หลังจากเหตุการณ์เมื่อคืน อรินนั่งอยู่กลางห้องทั้งคืนไม่กล้าหลับ ตาเธอแดงก่ำ หัวใจยังเต้นไม่เป็นจังหวะ เธอไม่รู้ว่าเสียงระฆังนั่นมาจากไหน หรือเป็นใครที่ช่วยเธอไว้
เช้าอันหม่นหมองมาถึง แสงอาทิตย์แทบไม่ลอดเข้ามาในบ้าน เธอลุกขึ้นไปล้างหน้า มือยังกำแหวนในกระเป๋าเสื้อไว้แน่นโดยไม่รู้ตัว
กล่องไม้นั้นเธอวางไว้บนโต๊ะ ไม่กล้าเปิดอีก แต่บางอย่างในใจบอกให้เธอกลับไปดูมัน
เธอค่อยๆ เปิดฝากล่องอีกครั้ง หยิบรูปถ่ายออกมาดูใหม่ พลิกด้านหลัง แล้วเห็นข้อความจางๆ ด้วยหมึกปากกาหัวเข็ม
“พี่กลับมาเมื่อไร...อย่าลืมตุ๊กตาของฉันนะ – จันทร์”
จันทร์?
อรินนั่งนิ่ง พลิกภาพดูอีกครั้ง ใบหน้าผู้หญิงในรูปแม้จะดูโบราณ แต่ยิ่งมองก็ยิ่งเหมือนเธอ...เกินกว่าจะเป็นแค่บังเอิญ
เธอลองหยิบตุ๊กตาเก่าขาดวิ่นขึ้นมาอีกครั้ง พอจับ...ภาพบางอย่างก็แวบเข้ามาในหัว
เป็นภาพของเด็กหญิงคนหนึ่ง นั่งเล่นตุ๊กตาในห้องนี้เอง ผมเธอยาวตรง ใบหน้าไร้เดียงสา แต่ในแววตามีความเหงาที่บีบหัวใจ
แล้วเธอก็เห็นภาพต่อมา...หญิงสาวอีกคน—น่าจะเป็นแม่ของเด็กหญิง หรือพี่สาว—ยืนโต้เถียงกับชายคนหนึ่งที่แต่งชุดตำรวจ
เสียงดังขึ้นมาเบาๆ เหมือนเสียงฝัน
> "คุณเอาจันทร์ไปไว้กับใครก็ไม่รู้! แล้วจะให้ฉันอยู่นี่คนเดียวได้ยังไง!"
"ไม่ต้องพูดมาก ย้ายออกไปซะ ที่นี่ไม่ปลอดภัยอีกแล้ว"
ภาพในหัวตัดฉับ...กลิ่นคาวเลือดแรงจนเธอแทบอาเจียน
เสียงกรีดร้องแผดลั่น ความมืดปกคลุมทุกสิ่ง...และแล้วเธอก็สะดุ้งตื่นจากนิมิต
เธอรู้ทันที—มีคนถูกฆ่าที่นี่...แล้วเด็กคนนั้น...อาจไม่เคยได้ออกไป
คืนนั้น ฝนตกหนัก ฟ้าผ่าจนบ้านสั่นทั้งหลัง
อรินหลับๆ ตื่นๆ อยู่บนโซฟา ก่อนจะได้ยินเสียงบางอย่างจากในห้องนอนชั้นบน ห้องที่เธอไม่เคยกล้าเข้าไปเลยตั้งแต่ย้ายมา
ประตูห้องนั้นค่อยๆ แง้มออกเอง
เสียงเพลงกล่อมเด็กเบาๆ ดังแว่วมาจากข้างใน เป็นทำนองที่เธอไม่รู้จัก...แต่กลับรู้สึก “คุ้นเคย” อย่างน่าประหลาด
เธอลุกขึ้นยืน เดินขึ้นบันไดอย่างช้าๆ ทุกย่างก้าวหัวใจเธอเต้นดังจนเหมือนจะหลุดออกจากอก
มือสั่นขณะที่ผลักประตูเข้าไป...
ในห้องนั้นมีเพียงเตียงเก่า ตู้เสื้อผ้า และหน้าต่างแตกๆ ที่เปิดทิ้งไว้จนผ้าม่านปลิวไสว
แต่ตรงมุมห้อง...เธอเห็นเงาของเด็กหญิงคนหนึ่ง นั่งหันหลังอยู่
เด็กคนนั้นร้องเพลงกล่อมเด็กเสียงแผ่วๆ
> “จันทร์จ๋า…หลับเถิดหนา…แม่จะไปตามพี่…อย่าร้องไห้นะ…”
อรินยืนนิ่ง ไม่กล้าเข้าไปใกล้
แล้วเด็กคนนั้นก็หยุดร้อง หันหน้ามาช้าๆ
ใบหน้าเธอเปื้อนน้ำตา ดวงตาคู่ใหญ่จ้องมาที่อริน...ก่อนจะพูดเบาๆ ว่า
“พี่กลับมาแล้วเหรอ?”
ทันใดนั้น...ทุกอย่างในห้องก็ดับวูบ เสียงลมหวีดหวิวกรีดร้องจากรอบบ้าน
เงาของเด็กหายไปในพริบตา ทิ้งไว้เพียงตุ๊กตาตัวเดิมวางอยู่บนพื้น
อรินทรุดลงกับพื้น...รู้เพียงว่า เรื่องทั้งหมดนี้เริ่มจากเด็กหญิงชื่อ "จันทร์"
และเธอเอง...อาจมีส่วนในอดีตของบ้านหลังนี้มากกว่าที่เธอคิด
---
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments