ของที่ไม่เคยเป็นของฉัน

เช้าวันรุ่งขึ้นมาถึงอย่างยากเย็น อรินแทบไม่ได้นอน ดวงตาของเธอคล้ำเป็นวง เธอนั่งอยู่บนบันไดไม้ มือกำถ้วยกาแฟที่เธอชงขึ้นมาแก้อาการสะลึมสะลือ ทั้งที่ปกติไม่ได้ดื่มกาแฟด้วยซ้ำ

เสียงนกในป่ารอบบ้านเริ่มขับขาน แต่กลับไม่ช่วยให้เธอรู้สึกว่าบ้านนี้ปลอดภัยขึ้นเลย

เธอเดินสำรวจบ้านอีกครั้งในตอนเช้า หวังจะเจอเหตุผลของสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน—สายไฟเสีย วิทยุมีสัญญาณหลอน—อะไรสักอย่างที่ “จับต้องได้” มากกว่า “ผี”

แต่ทุกอย่าง...ดูปกติจนน่าประหลาด

เธอกลับมานั่งในห้องนั่งเล่น พยายามเปิดโทรศัพท์เพื่อดูแผนที่หรือรีวิวของบ้านนี้อีกครั้ง แต่สัญญาณโทรศัพท์หายไปแล้วตั้งแต่เมื่อวาน และ Wi-Fi ที่เจ้าของเก่าบอกว่า “ติดตั้งไว้แล้ว” ก็ไม่สามารถเชื่อมต่อได้

เธอกำลังคิดจะเดินออกจากบ้าน เพื่อหาสัญญาณนอกแนวป่า ทันใดนั้น...เสียงขูดขีดก็ดังขึ้นจากผนังด้านหลัง

เสียงคล้ายเล็บข่วน...ลากช้าๆ ไปตามไม้แห้ง

อรินหันขวับไปทันที มือกำไฟฉาย แม้มันจะดับไปตั้งแต่เมื่อคืน

เธอค่อยๆ เดินเข้าไปดูใกล้ๆ จุดที่ได้ยินเสียง

และพบว่า...บนผนังมีรอยขีดเขียนด้วยของแข็ง จารึกเป็นคำสั้นๆ ที่เพิ่งถูกเขียนสดๆ

“กลับไปซะ”

เธอถอยหลังทันที ชีพจรเต้นรัว เธอหันหลังกลับจะวิ่งออกจากห้อง แต่แล้ว...

ประตูปิดลงเองอย่างแรง

เธอพุ่งเข้าไปดึงมัน เปิดออกมาได้ แต่เมื่อเธอหันกลับไปมองห้องอีกครั้ง รอยขีดเขียนนั้นหายไป

เหมือนมันไม่เคยมีอยู่

เธอรู้แล้วว่านี่ไม่ใช่แค่เรื่องบังเอิญ หรือภาพหลอน เธอเริ่มสงสัยว่ามีบางอย่างจงใจเล่นกับเธอ จงใจหลอก จงใจไล่

แต่เพราะไม่มีรถ หรือสัญญาณโทรศัพท์ เธอจึงยังออกจากที่นี่ไม่ได้