บทที่ 3

โรสทรีตเดินเข้าไปยังห้องอาหารด้วยกิริยาท่าทางนิ่งสงบและมั่นคง และหันไปมองทางแกรนเซียร์ด้วยสายตาประเมิน

เธอย่อตัวและทักทายทุกคนด้วยรอยยิ้มอันสดใส

"ขอโทษที่ทำให้รอนานนะคะ พอดีว่าหนูตื่นสายนิดหน่อย"

เธอเดินไปทางเก้าอี้ระหว่างพี่ชายคนโตอย่างโนอาห์และพี่ชายคนรองอย่างโจชัว พี่ชายทั้งอสงต่างพากันยิ้มให้เธอก่อนจะเอ่ยทักทายกัน

"โรสทำไมวันนี้ตื่นสายล่ะ ไม่สบายหรือเปล่า?"

โนอาห์ถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงเขานั้นรักและหวงแหนน้องสาวคนนี้เป็นอย่างมาก

และก็ไม่ต้องอะไรกับพี่คนรองอย่างโจชัวที่ใช้หลังมือสัมผัสกับบริเวณหน้าผากของเธอพร้อมกับจับใบหน้าของเธอหันซ้ายทีขวาที

"อืมม~ ไม่เป็นอะไรแน่ใช่ไหม?"

โรสทรีตยิ้มให้และตอบกลับไป

"หนูไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ แค่รู้สึกเพลียๆเท่านั้นเอง"

"หนูโรสไม่เป็นอะไรแล้ว ถ้าอย่างนั้นเราเริ่มทานกันเลยไหมคะ"เป็นแกรนเซียร์ที่เอ่ยขัดกานสนทนาระหว่างครอบครัวอย่างไร้มารยาท

และเป็นไปอย่างตามที่โรสทรีตเธอคาดเอาไว้แกรนเซียร์ที่ชอบทำตัวเหมือนกับตนเองเป็นดัชเชส นั้นมันน่ารำคาญตาของเธอเสียจริง

"อ่า.. นั่นสินะ ตอนนี้ก็สายมากแล้วล่ะ"ดัชเชสอย่างมากาเร็ตเอ่ยออกมาเพราะไม่อยากจะทำให้บรรยากาศโดยรอบมันน่าอึดอัดใจไปมากกว่านี้

และแล้วมื้ออาหารยามเช้าก็เริ่มขึ้น แกรนเซียร์ที่นั่งทานอาหารเช้าอย่างเสียงดัง

เสียงช่อนกระทบกับจานบ้างแหละหรือจะเป็นการกินที่มูมมามบ้างแหละ

มันเลยทำให้ท่านพ่อและคนอื่นๆ เริ่มแสดงสีหน้าออกมาอย่างชัดเจน ไม่เว้นแม้แต่ข้ารับใช้ที่ยืนอยู่ข้างหลังก็ตาม

"ฉันขอตัวก่อน"ดยุคเบอร์เรลเช็ดปากและยืนตัวตรงก่อนจะเดินออกไปจากห้องอาหาร

"ผมก็ด้วย"

"ผมอิ่มแล้วครับ"

ทั้งพี่ชายทั้งสองของโรสทรีเองก็เอือมระอาต่อพฤติกรรมเหล่านี้ของผู้เป็นญาติด้วยเช่นกัน

ไม่มีความเกรงใจไม่มีแม้แต่มารยาทเป็นถึงอดีตเคาน์เตส

และแล้วก็จบลงด้วยความอึดอัดอย่างเช่นเดิม ท่านแม่ได้แต่กุมขมับทำอะไรไม่ถูกกลัวลูกกับสามีจะโกรธเธอ

และเป็นทางโรสทรีตเองที่เข้าไปปลอบใจ

"ไม่เป็นไรนะคะท่านแม่ ท่านพ่อกับพี่ๆไม่ได้โกรธหรือเคืองอะไรท่านแม่หรอกค่ะ"

เธอพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่ดูใสซื่อบริสุทธิ์และหันไปมองทางแกรนเซียร์ก่อนจะยิ้มออกมา

"ท่านน้าคะ หนูอยากจะใช้เวลากับท่านน้าน่ะค่ะ"

แกรนเซียร์มองมาทางโรสทรีตด้วยสายตาที่ได้ไม่ค่อยจะสบอารมณ์เสียเท่าไหร่แต่ก็ต้องแสร้งทำเป็นยิ้มและเล่นไปตามนํ้า

'เอาเถอะ ยังไงซะถ้าฉันจัดการแม่กับลูกสาวมันได้ล่ะก็ ต่อไปฉันก็คงจะได้เป็นดัชเชสแห่งเบอร์เรลแทน' แกรนเซียร์นึกในใจ

"อ่า นั่นสินะ แมรี่แอนด์ก็ไปด้วยกันสิ"แกรนเซียร์พูดโน้มน้าวให้สองแม่ลูกไปปิกนิกกันที่ทางสวนหลังคฤหาสน์ตระกูลเบอร์เรล

โรสทรีตเธอยอมรับเลยว่าแกรนเซียร์นั้นเป็นคนช่างสังเกตแต่ก็นะ

ท่านน้าของเธอคนนี้ไม่ค่อยจะฉลาดและมีสมองเสียเท่าไหร่

"ได้สิ นานแล้วเหมือนกันนะที่เราไม่ได้ไปปิกนิกด้วยกันน่ะแกรนเซียร์"ดัชเชสผู้แสนดีส่งยิ้มที่แสนอ่อนโยนให้

"ถ้าอย่างนั้นกำหนดการก็เป็นอีก2วันนะ ฉันรอแทบไม่ไหวเลยที่จะได้ใช้เวลาแสนวิเศษกับพวกเธอแบบสาวๆ"เมื่อว่าจบแกรนเซียร์ก็หันหลังและเดินจากไป พลางยิ้มลับหลังสองแม่ลูกและคิดเกี่ยวกับแผนการต่างๆนาๆ

ส่วนทางโรสทรีตนั้นมีเหรอจะยอมให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นซํ้าซ้อน ถึงในชีวิตก่อนหน้านั้นเธอกับแม่จะไม่ได้ตายแต่ท่านแม่ก็เสียขวัญเป็นอย่างมาก

และมีหรือที่ผู้หญิงร้ายกาจอย่างแกรนเซียร์จะใช้วิธีดาดดื่นแบบนี้

เพราะฉะนั้นโรสทรีตเลยเตรียมแผนการที่จะกำจัดแกรนเซียร์ให้ออกจากตระกูลและไม่มีหน้าเข้าสังคมชนชั้นสูงได้อีกต่อไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***