หนีจากเงามืด

ตอนที่ 1 จุดเริ่มต้นของการหนี

เสียงฝนกระหน่ำตกลงมาราวกับจะซ้ำเติมชะตาชีวิตของ "มีอา"

หญิงสาวร่างเล็กที่ยืนตัวสั่นอยู่ใต้ป้ายรถเมล์เก่า ๆ ที่ไร้แม้แต่ไฟส่องทาง กล่องกระดาษเปียกฝนที่เธอวางไว้ข้างตัวคือของทั้งหมดที่เธอหยิบติดมือมา—เสื้อผ้าสองสามชุด กับเอกสารสำคัญที่พอจะบอกได้ว่าเธอมีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้

"มือถือบ้าเอ๊ย..."

เธอบ่นเบา ๆ เมื่อหน้าจอสว่างขึ้นเพียงวูบเดียวก่อนดับไปอย่างถาวร

"ไม่มีเงิน ไม่มีที่ไป ไม่มีแม้แต่เพื่อนให้โทรหา"

มีอาเงยหน้ามองฟ้า น้ำตาไหลปนฝน เธอไม่ได้ร้องเพราะกลัว...แต่เพราะหมดแรงแล้วจริง ๆ

เธอเหนื่อยกับการใช้ชีวิตแบบคนไร้ที่ยืนในบ้านตัวเอง เหนื่อยกับเสียงตะโกนและคำพูดบั่นทอนจากแม่ที่ไม่เคยเข้าใจเลยสักครั้ง

จนเธอเลือกที่จะเดินออกมา

---

อีกฟากหนึ่งของเมือง...

"ข้าวสารหมด..."

เสียงพึมพำแผ่วเบาดังขึ้นจากหญิงสาวรูปร่างสูงในเสื้อกล้ามเก่า ๆ กับกางเกงวอร์มที่ซักจนสีจาง

"ริน" นักมวยรับจ้างผู้มีสีหน้าเย็นชาเป็นเอกลักษณ์กำลังพลิกถุงข้าวสารดูซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ แล้วหยิบกระเป๋าเงินที่มีธนบัตรใบสุดท้ายติดอยู่

"พรุ่งนี้มีไฟต์ตอนเย็น...ถ้าไม่โดนน็อคก่อนก็คงพอซื้อข้าวได้"

เธออยู่คนเดียวในห้องเช่าขนาดเท่ารังนก

แค่มีหลังคาไม่รั่วก็ถือว่าโชคดีแล้ว

"ไม่มีครอบครัว ไม่มีเพื่อน มีแค่หมัดกับกำปั้นที่ใช้แลกเงินเท่านั้น"

โลกของรินเย็นชาเหมือนตัวเธอ แต่ใครจะรู้ว่าใต้สายตาเยือกเย็นนั้น

มีหัวใจที่กำลังรอใครสักคน...มาอบอุ่นมันอีกครั้ง

---

ในคืนนั้น มีอาตัดสินใจเดินออกจากที่หลบฝนด้วยสัญชาตญาณบางอย่าง

เธอเดินเรื่อย ๆ จนถึงตรอกมืด ๆ ที่แม้แต่สุนัขยังไม่กล้าเห่า

และนั่น...เธอก็ได้พบกับ "ริน"

หญิงสาวแปลกหน้าที่กำลังเดินกลับจากร้านสะดวกซื้อ

พวกเธอมองหน้ากันโดยไม่พูดอะไร