ความทรงจำไม่เคยจาง

ทุกคนย่อมเคยมีความทรงจำที่ยากจะลบเลือนออกจากก้นบึ้งลึกลึกอยู่ภายในใจถึงแม้ว่า จะแต่งงานและมีครอบครัวไปแล้วก็ตามแต่ความทรงจำนั้นยังคงอยู่ ฉัน ปรางทอง อายุ 43 ปี เดินเข้ามาภายในโรงเรียนมัธยมที่ดิฉันเคยเรียน เพื่อมารับหลานสาวลูกสาวของพี่สาว ของฉันเอง ตึกเก่าตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า สภาพมันช่างเก่าและทรุดโทรม ฉันยืนมองอยู่นานนานจนตัดสินใจคว้าโทรศัพท์สมาร์ทโฟนรุ่นใหม่มาถ่ายรูปเก็บไว้เพื่อเก็บไว้ดูต่างหน้า ภารโรง หน้าตาดูคุ้นๆเข้ามาทัก

“ เขาจะทุบทิ้งแล้วจะสร้างตึกใหม่แล้วล่ะ อาคารเรียนเป็นไม้ผุพังไปหมด แล้ว”

ชายวัยกลางคนน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับฉันได้เล่าให้ฟังสายตาที่เขามองอาคารเรียนนี้ เหมือนเขาจะรู้สึกเดียวกันกับฉันคือรำลึกถึงวันวานที่เคยมีความทรงจำกับอาคารเรียนเก่าแก่ แห่งนี้ภารโรงคนนั้นเป็นใครนะฉันนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก ฉันกลับมาบ้านในรอบ 10 ปี มาครั้งล่าสุดก็ตอนงานศพของแม่ ฉันไม่ได้อยู่ประเทศไทย ฉันแต่งงานกับสามีฉันเป็นคนต่างชาติมีลูกสาวและลูกชายซึ่งกำลังเข้าสู่วัยรุ่น ฉันพาหลานสาวกลับบ้านที่กำลังจะจบม 6 แล้วยิ่งทำให้ฉันนึกถึงเรื่องเก่าๆ เพราะตอนนั้นฉันก็อยู่ในวัยเดียวกันนี้สมัยนั้นไม่มีสื่อโซเชียล หากว่าเรามีความรู้สึกหรือคิดอะไรอยากพูดอยากคุยหรืออยากระบายอะไรก็เขียนความรู้สึก นั้นลงไปใน ไดอารี ใช่แล้วล่ะ ฉันต้องไปค้นหาไดอารี่ของฉันให้เจอ มันจะยังอยู่ไหมนะ ภายในห้องเก็บของที่เก่าสิ่งของแต่ละชิ้นต่างมีความทรงจำอยู่ในนั้นทุกชิ้น

“ แค่กๆๆๆ”

“มาทำอะไรในห้องเก็บของฝุ่นเยอะจะตาย”

“ พี่ปริมเคยเห็นไดอารี่ของปรางไหม?.. โอ้ยใครมันจะไปจำได้ตั้งหลาย 10 ปีแล้วนี่นา น่าจะหายไปแล้วมั้งแต่ถ้ายังอยู่น่าจะอยู่ในลังที่เก็บหนังสือและสมุดเก่าๆตรงโน้น และลองหาเอานะเดี๋ยวพี่จะต้องไปเตรียมอาหารก่อน” ฉันค้นดูหลังหนังสือเยอะแยะมากมายยิ่งค้นก็ยิ่งเจอความทรงจำ ขยะที่ใครๆมองดูแล้วไม่มีค่า แต่มัน สามาารถทำให้ฉันยิ้มได้ บนหนังสือเรียนของฉันที่มีใครบางคนมาวาดมันไว้รูปหน้าผู้ชาย ทำปากจู๋เหมือนจะจุ๊บทำให้ฉันยิ้ม และแล้วฉันก็มาเจอ สมุดไดอารี่ของฉัน จนได้ ฉันเก็บเรื่องราวความรู้สึกไว้ในใจ ฉันถ่ายรูปแล้วก็ลง โพสท์ในโซเชียลเพื่อนเก่าที่เคยเรียนมัธยมด้วยกันต่างมาคอมเม้นต์แสดงความคิดเห็นไดอารี่ของฉัน ฉันไม่เคยลืมว่าเขียนอะไรไว้บ้างเพราะฉันอ่านมันแทบจะทุกวันอ่านไปก็ยิ้มไปฉันจัดการปัดฝุ่นออกจนสแล้วก็เริ่ม จากหน้าแรก

เมื่อฉันได้เปิดอ่านไดอารี่เหมือนต้องมนต์ ภาพเก่าวันวานที่ผ่านไปนาน 20 กว่าปี หวนกลับมา ดังว่ามันเพิ่งเกิดขึ้น ไปเมื่อวานนี้ ครั้งแรกที่ฉันได้เจอกับเค้า ขณะที่ ยืนเคารพธงชาติอยู่นั้น ฉันก็รู้สึกหน้ามืดจนเป็นลมเพราะอากาศร้อนมาก แต่เมื่อฉันลืมตาก็เห็นครูประจำห้องพยาบาล คุณครูพูดกับฉันว่า

“ ฟื้นแล้วเหรอดีนะที่หัวไม่ฟาดลงกับพื้นโชคดีที่มีคนไปรับเธอไว้ได้ทันพอดี”

“ ใครหรอคะคุณครู?”

“ รุ่นพี่ม 6 ชื่อบอล ไปขอบคุณเขาสนะเขาอุ้มเธอมาส่ง”

เขาคนนั้นฉันจะต้องไปขอบคุณเขาก่อนกลับบ้านเย็นนี้ให้ได้ ฉันเลยตามเข้าไปเสียทั่ว แต่ไม่เจอ เลย หน้าตาของเขาเป็นอย่างไรนะภายในโรงเรียนมีนักเรียนเยอะแยะมากมาย ฉันตามหาคนๆนั้นไม่เจอ วันนี้ฉันปั่นจักรยานคู่ใจไปโรงเรียนแต่ระหว่างทางจักรยานไม่รักดีโซ่ขาดพาฉันเสียหลักล้มลง หัวเข่าไถลกับพื้นถนนจนถลอกเลือดออกซิปๆขณะที่ฉันทุลักทุเลกับการพยุงจักรยานขึ้นก็มีรุ่นพี่คนนึงอยู่โรงเรียนเดียวกับฉันมาช่วยไว้ฉันจำเขาได้แล้วเค้าคือนักบาสของโรงเรียนนี่เอง ตัวสูงหล่อขาวฉันโชคดีจริงๆ เขาเข็นจักรยานให้ด้วย ไม่อยากให้ถึงโรงเรียนเลยถึงจะเจ็บขาแต่ ได้เดินกับพี่เขาทั้งวัน ก็ลืมความเจ็บปวดไปได้ เพียงแค่คำพูดสั้นๆว่า

“เจ็บมากไหม?”

ก็ทำให้รู้สึกดีเหมือนว่าเขาเป็นห่วงฉันอยู่

“ทนได้ค่ะขอบคุณพี่ พี่ชื่ออะไรคะ?”

“ พี่ชื่อบอลนะ เป็นนักบาสแต่ชื่อบอลนะ”

“อ๋อ มีที่เป็นนักบาสของโรงเรียนใช่ไหมคะ และใช่หรือเปล่า?ที่อุ้มปร้างไปห้องพยาบาลวันนั้น”

“ ใช่แล้วล่ะพี่เองตัวหนักไม่เบาเลย”

“ขอโทษค่ะ”

ฉันหน้าเสียเลยหน้าตายิ่งจะไม่ค่อยสวยยังจะมาอ้วนอีก

“พี่ล้อเล่นน่ะไม่หนักหรอกกำลังดีกำลังน่ารัก มีน้ำมีนวลดี”

เขาต้องชอบฉันแน่ๆเลยคิดว่าใช่นะ ก็เขาชมว่าฉันน่ารักนี่นา ฉันก้มหน้าเขินอายตลอดทางเป็นเพลิงโรงเรียน

“เข้าไปทำแผลก่อนนะเดี๋ยวพี่จะเอาจักรยานไปซ่อมให้”

“เธอนี่คงคิดถึงครูมากนะมาอีกแล้ว คราวนี้เป็นอะไรล่ะ?”

“ จักรยานล้มค่ะคุณครู”

คุณครูพยาบาล ทำแผลให้ เสร็จแล้วฉันก็ไป เข้าแถวเตรียมตัวเข้าห้องเรียนเรียนหนังสือคาบ แรก

“ ปราง ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มีอะไรหรือ?”

“ เราเจอคนที่อุ้มเราเข้าห้องพยาบาลแล้วนะ”

“ใคร ?ช่วยเล่าหน่อย อยากรู้”

“พี่บอลนักบาสไง วันนี่เราก็เจอ เมื่อเช้าตอนปั่นจักรยานมาโรงเรียน จักรยานล้มเป็นแผลเลย เค้าเอาจักรยานไปซ่อมให้ เราชอบเค้าแล้วเธอ”

“ ผู้หญิงในโรงเรียนก็ชอบทั้งโรงเรียนนั่นแหละ คู่แข่งเยอะนะ”

“ ไม่สนหรอกเราคิดว่า เค้าชอบ เราแหละ”

“ สอง คนนั้นคุยอะไรกัน? ออกมาทำทั้งหมดนี่ยนกระดานนี้ให้เพื่อนๆดูเดี๋ยวนี้เลย คุยกันดีนัก จำที่คุณครูสอนได้หรือเปล่า?”

“ซวยเลยเพราะเธอคนเดียว ยัยปราง”

ถึงเวลาพักเที่ยงแล้วเหมือนร่างกายต้องการอาหารอย่างแรง

“ ปรางเธอไม่รอเราเลยนะหิวขนาดนั้นเลยหรอ?”

“เออ..หิวมากเลย”

ฉันก้มหน้าก้มตากินข้าวไม่ได้เงยขึ้นมาดูเลยว่ามีใครมานั่งอยู่ ดูฉันกินข้าวอยู่

“ว้าย …!.ตายแล้วมาตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ?”

“5 5 5 ปรางอายจนหน้าแดงเลย พี่บอลเข้ามานั่งตั้งนานแล้ว”

“ปากเลอะหมดแล้วเนี่ย อายุเท่าไหร่แล้ว? กินเหมือนเด็กเลย”

พี่บอลเอาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าของเขามาเช็ดให้ ฉันรู้สึกใจเต้นแรง คนบ้า ขณะที่เขาเช็ดให้ เผลอสบตาเค้าแป๊บนึง โลกทั้งโลกเหมือนเป็นสีชมพู มีประกายวิบวับอยู่ในดวงตาของเขา หัวใจเหมือนจะละลาย

“ วันนี้ ปั่นจักรยานกลับบ้านไหวไหม เดี๋ยวพี่จะไปส่งนะ”

“อ้าว…!..แล้วจักรยานของปรางล่ะ?”

“ อยู่ที่อู่ซ่อม จนกว่าปรางจะหายพี่จะคอยไปรับไปส่งกลางเองนะ”

ใช้แน่ๆ พี่บอลชอบฉันแน่ๆ หัวใจเราตรงกัน

ถึงเวลาเข้าเรียนช่วงบ่ายแล้ว

“ปราง เราว่าพี่บอล เขาอาจจะไม่ได้ชอบปรางจริงๆก็ได้นะ พี่บอลเขาเป็นคนใจดี เราเห็นเขาทำกับ เพื่อนแบบนี้ทุกคนปรางอย่าเพิ่งทึกทักเอาเองว่าเขาชอบปรางนะ เราเป็นห่วงนะ กลัวปรางจะเสียใจ”

“ไม่เป็นไรหรอก เรารู้อยู่แล้วล่ะว่าเราไม่เหมาะกับพี่เค้าหรอก เราไม่สวย เรียนหนังสือไม่เก่งกีฬาก็ไม่ได้เรื่อง ไม่มีอะไรเหมาะสมกับพี่เขาเลย แต่ เราก็รู้สึกดีเวลาพี่เขาอยู่ใกล้ๆ ขอตักตวงช่วงเวลานี้ให้มากที่สุด เพราะอีกแค่เทอมเดียวพี่เค้าก็จะจบแล้วต่างคนต่างแยกย้าย”

“ ถ้าปรางคิดได้แบบนั้นเราก็สบายใจ”

“นี่ สอง คนนั้นน่ะ คุยกันอีกแล้ว ออกมาหน้าห้องเดี๋ยวนี้เลย มาทำนี้ให้เพื่อนๆดูสิ”

“ เพราะเธอเลยสร้อยสุดา”

วันรุ่งขึ้น ฉันต้องเอาขนมกับน้ำ ไปให้พี่เค้า เพื่อเป็นการขอบคุณ และ อย่าหาว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลย ไปแอบดูพี่เค้าเล่นบาสสักหน่อย อยากเห็นตอนพี่เค้าเปลี่ยนเสื้อจังเลย ข้างในจะเป็นอย่างไรนะ อุ๊ย ทำไมเราทะลึ่งจัง

ขณะที่ฉันชะเง้อชะแง้ มอง พี่บอลเล่นบาสอยู่ เพื่อหาจังหวะเอาขนมและน้ำไปแอบซ่อนไว้ในกระเป๋าเป้ของเขา บังเอิญมีลูกบาสลอยมาโดน เข้าที่หน้าฉันอย่างจัง ฉันมารู้ตัวอีกทีตอนอยู่ห้องพยาบาลแล้ว ครูห้องพยาบาลก็ทักขึ้นเมื่อตอนฉันตื่นว่า

“ เธอมาอีกแล้ว สงสัยจะรักครูมาก คราวนี้เป็นหนักกว่าทุกครั้งนะ”

“ใครพาหนูมาค่ะครู?”

“คนเดิมแล้วจะดวงคงสมพงษ์กัน ฟื้นแล้วก็กลับบ้านได้แล้วล่ะนี่ก็เย็นแล้วนะ”

ฉันรีบตาลีตาเหลือกวิ่งออกจากห้องไป จริงด้วยสิโรงเรียนเลิกแล้วครูก็ไม่ปลุกบ้างเลยฉันรีบเอากระเป๋าแล้วคว้าจักรยานปั่นปั่นอ่ะ ทำไมปั่นไม่ไป

“ ใครวะ?”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***