ไม่เคย

อากาศเย็นสบายทำให้นอนหลับดีในรอบหลายเดือน ที่นอนสบายแบบนี้ อยากมีบ้านอยู่ในป่าแบบนี้มั่งจัง ฉันได้แต่คิด

“ โหทำไมรีบกลับ ยังไม่หายคิดถึงเลย”

“บาสมึงนี่เป็นเอามาก พี่เค้าอาจจะมีแฟนแล้วก็ได้ ใครเขาจะเอาเด็กกับโรเรียนให้มันจบก่อนเถอะ”

“กลับก่อนนะ สวัสดีค่ะแม่สวัสดีค่ะบ้าสวัสดีค่ะทุกคนว่างว่างจะมาใหม่นะคะ”

แต่สัญญาที่พูดคงเป็นไปไม่ได้เพราะ เมื่อฉันกลับไปถึงร้าน ที่ทำงาน แม่โทรมาว่าได้ทำงานที่ใหม่ในกรุงเทพฯให้เงินเดือนที่ดีกว่า เขาต้องการเชฟนี่คงเป็นโอกาสที่ดีที่ฉันจะไปจาก เขาเด็กน้อยไร้เดียงสา ที่ดูจะคลั่งรัก เอามากๆ ยุคนั้นเป็นยุคที่ไม่มีช่องทางการติดต่อ ย้ายที่อยู่ก็คือตัดขาดกันโดยสิ้นเชิง แต่ฉันจะไป แบบนี้หรอดูใจร้ายไปไหม? ความคิดความสับสนมันเกาะกินใจลึกๆก็ใจหายไม่อยากไปแต่เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้จริงๆ แต่ก่อนไปฉันขอทำเพื่อเค้าสักครั้ง จะเป็นแฟนให้เขา หนึ่ง วันเหมือนเด็กน้อยที่ได้ของเล่นที่ถูกใจเค้าดีอกดีใจเมื่อฉันตกลงเป็นแฟนกับเขา ฉันจะสร้างความรู้สึกที่ดีๆให้กับเค้าเพื่อที่เราจะได้ไม่ลืมกัน หนึ่ง วันมันช่างรวดเร็วเสียจริงๆ จนถึงเวลาที่เราต้องจากกันจริงๆแล้ว

“ บาสพี่มีเรื่องจะบอก การเป็นแฟนของเราสิ้นสุดลง เราต้องเลิกเล่นเป็นแฟนกันแล้วนะ”

“ พี่หมายความว่ายังไง พี่จะมาล้อเล่นนะ บาสเสียใจ”

“พี่ต้องไปแล้วจริงๆพี่มีภาระ อย่างที่เคยบอก ชีวิตคนเรา มันไม่ง่ายเหมือนในละครในเทพนิยาย เมื่อพระเอกนางเอกรักกัน แต่งงานกันสมหวังและก็จบ พี่ต้องไปกรุงเทพ เพื่อไปสร้างอนาคตที่ดี ให้กับครอบครัวของพี่ และพี่ก็ต้อง ขึ้นรถทัวร์ตอน หนึ่ง ทุ่มคืนนี้ รถจะมารับแล้ว ขอให้บาสโชคดีมีคนที่ดีเราอาจจะไม่ได้เจอกันอีกเลย แต่บาสรู้ไว้ว่าพี่จะคิดถึงบาทเสมอ ทุกครั้งที่พี่อยู่กับบาสพี่มีความสุขมาก พี่คิดว่าพี่ ชอบบาสแต่ด้วยวัยที่ห่างกันเกินไปและภาระหน้าที่ของพี่ มันคงเป็นไปไม่ได้ บาสยังเป็นเด็กและยังต้องเรียนหนังสือ ขอให้บาสเชื่อพี่นะ เรียนหนังสือ ให้จบ เพื่อจะได้มีอนาคตที่ดี ดูอย่างพี่สิ เรียนมาน้อย ไม่มีช่องทางให้เลือกอะไรมากนัก ต้องทำงานร้านอาหารไปเรื่อยๆ ยังไม่ทันที ฉันจะพูดจบ ร่างสูงของเด็กอายุเพียง 15 ก็ปรี่เข้ามากอดร้องไห้ นี่เขาชอบฉันมากขนาดนั้นเชียวหรืออยากร้องไห้ตามแต่ก็ต้องกันมันไว้ จนแทบจะกลั้นไม่อยู่

“ พี่จะสอนให้นะ จูบจริงๆเขาจูบกันแบบนี้”

ฉันต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการเขย่งเท้าขึ้นเพื่อจูบเขาให้ได้ เพราะเขาตัวสูงเกินไป เขาโน้มตัวลงมา ด้วยใบหน้าที่เปื้อนและเปียกไปด้วยน้ำตา จุมพิต ที่หวานและเนิ่นนาน หัวใจของฉัน มันเต้น ระรัว มันจุกอยู่ในอก น้ำตาเริ่มไหลลิ้นออกมาอย่างหยุดไม่ได้ ฉันอยากหยุดเวลาไว้เพียงเท่านี้ แต่ก็ต้องตัดสินใจ ผลักร่างของเขาออกไป ขณะที่รถมาพอดี ฉันขึ้นไปบนรถทัวร์ แล้วเขายืน มองรถ ที่ฉันนั่ง จนลับตา ความรู้สึกมัน บอกไม่ถูก บรรยายไม่ได้ น้ำตาไหลเล่นออกมาอีกครั้ง เสียงสะอื้นไห้จนทำให้ คนรอบข้างหันมามอง ฉันหยุดไม่ได้แล้วจริงๆ ครั้งนี้มันเจ็บปวดเหลือเกิน เราคงไม่มีโอกาสได้พบกันอีก ฉันคงต้องตัดใจ กว่าฉันจะทำใจได้ แต่ก็ยังคงไม่ลืม เด็กน้อยไร้เดียงสาคนนั้น เขาคือรักครั้งแรกของฉัน ฉันมั่นใจ เวลาล่วงเลยไป 10 กว่าปี ภายในใจคิดว่า ป่านนี้แล้ว เขาคงเรียนจบและคง แต่งงานมีครอบครัวแล้วกระมัง หลายครั้งที่ฉันคิดอยากจะไปหาเขาแต่ฉันไม่กล้าไป เพราะกลัวว่า หากฉันไปเจอเขา อยู่กับผู้หญิงคนอื่น ฉันคงทำใจไม่ได้ ปัจจุบัน ฉันทำงาน เป็นเชฟอยู่โรงแรม 5 ดาวในกรุงเทพฯ เงินเดือนเยอะมากพอ และไม่มีภาระอะไรแล้ว ฉันได้แต่งงานกับ ผู้ชายคน หนึ่ง ที่โรงแรม เข้าทำงานที่เดียวกับชั้น ฉันไม่ได้อยากแต่ง แต่แม่ให้แต่ง เพราะฉันอายุมากแล้ว เวลาผ่านไป 20 กว่าปีที่ไม่เคย ได้พบเจอกันอีก แม้แต่จิ๊บเองก็ตาม ฉันตามหาจนทั่วก็ไม่เจอ ยุคปัจจุบันช่องทางการติดต่อตั้งมากมายแต่ก็หากัน ไม่พบไม่เห็น ฉันได้แต่คิดว่าเขาจะพยายามตามหาฉันบ้างหรือเปล่านะ ไดอารีที่เขาแอบใส่กระเป๋าฉันไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ในวันนั้นวันที่จากลากันฉันเปิดอ่านมันซ้ำแล้วซ้ำอีก หน้าสุดท้าย มีภาพ วาดการ์ตูนเป็นชุดเจ้าบ่าวเจ้าสาว แล้วก็มีข้อความเขียนไว้ว่า

ฉันปิดไดอารี่ ลง และเก็บไว้ในกระเป๋าเพื่อเอากลับไปด้วย เสียงข้อความแชทในโทรศัพท์ดังขึ้น ฉันหยิบออกมาดู ก็เห็นข้อความแชท ของใครคน หนึ่ง ที่ฉันรอคอยมาแสนนาน

“พี่เชฟครับ คิดถึงจัง สุดท้ายก็หาเจอจนได้ เสียดายที่ผมไม่ได้แต่งงานกับพี่อย่างที่หวังไว้ แต่พี่จะอยู่ในใจผมเสมอ”

จบตอน ไม่เคย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***