ครอบครองแต่เรือนกาย

“จางเฟยเจิน...!...เจ้าทำเยี่ยงนี้กับบุตรสาวของข้าได้เยี่ยงไรช่างไม่ไว้หน้าข้าบ้างเลยเรื่องนี้ข้าไม่ยอมแน่ข้าจะแจ้งทางการเพื่อลงโทษเจ้าและนับตั้งแต่วันนี้ตระกูลของเจ้ากับข้าขาดกัน”

อำมาตเยี่ยโกรธมากเหมือนโดนตบเข้าที่ใบหน้าฉาดใหญ่

“ไม่ได้นะเจ้าคะท่านพ่อ...ข้าเป็นของท่าพี่จางแล้วข้าอายเจ้าค่ะ”

“ใช่แล้วเจ้าค่ะท่านพี่ หากรู้ไปถึงไหนก็อายเขาไปถึงนั่น ข้าวสารกลายเป็นข้าวสุกไปแล้วรังแต่จะทำให้ชื่อเสียงของตระกูลเยี่ยเสื่อมเสียเปล่าๆนะเจ้าคะท่านพี่”

“แล้วเจ้าหายไปที่ใด เวลาที่สองบคนนี้อยู่กันตามลำพัง”

“ข้าออกไปทำธุระเพียงแค่ครู่เดียวกลับมาไม่เห็น จางเฟยเจินก็คิดว่าคงกลับเรือนไปแล้วน่ะเจ้าค่ะ”

“ท่านฮูหยิน...หลอกให้ข้าน้อยรออยู่ในห้องนี้ขอรับ”

“เจ้าเข้าใจผิดแล้ว ข้าให้ท่านรออยู่ที่ห้องรับรองแขก แต่อยู่ๆเจ้าก็หายไปไม่คิดว่าจะ...”

“ฮือ..ๆๆๆๆๆ..ท่านพ่อท่านพ่อช่วยข้าด้วยข้าอับอายเหลือเกินแล้ว ท่านพี่จางคงเมาไม่ได้สติท่านพี่คงไม่ได้ตั้งใจหรอกนะเจ้าคะ ท่านพ่อแค่ช่วยจัดงานให้เราทั้งสองเพียงเท่านั้นก็พพอแล้วเจ้าค่ะ”

เยี่ยฉู่หรันมองดูสถานการณ์แล้วสงสาร จางเฟยเจินไม่น้อยสีหน้าที่มึนงงของเขากับสีหน้าและแววตาที่รู้สึกผิดกับฉู่หรัน นั้นทำให้ฉู่หรันนั้นรู้ว่าสองแม่ลูกนี้คงวางแผนเอาไว้ แต่ก็ถือว่าเป็นโชคดีของ ฉู่หรันที่จะได้ไม่ต้องเข้าพิธีแต่งงานกับชายผู้นี้ ที่นางไม่ได้มีใจให้ ร่างกายถึงจะเป็นของฉู่หรันแต่จิตใจนั้นเป็นของ ซูซ่าน เข่อซิง ยิ้มเยาะ ฉู่หรัน เพราะคิดว่าขณะนี้ นางนั้นได้ชนะพี่สาวของตัวเองแล้วหนึ่งครั้ง และต่อไปนี้ด้วยอำนาจของตระกูลจางจะทำให้ เข่อซิงเหนือกว่า ฉู่หรันมากขึ้นไปอีก แต่ทว่าสิ่งที่นางคิดไม่ได้เป็นไปตามนั้น ถึงนางจะได้ครอบครอง จางเฟยเจิง แล้วก็ตามแต่ เขากลับรู้ทันและได้เอ่ยวาจาทำร้ายจิตใจ เข่อซิงว่า

“เจ้ากับแม่ของเจ้าวางแผนวางยาข้า แต่เพราะข้าเกรงใจบิดาของเจ้าข้าถึงยอมเข้าพิธีกับเจ้าในวันนี้แต่หลังจากนี้ไปเจ้าจะไม่ได้ร่วมหลับนอนกับข้าอีก ร่างกายของข้าถึงจะเป็นของเจ้าแต่หัวใจของข้านั้นเป็นของ ฉู่หรันเพียงผู้เดียว”

เข่อซิงคบกรามแน่นด้วยความเสียใจนางกัดริมฝีปากจนเป็นห้อเลือดเพื่อกลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมา หลังจากเสร็จสิ้นพิธี ทั้งสองต้องเข้าห้องหอ ห้องหอที่ตกแต่งไว้สวยงามผ้าม่านและชุดเครื่องนอนสีแดงสด จางเฟยเจิงวาดฝันว่า วันหนึ่งเขาจะได้เข้าห้องหอกับ ฉู่หรัน แต่เพราะแม่นางเข่อซิงผู้นี้ทำให้เขาสิ้นหวังสูญเสียหญิงอันเป็นที่รักไป สถานะของเขากับ ฉู่หรันได้เปลี่ยนไป เขากลายมาเป็นน้องเขยของหญิงคนรักไปแล้ว น้ำตาแห่งความเสียใจและแค้นใจมันรินไหลออกมา

“ถึงท่านจะโอดครวญเท่าไรก็ไม่มีวันที่ท่านจะได้ใกล้ชิดนางได้อีกต่อไปท่านพ่อคงไม่ยอมแน่”

“ข้ารู้ว่าข้าไม่มีโอกาศนั้นแล้วแต่เจ้าก็คงต้องทนแห้งเหี่ยวอยู่ที่เรือนข้าต่อไปเยี่ยงนี้ผ่านพ้นคืนนี้ไปเจ้าจะไม่เห็นข้าอยู่ที่เรือนนี้อีก จงใช้ชีวิตของฮูหยินตระกูลจางให้พอใจของเจ้าซะ”

เข่อซิง เหมือนตกลงไปในหลุมที่ตนเองได้ขุดไว้ไม่มีทางที่จะตะเกียกตะกายขึ้นมาได้ นางต้องใช้ชีวิตโดยปราศจากความรักจากสามี จางเฟยเจิงนอนหันหลังให้ เข่อซิงผู้เป็นฮูหยินของเขาภายในใจของเข่อซิงได้แต่เคียดแค้น ฉู่หรัน

“ถ้าไม่มีเจ้าท่านพี่ก็คงจะรักข้าบ้างเพราะเจ้าคนเดียว ฉู่หรัน”

เรือนสกุลเยี่ย

“เจ้ากลับมาเรือนพราะเหตุใด?...ทำไมไม่อยู่คอยปรนนิบัติสามีของเจ้า”

“ท่านแม่ ท่านพี่ไม่ทิ้งข้าไปแล้วเขาไม่สนใจใยดีข้าเลยแม้แต่น้อย ทั้งยังโกรธแค้นข้าอีกด้วย เวลานี้ข้าเข้าหน้าเขาไม่ติดแล้วเจ้าค่ะท่านแม่ ข้าแพ้แล้ว แพ้นังฉู่หรันแล้วท่านแม่ ท่านพี่จะไม่กลับมานอนที่เรือนอีก จะไม่แตะต้องตัวของข้าอีก เพราะนังฉู่หรันคนเดียว ถ้าไม่มีมันท่านพี่ก็คงรักข้าบ้าง”

“ถึงอย่างไรเจ้าก็ต้องอยู่เรือนรอสามีของเจ้ากลับมา เจ้าแต่งเข้าสกุลจางแล้วจะเที่ยวกลับมาเดินเล่นอยู่เรือนนี้บ่อยๆไม่ได้ เดี๋ยวคนสกุลจางจะดูแคลนเอาได้ว่าข้าไม่รู้จักอบรมสั่งสอนเจ้า แล้วอย่าวู่วามไปเลย บุรุษที่พึ่งแตกเนื้อหนุ่มได้ไม่นาน นั้นมีความต้องการมาก เพียงแค่เห็นสตรีเปลื้องอาภรก็ใคร่ได้เกิดกำหนัด หากวันใดสามีของเจ้ากลับเรือนมาเจ้าก็ ทำอย่างที่ข้าบอก น้ำมันที่มันอยู่ใกล้กับไฟ อย่างไรเสียไฟก็ต้องลุกไหม้ คราวนี้แหละ ความสัมพันที่ไม่ได้เกิดจากยาปลุกกำหนัดคุณชายจางต้องรักและหลงเจ้าอย่างแน่นอน เจ้าเองก็งดงามไม่แพ้ ฉู่หรัน นังนั่นจืดชืดจะตายลูกของแม่สวยแล้วก็เผ็ดร้อน”

“เวลานี้มันอยู่ที่ใดข้าจะไปหยามน้ำหน้ามันเสียหน่อยป่านฉะนี้คงเสร้าโศกเสียใจจนอกแตกตายไปแล้วกระมัง”

ที่สวนท้ายเรือน

“การได้กิน นอน เหมืออนมนุษย์นี่มันมีความสุขเสียจริง ไม่มีอาการกระหายโลหิตแล้ว กระต่ายน้อยต่อแต่นี้ไปข้าจะไม่จับเจ้ากินอีกต่อไปเพราะข้ากินอาหารของมนุษย์ได้แล้ว อืม...รสเริส ไอ้เจ้านี่เขาเรียกว่ากระไรนะช่างหอมหวานเสียจริง”

เข่อซิงแอบมองฉู่หรันที่กำลังนั่งเล่นอย่างมีความสุขอยู่กับกระต่ายตัวน้อยสีขาว และกำลังกินผลไม้อย่างเอร็ดอร่อยดูไม่ได้ทุกข์โศกแต่อย่างใดเลย แต่เมื่อมาถึงเรือนแล้ว เข่อซิง ต้องเข้าไปหยามน้ำหน้า ฉู่หรันเสียหหน่อยจะได้ไม่เสียเที่ยว

“ท่านพี่ฉู่หรัน เสียใจจนสติฟั่นเฟือนไปเสียแล้วกระมังเจ้าคะคุยผู้เดียวก็ได้ ท่านพี่จางของข้าดูแลข้าเป็นอย่างดี รสรักเร่าร้อนจนข้าแทบจะลุกไม่ไหวเลยเจ้าค่ะ ถ้าท่านพี่ยังทำใจไม่ได้ก็หาคู่ครองคนใหม่สิเจ้าคะจะได้ ลืมคนรักเก่าของท่านพี่ไปเสีย”

“ข้าไม่จำเป็นต้องลืม เพราะอีกไม่นานท่านพี่จางของข้าก็ทิ้งเจ้าอยู่แล้ว เวลานี้ก็ทิ้งไปแล้วนี่นา ข้าได้ยินเจ้าคุยกับท่านแม่เมื่อสักครู่ ผู้ที่มีแต่ความทุกข์ไม่ใช่ข้าหรอกแต่เป็นเจ้าต่างหากเล่า เจ้าได้พลัดตกหลุมที่เจ้าขุดไว้เอง ต่อให้ตะเกียกตะกายพยายามขึ้นมาจากหลุมเพียงใดก็ขึ้นมาไม่ได้ เพราะเจ้าแต่งเข้าสกุลจางไปแล้ว จะเลิกก็เลิกไม่ได้ จะอยู่ก็ต้องอยู่อย่างแห้งแล้งเพราะสามีไม่ยอมแตะเนื้อต้องตัวของเจ้าแล้วมิใช่หรือ?...การแย่งของผู่อื่นโดยการใช้วิธีที่สกปรกย่อมได้รับผลกรรมเยี่ยงนี้แหละ เข่อซิง”

“เพี๊ยะ” เข่อซิงตบหน้าฉู่หรันอย่างเต็มแรงด้วยความโกรธ

ฉับพลัน ฉู่หรันหันขวับจ้องหน้าเข่อซิงด้วยความโมโห กรงเล็บที่สั้นกุดในคราแรกเริ่มงอกและแหลมคมดั่งกรงเล็บจิ้งจอก แต่เมื่อได้สติฉู่หรันก็เก็บกรงเล็บของนาง โดยที่ เข่อซิงไม่ทันได้สังเกตุเห็น

“เจ้าระวังไว้ให้ดีเถอะ...สามีของเจ้าจะทนคิดถึงความสัมพันเก่ากับข้ามิได้บางทีอาจจะแอบมาหาข้าก็เป็นได้ เจ้าเองคงรู้ดีแก่ใจว่าได้เขาไปครอบครองนั้นด้วยวิธีการอันใด”

ฉู่หรันปรายตาเยาะหยันก่อนจะเดินหนีไป ปล่อยให้เข่อซิงน้องสาวต่างมารดา ที่กำลังเดือดดาลด้วยไฟแค้นและโกรธที่ทำอะไรฉู่หรันไม่ได้ แม้กระทั่งพิษที่นางปรุงขึ้นแล้วให้ฉู่หรันดื่มในวันก่อนนั้น เข่อซิงกลับไปยังเรือนสกุลจาง ค่ำคืนที่ไร้เงาของสามีนั้นมันช่างว้าเหว่เสียจริง นางต้องอยู่อย่างเดีนวดายทั้งๆที่เพิ่งแต่งงานได้เพียงสองคืน

ในป่าท้ายหมู่บ้านใกล้กันกับเรือนสกุลเยี่ย

“โอว...แม่นางเจ้าช่างร้อนแรงเสียจริง...อา”

ลี่จูที่กำลังเล่นกับเหยื่อก่อนที่จะกินเขาด้วยการสูบวิญญาณ ลำอวบที่หญิงสาวกำลังครอบอมด้วยปาก นางสาวขึ้นลงจนลำแท่งยักษ์เปียกแฉะด้วยน้ำลายของนาง ลี่จูเร่งรูดเข้าออกอย่างเร็วและถี่จนกระทั่ง บุรุษผู้นั้นตัวชาแข็งเกร็งน้ำในกายหนุ่มพ่งเข้าปากของลี่จู ปีศาจจิ้งจอกสาวดูดเลียกินน้ำรักของเขาจนไม่เหลือแม้สักหยด พลางคิดในใจว่า

“น้ำรักของมนุษย์นี่ช่างแสนอร่อยเสียจริงและนี่คือเหตุผลที่ข้าต้องเล่นกับเหยื่อก่อนที่จะสูบวิญญาณของมัน”

“ข้าอยากกินน้ำของเจ้าบ้าง”

ลี่จูนอนแผ่หงายพร้อมถ่างขาอ้ารอรับแท่งลิ้นของบุรุษผู้นั้นเขาซุกหน้าเข้าตรงกลางแก่นกายสาว ปลายลิ้นตวัดรัวเลียเม็ดกระสัน ลี่จูสั่นสะท้านจนทรวงอกกกระเพื่อม เมื่อเขาสอดแทรกแท่งลิ้นคว้านอย่างหนักหน่วงสลับกับการไล้ลิ้นผ่านเม็ดกระสันแล้วบดขยี้ถี่ๆย้ำๆมือใหญ่ฟอนเฟ้นสองเต้ากลมอย่างหื่นกระหาย น้ำกามในกายสาวแตกกระเซ็น บุรุษหนุ่มอิ่มเอมกับรสชาติของน้ำสวาทเขากลืนกินจนเกลี้ยงเกลา ลี่จู น้ำแตกรอบเดียวไม่เพียงพอ ปีศาจร่านรักยังคงเล่นรักต่อ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***