอยู่รือไม่เจ้าคะ?”

ฉู่หหลันถามเขาด้วยความหวาดกลัวว่าเขาจะได้กลิ่นอายปีศาจจากตัวของนาง

“ข้าได้กลิ่นตลอดนั่นและเพราะที่แห่งนี้มีแต่ปีศาจร้ายจ้องจะมาสูบวิญญาณดวงจิตที่บริสุทธิ์กันทั้งนั้น เจ้าก็ต้องระวังตัวไว้ด้วย หากว่าต้องการที่จะกำจัดมันก็ต้องมาดักรอมันที่นี่แหละ ว่าแต่ที่อารามแห่งนี้มีนักพรตท่านหนึ่งที่มีนามว่า อี้หลงหรือไม่ ขอรับท่าน?”

“อ๋อ...ท่านนักพรตอี้หลงท่านลงไปทำธุระประเดี๋ยวคงจะมา”

เฟยฮุ่ยขอตัวไปรอนักพรตอี้หลง ที่ห้องพักของเขา

“ท่านนักล่าปีศาจ เฟยฮุ่ยใช่หรือไม่?”

“ใช่...ท่านเองสินะที่ส่งสารถึงข้าท่านอยากรู้สิ่งใดหรืออยากจะแก้แค้นปีศาจตนใด บอกข้าได้เลยข้าจะจัดการให้”

“ข้าเพียงแต่อยากได้คำตอบที่แน่ชัดว่าคดีที่ข้ากำลังสืบอยู่นี้มันเป็นฝีมือมนุษย์หรือปีศาจกันแน่จะได้จับผู้ร้ายได้ถูกตัว”

“ท่านไม่ใช่นักพรต แต่เป็นคนของทางการสินะ สิ่งที่ท่านเขียนรายงานในสารที่ส่งถึงข้านั้น คำตอบที่ท่านต้องการรู้ก็คือ ท่านได้เจอกับฆาตรกรที่ท่านไม่อาจจะจับมันตัวเป็นได้มีเพียงดาบของข้าที่จะจัดการพวกมันได้ สภาพศพเยี่ยงนั้นการเสียชีวิตที่ผิดธรรมชาติเช่นนั้นมีเพียงพวกมันที่ทำได้ ข้าจะช่วยท่านเอง ฉู่หรันที่มั่นใจว่านางเองก็มีฝีมือไม่น้อยนางจึงไม่รู้สึกเกรงกลัวสิ่งใด หลังจากที่ได้เดินสำรวจไปทั่วป่าแล้ว ฉู่หรันได้แอบไปเห็นลำธารแห่งหนึ่งที่ ฉู่หรันแอบหนีไปตอนที่ นักพรตเฒ่าเผลอ ไปเที่ยวเล่นน้ำเพียงผู้เดียว อี้หลงที่กำลังเดินสำรวจทั่วบริเวณนั้นเขาได้พบกับ ฉู่หรันเข้าโดยบังเอิญ ฉู่หรันที่กำลังวิ่งไล่จับกระต่ายน้อย ที่หวาดกลัวนางจนตัวสั่น เมื่อจับกระต่ายได้ นางก็อ้าปากทำท่าจะกัดกินเจ้ากระต่าย อี้หลงมองด้วยหัวใจที่ระทึก ถ้าหญิงสาวกัดกินกระต่าย นางต้องเป็นปีศาจอย่างแน่นอน

“อ้า...ข้าไม่กินเจ้าหรอกน่าไม่ต้องกลัว น่ารักถึงเพียงนี้ใครจะกล้ากินได้ลงคอ ใช่หรือไม่ ข้าบอกเจ้าแล้วไงว่าข้าเป็นมนุษย์ แล้ว ถึงอย่างไร เจ้าก็คงกลัวไปหมด นั่นและเพราะมนุษย์ก็จับเจ้าย่างกินเหมือนกัน แต่ข้าเป็นมนุษย์ ที่ไม่กินกระต่าย เราเป็นเพื่อนกันเถอะนะเจ้ากระต่ายที่น่ารัก”

ริมปากสีชมพูระเรื่อตัดกับชุดสีขาวกรุยกรายที่แผ่บานอยู่ตรงพื้น ฉู่หรันทำปากจู๋ จูบเจ้ากระต่ายสีขาวเมือนกับชุดของนางหัวใจของเขาสั่นระรัว

“กร๊อบ...” เสียงเศษไม้แห้งหักจากการโดนเหยียบ

“ว๊าย...!...เจ้ากกระต่ายอย่าหนีข้า...ผู้ใดกันที่ทำให้กระต่ายข้าทิ้งข้าไป”

“เจ้ากำลังทรมานสัตว์ มันบาปเจ้ารู้หรือไม่?”

“ท่านนักพรต...ข้ามิได้ทรมานมันนะเจ้าคะ ข้าแค่เล่นกับมันเท่านั้น”

“แต่ข้าเห็นว่าเจ้ากำลังอ้าปากจะงับมันเจ้าเป็นปีศาจใช่หรือไม่?”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***