บทที่ 1

เฮือก

ร่างบางหอบหายใจราวกับคนที่โผล่พ้นน้ำ ลมหายใจกระชั้นถี่ทั้งร่างชุ่มไปด้วยเหงื่อ เมื่อสติกลับมาเข้าร่างสิ่งเเรกที่ร่างบางกระทำคือยกมือขื้นตบหน้าตนเอง

เจ็บ

มิได้ฝัน..เขายังมีชีวิตอยู่ ซูเหวินยันกลายลุกลงจากเตียงเดินไปยังหน้ากระจกทองเหลืองมองใบหน้าที่ยังดูอ่อนวัยกว่าคราที่สิ้นลมหายใจ แม้ภายนอกจะดูนิ่งเฉยแต่ในหัวกลับคิดถึงเรื่องราวในคราหลังจนกระทั่งเสียงเคาะประตูเรียกให้หลุดจากภวังค์

" คุณชายตื่นหรือยังขอรับ "

" อ่า..ข้าตื่นแล้ว เข้ามาเถอะ "

ประตูถูกเปิดออกพร้อมกับบ่าวตัวน้อยที่ดูอ่อนเยาว์กว่าสองปีอยู่ข้างหน้า เดินเข้ามาพร้อมอ่างน้ำอุ่น

" คุณชายตื่นนานเเล้วหรือขอรับ "

ซูเหวินมองตามบ่าวคนสนิทที่เดินไปจัดเตียง ในช่วงเวลาที่โดดเดี่ยวเเละยากลำบากก็คอยอยู่เคียงข้างเสมอ

" คุณชาย ท่านเป็นอะไรหรือขอรับ ร้องให้ทำไมขอรับ "

ซูเหวินจับมือเล็กที่คอยปรนนิบัติรับใช้ คอยดูแลเเละเป็นเพื่อนยามที่อ้างว้างที่สุด

" จิ่วเออร์ ขอบคุณเจ้ามากนะ "

คงเป็นคำที่ยังติดค้างในใจเมื่อเอ่ยออกไป บ่าวตัวน้อยทำสีหน้างุนงงจนน่าขำ จึงบอกให้ไปเตรียมเสื้อผ้าให้ก่อนที่จะมีคำถามตามมา แม้จะไม่กระจ่างนักกับการที่ได้กลับมา หากเป็นเพราะคำอธิษฐานก่อนตายเขาก็รู้สึกยินดียิ่ง เมื่อจิ่วเออร์ช่วยแต่งตัวเรียบร้อยก็เดินไปยังเรือนใหญ่เพื่อทานมื้อเช้าร่วมกับบิดา

" คารวะท่านพ่อขอรับ "

" อืม "

เสนาบดีจางรับคำบุตรชายคนเล็กก็ละความสนใจในมันที ซูเหวินก้มหน้ามองตักตน ต่อให้กลับมาใหม่อีกคราก็ยังมิชินกับความเย็นชาของบิดาจึงได้แต่นั่งอย่างสงบเสงี่ยม ไม่นานนักพี่ใหญ่ก็เดินเข้ามา

" คารวะพี่ใหญ่ขอรับ "

เขาลุกขึ้นคำนับพี่ใหญ่ที่เพียงหยักหน้าให้แล้วนั่งลงข้างๆ บิดา ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับครอบครับนั้นช่างห่างเหินเเละถูกปฏิบัติราวกับเป็นเพียงสิ่งที่ทุกคนเพิกเฉย รับรู้การมีอยู่เเม่มิได้ให้ความสนใจ เมื่อท่านพ่อเริ่มคีบอาหารต่อด้วยพี่ใหญ่เขาจึงเริ่มทานด้วย แม้จะเคยปฏิเสธการมาเข้าร่วมเเต่วันต่อมาก็ถูกเรียกตัวมาเช่นเดิม มื้อเช้าที่เเสนอึดอัดผ่านพ้นไปซูเหวินก็แยกกลับเรือนเเละบอกบ่าวคนสนิทว่าขออยู่คนเดียว เมื่ออยู่ลำพังในห้องซูเหวินหยิบพู่กันเเละกระดาษออกมาเพื่อลำดับเรื่องราวที่เกิดขึ้นหลังจากนี้เพราะถามจิ่วเออร์แล้วว่าวันนี้คือวันอะไรทำให้ลำดับเหตุการณ์จนถึงตอนที่ทำให้เขาต้องร่ำให้อีกครา

ชั่วชีวิตของซูเหวินนั้นเกิดมาพร้อมกับร่างกายที่เป็นเกอ (ผู้ชายท้องได้ ) ว่าย่ำแย่แล้วหากแต่ที่เขาเกิดมาแล้วทำให้ผู้เป็นมารดาต้องตาย บิดาหมางเมินถูกเลี้ยงดูโดยแม่นมอยู่ในเรือนแยก เมื่อเติบโตขึ้นอยากเล่นกับพี่ชายก็ทำมิได้ เมื่อรู้ความท่านพ่อก็ส่งคนมาสอนเกี่ยวกับงานบ้านงานเรือนที่เกอสมควรที่จะได้เรียน ช่วงเวลาในวัยเยาว์นั้นมีเพียงแม่นมและจิ๋วเอ๋อร์เป็นเพื่อน หากแต่ในความเหงานั้นยังพอมีโชคดีอยู่บ้างที่พี่รองมิได้รังเกียจ เมื่อสมัยยังเด็กพี่รอง จะแอบท่านพ่อและพี่ใหญ่มาเล่นด้วยเสมอ เมื่อพอโตขึ้นก็จะแอบเอาตำราที่ได้เรียนมาให้ทำให้เขานั้นเชี่ยวชาญทั้งงานเรือนและการรบ จะให้ทำเช่นไรได้ เพราะพี่รองนั้นสนใจเรื่องนี้ แต่ความสามารถนี้ก็มิสามารถบอกกล่าวแก่ผู้ใดได้ ในตอนนี้พี่รองอยู่ที่ชายแดน เมื่อนึกถึงผู้เป็นพี่ซูเหวินก็อดมิได้ที่จะทอดถอนหายใจ ในวันนั้นหากมิเกิดเรื่องเขาคงจะได้เจอกับพี่รอง

" พี่รอง ข้าคิดถึงท่านยิ่ง "

ในอดีตคนที่คัดค้านการแต่งงานของเขาก็ มีเพียงพี่รอง แต่เมื่อทั้งท่านพ่อและพี่ใหญ่ต่างเห็นชอบพี่รองจึงมิอาจคัดค้าน จึงขอไปประจำการที่ชายแดน ในปีปีหนึ่งจะกลับมาเพียงสามสี่ครั้งและแต่ละ ครั้งนั้นอยู่เพียงไม่กี่วัน ทุกครั้งที่กลับมาพี่รองจะไปเยี่ยมเยียนเขาเสมอ

ไปอยู่กับพี่รองดีหรือไม่นะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***