สิ่งที่หล่นลงมา

เสียงฝีเท้าบนเพดานยังคงดำเนินไปอย่างช้าๆ เสมือนกับมีบางอย่างกำลัง "เดินวน" อยู่เหนือหัวอริน แต่ในบ้านหลังนี้ไม่มีชั้นลอย ไม่มีห้องใต้หลังคา ไม่มีอะไรที่ควรจะเดินได้เลย

เธอจ้องมองไปยังรูเล็กๆ บนเพดานตรงมุมห้องครัว มันซ่อนอยู่ระหว่างแผ่นไม้สองแผ่น คล้ายจะเคยมีบันไดพับหรือฝาเปิดมาก่อน แต่ตอนนี้ถูกตอกตะปูเก่าๆ ไว้จนแน่น

อรินไม่อยากขึ้นไป แต่เสียงกระซิบที่ดังซ้ำแล้วซ้ำเล่าตลอดคืน...

“ของฉัน…อยู่ตรงนั้น…ของฉัน…”

มันไม่ปล่อยให้เธอพักเลย

รุ่งเช้า เธอเดินไปรอบบ้านเพื่อหาบันไดไม้ หรืออะไรที่ใช้ปีนได้ จนในที่สุดเจอบันไดเหล็กขึ้นสนิมซ่อนอยู่หลังกองไม้เก่าๆ ข้างบ้าน

เธอลากมันกลับเข้ามาในครัว พาดขึ้นกับผนังด้านที่มีช่องนั้น แล้วเงยหน้ามองอย่างลังเล

มือของเธอสั่นเมื่อปลดตะปูทีละตัวออก เสียงตะปูดีดออกจากไม้แต่ละตัวทำให้หัวใจเธอแทบหยุดเต้น

เมื่อสุดท้ายฝาไม้ก็เปิดออกได้ เธอใช้ไฟฉายส่องขึ้นไป

มันเป็นห้องแคบๆ หลังเพดาน เต็มไปด้วยฝุ่นใยแมงมุม และกลิ่นอับแหลมจนแสบจมูก

และมีบางอย่างวางอยู่ในนั้น—กล่องไม้ใบหนึ่ง ขนาดประมาณกล่องรองเท้า แต่ดูเก่าและลวดลายรอบกล่องถูกแกะสลักด้วยมือ...ลวดลายหญิงสาวที่ก้มหน้าร้องไห้ ท่ามกลางเปลวเพลิง

อรินปีนขึ้นไปช้าๆ มือเอื้อมไปคว้ากล่องมาไว้กับตัว พอลงมาข้างล่าง เธอก็วางมันบนโต๊ะแล้วมองอยู่พักใหญ่ ก่อนจะค่อยๆ เปิดฝาออก

ภายในกล่องมีของเพียงไม่กี่อย่าง:

ตุ๊กตาผ้าเก่าๆ ขาดวิ่น มีรอยไหม้ตรงแขนหนึ่งข้าง

แหวนเงินวงหนึ่ง ฝังหินสีแดงเข้ม

รูปถ่ายขาวดำขนาดเล็ก...เป็นภาพของหญิงสาวยืนอยู่หน้าบ้านหลังนี้

หญิงสาวในภาพหน้าตาหม่นหมอง ดวงตาเศร้า และ...น่าประหลาดใจที่ใบหน้าเธอคล้ายกับอรินเลือนๆ

ทันทีที่เธอแตะต้องรูปถ่ายนั้น...เสียงกระซิบก็ดังขึ้นในหัวทันที

“คืนของฉัน…อย่าจับมัน…”

กล่องไม้ในมือร้อนขึ้นราวกับมีไฟ เธอสะดุ้ง รีบวางมันกลับไป แต่ไม่ทัน—

แหวนเงินในกล่องลอยขึ้นจากพื้น…แล้วตกลงกลางโต๊ะเสียงดัง!

อรินกรีดร้อง ถอยหลังไปชนกับตู้

ในห้องเริ่มเย็นยะเยือก อุณหภูมิลดลงจนเธอเห็นลมหายใจตัวเอง เงามืดในห้องครัวเริ่มก่อตัวขยาย ใหญ่ขึ้น…ใหญ่ขึ้น…ก่อนจะแปรสภาพเป็นรูปร่างของหญิงสาวผมยาว ก้มหน้า ไหล่สั่นไหวเหมือนกำลังร้องไห้

หญิงสาวคนนั้นค่อยๆ เงยหน้าขึ้นช้าๆ...

และใบหน้าของเธอ...ถูกเผาเกรียมไปครึ่งหนึ่ง

“ของฉัน...” วิญญาณพูดเสียงแหบแห้ง ดวงตาข้างที่ยังอยู่เบิกกว้างมองตรงมาที่อริน

“ใครให้เธอมาอยู่ที่นี่...เธอแย่งมันไป...”

อรินถอยจนติดผนัง กล่องไม้สั่นระริกอยู่บนโต๊ะ ตุ๊กตาในนั้นขยับเองได้เหมือนมีชีวิต

แต่ก่อนที่ผีจะเข้าใกล้เธอมากกว่านี้ เสียงระฆังโบราณด้านนอกก็ดังขึ้นกะทันหัน ทั้งที่ไม่มีใครอยู่ข้างนอก

กริ๊งงงงง... กริ๊งงงงงงง...

เสียงนั้นทำให้วิญญาณหันไปทางหน้าต่าง ก่อนจะค่อยๆ จางหายไปกับอากาศ ราวกับถูกบังคับให้กลับเข้าไปในความมืด

อรินล้มลงกับพื้น หอบหายใจจนแทบสำลัก มือเธอสั่นจนถืออะไรไม่อยู่แล้ว

เธอรู้แน่แล้ว...

บ้านหลังนี้มีของที่ “ไม่ควรแตะต้อง” และมีใครบางคน…ที่ยังเฝ้ามันอยู่

---