บทที่ 2

เมื่อราชโองการออกมาทั้งซูเหวินและคนผู้นั้นก็จะต้องได้รับ เมื่อคำนวณจากม้าเร็วของทางราชสำนักคงมิเกินสามวัน มือเรียวหยิบพู่กันขยับ เขียนจดหมายอย่างรวดเร็วสองฉบับ ฉบับหนึ่งนั้นให้พี่รองอีกฉบับให้แก่คนผู้นั้น

" จิ๋วเอ๋อร์ รีบนำจดหมายนี้ไปให้ม้าเร็วส่งไปที่ชายแดน กำชับด้วยว่า ส่งให้ถึงมือ "

หยิบถุงเงินเพิ่มให้อีกถุงเพื่อเป็นของตอบแทนแก่ม้าเร็ว หลังจากม่อจิ่ววิ่งออกไปเขาก็ต้องไปขัดตัวตามที่ผู้เป็นบิดาส่งคนมา เช้าขัดตัวบ่ายคล้อยร่ำเรียนมารยาทและเรื่องในม่านมุ้งที่ทำให้ใบหน้าหวานแดงก่ำอย่างน่า เอ็นดู แม้จะผ่านมาแล้วหนึ่งชาติแต่เขาก็เป็นเพียงเจ้าสาวที่ถูกทิ้งในห้องหอการฟังเรื่องนี้จึงทำให้รู้สึกอายยิ่ง กว่าจะได้กลับเรือนก็หลังมื้อเย็นแล้ว

มือเรียวปักลายพยัคฆ์อย่างเหม่อลอยเมื่อหวนคิดถึงกาลหลัง ที่ตนหลงรักคนผู้นั้นตั้งแต่วัยเยาว์ ซูเหวินนั้นเคยพบคนผู้นั้นเพียงสองครั้งและความรู้สึกที่ได้พบคราแรกนั้นยังคงตราตรึงอยู่ในส่วนลึกของจิตใจ ก่อเกิดเป็น ต้นกล้าต้นน้อยที่ค่อยๆ เติบโต ยิ่งเมื่อพี่รองรู้เข้าก็จะคอยบอกเล่าเรื่องราวของคนผู้นั้นเสมอ ครานั้นเมื่อได้รับรู้ว่าจะได้แต่งงานกับบุรุษในดวงใจในใจนั้นลอยล่องวาดฝันถึงความสุข แต่เมื่อได้แต่งงานแล้วภาพฝันก็เป็นเพียง ภาพฝัน ต่อให้เขาทำดีมากเท่าใดก็มิเคยอยู่ในสายตา จนกระทั่งรับรู้ว่าเป็น เพราะสตรีนางหนึ่งและเมื่อนางเข้ามายิ่งทำให้เขาถูกลืมเลื่อน

มิเข้าใจว่าตนนั้นทำผิดอันใด

" เฮ้อ "

" คุณชายท่านไหวหรือไม่ขอรับ "

เสียงจิ่วเอ๋อร์ดึงสติที่จมดิ่งกับภาพอดีต เขาส่ายหน้าเป็นคำตอบก่อนที่จะเร่งมือปักลายผ้านี้ให้เสร็จ แม้จะไม่ได้ เท่าจำนวนที่ร้านไฉ่ฝูต้องการแต่ก็ยังพอแก้ขัดไปได้

ผ่านพันมาหกวันม่อจิ่วก็วิ่งหน้าตั้งในมือถือจดหมายมาด้วย เขารินชาส่งให้เกอตัวน้อยที่หอบหายใจเสียจนกลัวว่าจะเป็นลมไปเสียก่อน

" คะ คุณชายขอรับนี้จดหมายตอบกลับขอรับ "

ซูเหวินรับจดหมาย มาด้วยความดีใจ โบกมือไล่ให้จิ่วเอ๋อร์ไปพัก เมื่ออยู่เพียงผู้เดียวแล้วจดหมาย ฉบับแรกที่จะอ่านนั้นก็ต้องเป็นของพี่รองอยู่แล้ว

เหวินเอ๋อร์พี่ดีใจยิ่งนักที่เจ้าเขียนจดหมายถึง แต่ข่าวที่เจ้าแจ้งมา ทำให้พี่โมโหยิ่ง พี่ใหญ่กับท่านพ่อคิดสิ่งใดอยู่ถึงได้ส่งเจ้าแต่งงานกับหวงเจี้ยน ไอ้เจ้าสหายน่าตายนั่นมิมีสิ่งใดคู่ควรกับเหวินเอ๋อร์ของพี่ด้วยซ้ำ สิ่งที่เจ้า ขอร้องมานั้นถึงแม้เจ้าจะไม่ขอร้องแต่พี่รองก็ยินดีต้อนรับเจ้าเสมอ หากเจ้า พร้อมจงบอกพี่มา พี่รองจะไปรับเจ้าด้วยตนเอง

" อีก....พี่รอง "

แม้ตัวหนังสือจะดูดุดันแข็งกร้าวหากแต่ก็สัมผัสได้ถึง ความอ่อนโยน เป็นพี่รองที่ดีต่อเขาที่สุดแล้ว แม้จะมีคำครหาเขาก็มิกลัวขอเพียงมีคนเข้าใจเพียงคนเดียวก็พอแล้ว ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาลวกๆ พับจดหมาย ของพี่รองเก็บอย่างทะนุถนอมแล้วจึงหยิบจดหมายที่จะชี้ชะตาว่าเขานั้นจะทำ อย่างไรต่อ เพียงเปิดอ่านคิ้วเรียวก็ขมวดจนแทบจะผูกกันอยู่แล้ว

นี่มันอะไรกัน!!

คำตอบนี้คืออันใดกัน

" ข้าไม่หย่า "

มือที่ถือจดหมายนั้นกำแน่นจนกระดาษนั้นยับยู่ เขาหรือก็เขียนไป เสียยืดยาวแต่ตอบกลับเท่านี้เองหรือ ทรงหวงเจี้ยน!!

ชายแดนแคว้น กระโจมแม่ทัพ

" หวงเจี้ยน น้องชายข้านั้นอัปลักษณ์ยิ่งทั้งยังโง่เง่านัก เจ้าคงไม่อยากแต่งกับน้องข้าหรอกนะ "

ร่างสูงใหญ่ที่นั่งอ่านจดหมายรายงานท่วงท่า ผ่อนคลายหากก็ยังแผ่ไอน่าเกรงขามแต่คงใช้มิได้ผลกับสหายที่วิ่งโร่มาขอหย่าให้กับน้องชายหลังรู้ข่าว ดวงตาดุจพยัคฆ์ชำเลืองมองสหายที่ยังคงร่าย ถึงข้อเสียน้องชายตนอย่างไม่เหน็ดเหนื่อยเพียงครู่แล้วจึงหันกลับมาอ่าน จดหมายในมือเช่นเดิม

" เจ้าฟังข้าหรือไม่หวงเจี้ยน "

" อืม "

เจ้าของกระโจมเพียงรับคำแล้วขยับกายรินชาให้กับสหายที่

ดูท่าจะพูดจนคอแห้งแล้ว

" งั้นเจ้าจะหย่ากับน้องข้าสินะ "

" เจ้ามิกลัวว่าน้องเจ้าจะถูกครหา "

หวงเจี้ยนเอ่ยถามสหายที่เมื่อได้ยิน ก็โบกมือไปมาราวกับสิ่งที่ตนถามออกไปนั้นเป็นเรื่องไร้สาระ

" น้องข้า ข้าเลี้ยงดูเองได้ คำครหานั้นข้าหาได้สนใจไม่ "

" น้องเจ้าอาจจะมิได้แต่งงาน "

แม่ทัพหนุ่มหันมาสนใจเมื่อพี่ชายของ ว่าที่ฮูหยิน (ภรรยาของแม่ทัพ) นั้นพูดราวกับว่ายังไงเสียก็จะถูกหย่า มิได้ฉุกคิดเลยว่าสมรสพระราชทานนั้นมิสามารถหย่าได้ตามใจชอบ ดูท่าทั้งพี่และน้องจะลืมในจุดนี้ไปเสียแล้ว

" หากน้องข้าเจอคนที่รักแล้วจริงๆ ข้าก็มิขัดขวาง และขอเพียงบุรุษ ผู้นั้นดูแลและรับได้ที่น้องข้าผ่านการแต่งงานมาก่อน "

หวงเจี้ยนพยักหน้าแล้ว เลิกสนใจสหายจนอีกฝ่ายเป็นฝ่ายยอมแพ้เดินออกจากกระโจมไป เมื่ออยู่ เพียงผู้เดียวหวงเจี้ยนก็วางจดหมายในมือลง ใบหน้าแม้จะคล้ำแดดแต่ก็ยังดูหล่อเหลาสมชายชาติทหาร นัยน์ตาดุนั้นหากคนธรรมดาจ้องมองตรงๆ คงต้องเข่าทรุดเพราะทั้งดุดันและทรงพลัง หวงเจี้ยนเหลือบมองจดหมายที่ว่าที่ฮูหยินส่งมา ดวงตาที่เคยเรียบเฉยนั้นไหววูบยามนึกถึงข้อความในจดหมาย

" ข้ามิยอมหย่าหรอกนะ เหวินเอ๋อร์ "

มือหยาบหยิบจดหมายที่เจือกลิ่นหอมติดอยู่ คงเป็นเพราะทำถุงหอมสินะกลิ่นถึงได้ติดจดหมาย ผู้ที่ได้ชื่อว่าไร้ใจกลับมีรอยยิ้มบางที่มุมปาก

" ท่านพ่อขอรับ "

" มีอันใด "

ถึงจะเคยชินกับน้ำเสียงเย็นชานี่แค่ไหน แต่ก็อดเสียใจไม่ได้

" ข้าขอไปกราบท่านแม่ได้หรือไม่ขอรับ "

น้อยครั้งนักที่เขาจะได้ไป กราบไหว้มารดา ในหนึ่งปีมีเพียงครั้งเดียว เมื่อยังเล็กนั้นยังไม่เข้าใจหากแต่ เมื่อเวลาผ่านไปเขาก็เข้าใจทุกอย่าง เพราะเป็นเขาจึงมิได้รับอนุญาต ท่านพ่อเงยหน้าขึ้นมองเพียงครู่แล้วจึงพยักหน้า ใบหน้างดงามราวอิสตรียิ้มกว้างโดย ไม่คิดที่จะปิดบังลุกขึ้นคำนับบิดาแล้วจึงวิ่งกลับเรือน

" จิ่วเอ๋อร์ๆ เราไปกันเถอะ "

" ดะ เดี๋ยวๆ ขอรับ คุณชายจะไปไหนขอรับ "

" ไปไหว้ท่านแม่ "

เมื่อเห็นท่าทางดีใจของเจ้านายคนงามของตน ม่อจิ่ว ก็อดสงสารไม่ได้ คุณชายไม่ได้ผิดอะไรด้วยซ้ำ เป็นนายท่านและคุณชายใหญ่ ที่ทำร้ายคุณชายของเขามากเกินไป

" บ่าวจะไปเตรียมของให้นะขอรับ "

" อืม "

ใช้เวลาอยู่ครึ่งชั่วยามก็จัดเตรียมเสร็จ ร่างโปร่งอดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ เมื่อนี่จะเป็นครั้งแรกที่จะได้ออกจากจวนในปีนี้ เพราะโดยปกติแล้วหากไม่ใช่ เรื่องด่วนหรือสำคัญอะไรเขาก็จะถูกห้ามมิให้ออกนอกจวน เมื่อเดินมาหน้าจวนรถม้าก็จอดรออยู่แล้ว เมื่อขึ้นเรียบร้อยบ่าวชายก็บังคับม้าไปยังสุสานของตระกูล

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***