ประตูที่ไม่เคยปิด

เสียงกระซิบเมื่อครู่ยังคงดังก้องในหัวของอริน แม้เธอจะเดินกลับขึ้นมาบนห้องแล้วก็ตาม เธอปิดประตู ล็อกกลอนแน่นหนา ก่อนจะถอยไปนั่งชิดเตียงอย่างไม่ไว้ใจอะไรทั้งนั้น

“เหนื่อย...แค่เหนื่อย...” เธอพึมพำ แล้วหลับตานอนทั้งๆ ที่ยังใส่เสื้อผ้า

แต่แล้วเสียงก๊อกเบาๆ ดังขึ้นจากประตูห้องที่เธอเพิ่งล็อกไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อน

ก๊อก… ก๊อก…

อรินลืมตาโพลง หัวใจเต้นแรงจนได้ยินเสียงตัวเอง เธอค่อยๆ ลุกขึ้น เดินเข้าไปใกล้ประตู แล้วแนบหูฟัง

ไม่มีเสียงตอบกลับ มีเพียงความเงียบที่น่าขนลุก

เธอคว้ากุญแจจากโต๊ะหัวเตียง บิดเปิดประตูออกทันทีโดยหวังว่า—ถ้ามีใครเล่นตลก เธอจะได้จับได้ในทันควัน

แต่นอกห้องว่างเปล่า ทางเดินมืดสนิท

เธอคว้าไฟฉายจากกระเป๋า เปลวแสงอ่อนๆ กวาดผ่านทางเดิน และหยุดลงที่ปลายโถง

ตรงนั้น...มีเงาอะไรบางอย่างขยับผ่านไปอย่างรวดเร็ว

“ใครอยู่ตรงนั้น!” เธอตะโกน แต่เสียงของเธอสะท้อนกลับมาเพียงคำว่า “นั้น...นั้น...”

ไม่มีคำตอบ

ด้วยความลังเล เธอเดินตามไปจนถึงบันได ระหว่างทางเธอเห็นว่าประตูห้องเก็บของเล็กๆ ที่อยู่มุมสุดของชั้นสองเปิดแง้มอยู่ ทั้งที่ตอนเย็นเธอจำได้ว่า มันปิดสนิทและขึ้นสนิมจนแทบเปิดไม่ออก

“ไม่เอานะ...อย่าบอกว่า...”

เธอเอื้อมมือไปแตะลูกบิด

ปัง!!

เสียงประตูห้องนอนด้านหลังปิดดังสนั่น ทำให้เธอกรีดร้อง เธอรีบวิ่งกลับไปดู แต่...มันล็อกจากข้างใน

เธอเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่ามีคนอยู่ในบ้านจริงๆ หรือไม่

เธอตัดสินใจเดินลงไปข้างล่างอีกครั้งเพื่อเช็กความเรียบร้อย มือจับไฟฉายแน่นพลางเดินผ่านโถงทางเดินไม้ที่เอี๊ยดอ๊าดไปทุกย่างก้าว

เมื่อมาถึงห้องนั่งเล่น เธอเห็นว่าเก้าอี้โยกที่มุมห้อง…กำลังเคลื่อนไหวเบาๆ

“ลม…ใช่ มันต้องเป็นลม” เธอพยายามหาเหตุผลให้ตัวเอง แต่หน้าต่างทุกบานปิดสนิท ไม่มีช่องลมหรืออะไรทั้งสิ้น

และเมื่อเธอกำลังจะเดินเข้าไปดูใกล้ๆ...

เสียงกล่อมเด็ก...

แผ่วเบา...ออกมาจากวิทยุทรงกลมเก่าๆ ที่วางอยู่บนตู้ไม้

ทั้งที่ปลั๊กมันถอดอยู่...

อรินรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกที่ไหลผ่านร่าง เธอคว้าไฟฉายแน่นกว่าเดิม แล้วตะโกนออกไปทั้งที่ไม่แน่ใจว่าเรียกใคร

“ใครอยู่ที่นี่! ออกมาเดี๋ยวนี้นะ! ฉันไม่กลัวหรอก!”

ทันใดนั้น ไฟฉายก็ดับลง

ทั้งบ้านตกอยู่ในความมืดสนิท

เธอพยายามเคาะมัน แต่ไฟไม่ติด มือของเธอสั่นเทา ในขณะที่รอบกายเริ่มได้ยินเสียงฝีเท้าเดินวนเป็นวงอยู่รอบตัวเธอ

เร็วขึ้น...ใกล้เข้ามา...

และแล้ว...เสียงหนึ่งก็กระซิบขึ้นข้างหูเธออีกครั้ง

“อย่าคิดว่าบ้านนี้...จะเป็นของเธอ”

เธอกรีดร้อง วิ่งสะเปะสะปะชนเข้ากับเฟอร์นิเจอร์ ก่อนจะหาทางไปยังประตูหน้าอีกครั้ง

ทว่า...

ประตูถูกล็อกจากด้านนอก

เธอขยับลูกบิดเต็มแรง ทุบกระจก ร้องตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่ไม่มีใครอยู่ที่นี่ ไม่มีใครได้ยินเธอ

บ้านทั้งหลังตกอยู่ในความเงียบ...และเงาที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นที่มุมห้อง เป็นรูปร่างของใครบางคนที่ยืนนิ่ง มองเธอ...ไม่ขยับ

อรินทรุดลงกับพื้น น้ำตาไหล มือสั่นระริก เธอหลับตาแน่น ราวกับหวังว่าเมื่อลืมตาอีกครั้ง ทุกอย่างจะหายไป

แต่เสียงหนึ่ง...ก็ดังขึ้นในหัวเธออย่างชัดเจน

“เจ้าของเก่า...ยังไม่ไปไหน...”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***