ตอนที่3

สัตว์ร้ายกระโจนเข้าใส่คุณด้วยความเร็วสูง คุณหลบหลีกอย่างหวุดหวิด มันพลาดเป้าไปเล็กน้อย แต่กรงเล็บของมันก็เฉี่ยวเข้าที่แขนของคุณจนเป็นรอย

สัตว์ร้ายคำรามอย่างเกรี้ยวกราด มันหันกลับมาเผชิญหน้ากับคุณอีกครั้ง เตรียมพร้อมที่จะโจมตีครั้งใหม่ คุณร่ายเวทมนตร์ป้องกัน สร้างเกราะพลังงานสีฟ้าใสปกคลุมร่างกายของคุณ สัตว์ร้ายกระโจนเข้าใส่เกราะพลังงาน เกราะสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง แต่ก็ยังคงสามารถต้านทานการโจมตีได้

คุณร่ายเวทมนตร์โจมตี ยิงลูกบอลเพลิงใส่สัตว์ร้าย มันหลบหลีกได้อย่างคล่องแคล่ว ลูกบอลเพลิงพลาดเป้าไปตกกระทบพื้น ทำให้เกิดไฟลุกไหม้ สัตว์ร้ายคำรามด้วยความเจ็บปวด มันพุ่งเข้าใส่คุณอีกครั้ง

คุณร่ายเวทมนตร์สร้างกำแพงดินขึ้นมาขวางทาง สัตว์ร้ายกระแทกเข้ากับกำแพงดิน กำแพงสั่นสะเทือน แต่ก็ยังคงตั้งตระหง่านอยู่ได้ คุณใช้โอกาสนี้ร่ายเวทมนตร์บทอื่น คุณร่ายเวทมนตร์สายฟ้า เรียกสายฟ้าฟาดลงบนสัตว์ร้าย สัตว์ร้ายร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด มันล้มลงกับพื้น หมดสติไป

หลังจากนั้นไม่นาน คุณได้ยินเสียงครางเบาๆ มาจากซากปรักหักพังของบ้านหลังหนึ่ง คุณเดินเข้าไปดูอย่างระมัดระวัง คุณพบหญิงสาวคนหนึ่งนอนอยู่บนพื้น เธอมีบาดแผลหลายแห่งตามร่างกาย เสื้อผ้าของเธอขาดวิ่น คุณคุกเข่าลงข้างๆ เธอ และถามว่า "คุณโอเคไหม?" หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาขึ้น

เธอจ้องมองมาที่คุณด้วยสายตาที่ว่างเปล่า เธอพยายามที่จะลุกขึ้นนั่ง แต่ก็ทำไม่สำเร็จ คุณช่วยพยุงเธอขึ้นนั่ง เธอขอบคุณคุณด้วยเสียงที่แผ่วเบา "ขอบคุณค่ะ ฉันชื่อซูซี่" คุณตรวจดูบาดแผลของเธอ คุณพบว่าเธอมีบาดแผลที่แขน ขา และศีรษะ บาดแผลเหล่านั้นดูเหมือนจะเกิดจากการถูกทำร้าย

คุณร่ายเวทมนตร์รักษา ช่วยสมานบาดแผลของเธอ และบรรเทาความเจ็บปวด หญิงสาวรู้สึกดีขึ้นมาก เธอขอบคุณคุณอีกครั้ง "ขอบคุณมากค่ะ คุณช่วยชีวิตฉันไว้"

คุณและซูซี่เดินออกจากหมู่บ้านที่ถูกทิ้งร้างไปด้วยกัน แสงอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มแดง คุณมองไปรอบๆ ตัว สังเกตเห็นว่าป่าเริ่มที่จะมืดลงเรื่อยๆ

คุณหันไปถามซูซี่ "เจ้ามาทำอะไรที่นี่?"

ซูซี่มองคุณด้วยสายตาที่เศร้าสร้อย "ฉัน... ฉันอาศัยอยู่ที่หมู่บ้านนี้ค่ะ" เธอตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "แต่เมื่อคืน สัตว์ร้ายพวกนั้นก็บุกเข้ามา พวกมันฆ่าทุกคนในหมู่บ้าน ฉันเป็นคนเดียวที่รอดมาได้"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

ตอนที่2

บทต่อไป

ฟาลันเริ่มหวาดกลัว

