ความทรงจำไม่เคยจาง

“ใครวะ?”

“พี่เองมาดูอาการคนเจ็บเสียหน่อยเดินทะเล่อทะล่าไปโดนลูกบาสเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ไม่เป็นไรค่ะหายแล้ว” “หายอะไรดูสิตาเขียวเลย”

“จริงเหรอไหนๆโอ้ย …ตายจริง ยิ่งขี้เหร่อยู่ตอนนี้ขี้เล่นหนักกว่าเดิมอีก”

“ทำไม?..ชอบคิดว่าตัวเองไม่สวยละ เธอน่ารักจะตาย”

อุ้ย..! วัยเขาชมว่าฉันน่ารักด้วย แต่น่ารักตรงไหนเนี่ยเตี้ยก็เตี้ย ดีที่ไม่อ้วนไม่งั้นดูไม่ได้เลย

“ ป่ะเดี๋ยวพี่ไปส่ง”

“แล้วจักรยานของปรางล่ะ”

“ก็เอาจอดไว้ที่โรงเรียนเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะไปรับที่บ้าน”

เขาปั่นจักรยานไปส่งฉันที่บ้านถึงตัวจะมีกลิ่นเหงื่อบ้างแต่ก็หอมเซ็กซี่ดีจัง ร่างกายทีชุ่มไปด้วยเหงื่อ เสื้อกล้ามของนักบาส ทำให้ฉันเห็น กล้ามเนื้อเป็นมัดๆ ตรงแขน มือที่ใหญ่ รอบเอว ที่แน่น ด้วยกล้ามเนื้อ ของนักกีฬา อยากรู้จริงๆว่าผู้หญิงคนไหนนะจะเป็นผู้โชคดี ฉันเผลอคิดในใจว่า ถ้าเป็นฉันก็คงจะดี อยากกอดเอวแต่ก็มิกล้า

“กอดพี่ไว้สิเดี๋ยวก็หล่นหรอกเอามือมา”

เขาจับมือฉันไปกอดเอวเขาหัวใจเต้นแรงจังเลย

“ ถึงบ้านแล้วค่ะ”

“ พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนนะ”

วันนี้ชั้นมีความศุกร์จังเลย

“ไอ้ปรางตาไปโดนอะไรมา?”

“ โดนลูกบาสจ้ะแม่”

“เดินยิ้มเริงร่าดูมีความสุขแท้ไม่เจ็บรึไง?”

“เจ็บแต่คุ้ม และก็มีความสุข”

“ไอ้ซาดิส”

ช่วงนี้เตรียมสอบปลายภาคต้องอ่านหนังสืออีกแค่ไม่กี่วันพี่บอล พอจะจบม 6 แล้วสินะฉันจะไม่ได้เจอหน้าพี่เขาอีกแล้ว ไม่เป็นไรเดี๋ยวขอที่อยู่เขียนจดหมายหา เขาก็ได้พี่บอลที่รักของปรางวันอำลารุ่นพี่ฉันจะสารภาพรักกับพี่บอลให้ได้ด้วยสมุดบันทึกเล่มนี้ บันทึกความรู้สึกของฉันอยู่ในนี้ทั้งหมด ฉันเขียนข้อความท้ายสมุดว่า

ฉันอ่านไดอารี่จนจบ หน้าสุดท้าย บทกลอนที่แสนจะเห่ยฉันยิ้มออกมาอย่างลืมตัวไม่รู้เลยว่าตอนนี้เขาไปอยู่ที่ไหน? แล้วฉันคิดถึงวันวานที่ผ่านมาวันอำลาฉันตั้งใจจะเอาไดอารี่เล่มนี้ไปให้พี่บอลแต่ฉันทนเห็นภาพบาดตาบาดใจไม่ไหวจึงวิ่งหนีกลับบ้านร้องไห้ตาบวมอยู่หลายวัน รุ่นพี่ผู้หญิง ที่เรียนห้องเดียวกับพี่บอลยืนจูบกันกับพี่บอล เขาคงไม่คิดอะไรกับผู้หญิงไม่สวยตัวเตี้ยคนนี้หรอกฉันพยายามตัดใจแต่ก็ไม่เคยลืมเขาได้เลยมันอยู่ลึกลึกก้นบึ้งของหัวใจที่เก็บซ่อนไว้มานานแสนนาน แล้วมันยังคงค้างคาใจ

“ปรางพรุ่งนี้ไปทำบุญกันที่วัดนะมีคนอยากเจอปรางเยอะเลยเพื่อนๆ ยัยดา สร้อยสุดาก็เพิ่งกลับมา ถามถึงปรางบ่อยมากเห็นว่า มีของบางอย่างจะให้แต่ไม่ได้ให้สักที”

“ งั้นปรางขอไปหาสร้อยสุดาก่อนนะ”

ฉันดีใจ ที่กลับมาบ้านครั้งนี้และได้เจอกับเพื่อนรักเพื่อนเก่าอย่างดา

“เราคิดถึงเธอมากเลยนะปรางแต่งงานแล้วไปอยู่เมืองนอกหลาย 10 ปีไม่คิดถึงเพื่อนบ้างเลยหรอ?”

“ คิดถึงสิคิดถึงมาก”

“ เรามีเรื่องอยากจะบอกเธอตั้งนานแล้ว แต่ไม่เคยได้เจอเธอเลย ช่องทางการติดต่อก็หาไม่เจอ ผ่านมานานแล้ว เรื่องของพี่บอลนะ อยากบอกมานาน นี่จดหมายของพี่บอลที่ส่งมาให้เรา ฝากให้เธอ พี่เค้าเคยไปหาเธอตั้งหลายครั้งแต่เธอไม่อยู่หลังจากวันงานอำลาพี่เค้าบอกว่าต้องไปแข่งคัดตัวที่กรุงเทพ และต้องเก็บตัวอยู่หลายเดือนเข้าสอบติดมหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ และได้อยู่ หอเดียวกันกับพี่ชายของเรา ตอนนี้ได้ ทำงานเป็นโค้ชสอนนักบาส ทีมชาติแต่งงานกับผู้จัดการทีมบาสมีลูก สอง คน จดหมายนี่เขาเอามาให้ตอน ที่เพิ่งจบม 6 เขาฝากพี่ชายมาให้”

“ขอบใจนะดา”

ฉันรีบเปิดอ่านจดหมายทันที

“ในจดหมายเขาว่าอะไรบ้าง ฉันรู้พี่บอลก็ชอบเธอแต่ไม่รู้จะไปบอกเธอยังไงเพราะเธอไม่อยู่แล้วเธอก็ย้ายไปอยู่กับครอบครัวที่เมืองนอกกะทันหัน พี่บอลเคยมาที่บ้านครั้ง หนึ่ง มากับพี่ชาย ดูท่าทางเขาเสียใจมาก เขาคงหมดหวัง ที่จะได้เจอ เธออีกแล้ว ถ้าเป็นยุค 5 จีเหมือนสมัยนี้เธอกับพี่บอลคงสมหวัง ไปแล้ว”

“ ช่างเถอะ คนไม่ใช่เนื้อคู่กันยังไงก็ไม่ใช่แค่นี้ชั้น ก็รู้สึกดีใจมากที่เขาชอบเรา เราจะเก็บความรู้สึกดีๆนี้ไว้ตลอดไป เรากลับบ้านก่อนนะเดี๋ยวต้องกลับโรงแรมแล้วโรเบิร์ตสามีเราโทรตามแล้วใกล้ค่ำเราต้องไปดินเนอร์กับเขา… บาย…ติดต่อกันบ้าง..เดี๋ยวจะแชทหานะเพื่อนรัก ขณะที่ฉันเดินออกจากบ้านของสร้อยสุดา ฉันก็ได้เจอกับผู้ชายร่างสูงใหญ่ถึงจะมีอายุที่มากแล้วแต่ก็ยังดูสมาร์ท

“ พี่บอล..!

”

“ปราง..!”

จบตอน ความทรงจำไม่เคยจาง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***