รอยยิ้มในวันฝนพรำ

* คราม: หนุ่มนักเขียนอิสระผู้รักความสงบ มักจะเก็บตัวอยู่ในโลกส่วนตัว

* เมฆ: หนุ่มสถาปนิกผู้สดใส มองโลกในแง่ดี และเป็นเพื่อนบ้านคนใหม่ของคราม

เรื่องย่อ:

สายฝนพรำในบ่ายวันหนึ่ง ทำให้ครามที่กำลังจมดิ่งอยู่กับงานเขียนต้องเงยหน้าขึ้นมองออกไปนอกหน้าต่าง หยดน้ำเกาะพราวบนกระจก ราวกับเป็นเพื่อนเงียบๆ ที่คอยอยู่เคียงข้างเขาเสมอ ความเงียบสงบเป็นสิ่งที่ครามคุ้นเคยและโหยหา แต่แล้วความเงียบนั้นก็ถูกทำลายลงด้วยเสียงเฟอร์นิเจอร์ลากครูดกับพื้นจากห้องข้างๆ

"เพื่อนบ้านใหม่สินะ" ครามพึมพำกับตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์นัก เขาไม่ค่อยชอบสุงสิงกับใคร และหวังว่าเพื่อนบ้านคนใหม่นี้คงจะไม่ส่งเสียงดังรบกวนเวลาทำงานของเขามากนัก

วันเวลาผ่านไป ครามยังคงใช้ชีวิตเรียบง่ายเช่นเดิม จนกระทั่งวันหนึ่ง ขณะที่เขากำลังเดินกลับห้องพักพร้อมกับถุงใส่ของใช้ เสียงทักทายสดใสก็ดังขึ้น

"สวัสดีครับ!"

ครามชะงักและหันไปมอง พบกับชายหนุ่มหน้าตายิ้มแย้มถือกล่องลังหลายใบยืนอยู่หน้าห้องข้างๆ นั่นเอง

"เอ่อ...สวัสดีครับ" ครามตอบกลับเสียงแผ่ว

"ผมชื่อเมฆครับ เพิ่งย้ายมาอยู่ใหม่ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ" เมฆยื่นมือมาทักทายอย่างเป็นมิตร

ครามลังเลเล็กน้อยก่อนจะยื่นมือไปจับทาย "ครามครับ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน" มือของเมฆอบอุ่นและกระชับ ทำให้ครามรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

หลังจากวันนั้น เมฆก็มักจะแวะเวียนมาทักทายครามเสมอ บางครั้งก็ชวนคุยเรื่องสัพเพเหระ บางครั้งก็เอาขนมหรือผลไม้มาฝาก ด้วยความสดใสและเป็นกันเองของเมฆ ทำให้กำแพงในใจของครามค่อยๆ พังทลายลงทีละน้อย

ครามเริ่มรู้สึกรอคอยเสียงทักทายของเมฆในแต่ละวัน เขาพบว่าตัวเองเริ่มยิ้มได้มากขึ้นเมื่ออยู่ใกล้เมฆ ความเงียบเหงาที่เคยปกคลุมชีวิตของเขาเริ่มจางหายไป

กระทั่งวันหนึ่ง ฝนตกหนักมาก ครามกำลังนั่งทำงานอยู่ จู่ๆ ไฟก็ดับลง เขานั่งอยู่ในความมืดมิด รู้สึกหงุดหงิดและทำอะไรไม่ถูก ในขณะนั้นเอง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

"คราม...ครามครับ ไฟดับเหรอ ผมมีเทียนไขอยู่ เอาไปใช้ก่อนไหมครับ?" เสียงของเมฆดังลอดประตูเข้ามา

ครามเปิดประตูออกไป พบกับเมฆที่ยืนถือเทียนไขและไฟแช็กอยู่ในมือ แสงเทียนสลัวๆ ทำให้ใบหน้าของเมฆดูอบอุ่นและอ่อนโยน

"ขอบคุณมากนะเมฆ" ครามรับเทียนไขมา จุดไฟ และมองหน้าเมฆด้วยความรู้สึกบางอย่างที่บอกไม่ถูก

"ไม่เป็นไรครับ...เอ่อ...ถ้าไม่มีอะไรทำ มานั่งคุยเป็นเพื่อนกันก่อนไหมครับ?" เมฆชวนด้วยรอยยิ้ม

ครามพยักหน้า ทั้งสองนั่งคุยกันท่ามกลางแสงเทียนในคืนที่ฝนตกหนัก ครามรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน เขาเริ่มตระหนักว่ารอยยิ้มของเมฆนั้น สว่างไสวราวกับแสงอาทิตย์ที่ลอดเมฆฝนลงมา

ความสัมพันธ์ของทั้งสองพัฒนาไปอย่างช้าๆ จากเพื่อนบ้าน กลายเป็นเพื่อนสนิท และในที่สุด ความรู้สึกที่ลึกซึ้งกว่านั้นก็ก่อตัวขึ้นในหัวใจของทั้งสองคน

วันหนึ่ง เมฆชวนครามไปดูงานสถาปัตยกรรมที่เขาออกแบบ ครามมองเมฆที่กำลังอธิบายรายละเอียดต่างๆ ด้วยแววตาเป็นประกาย เขาเห็นถึงความมุ่งมั่นและความรักในสิ่งที่เมฆทำ และในขณะนั้นเอง ครามก็รู้ว่าเขาตกหลุมรักรอยยิ้มและความสดใสของเมฆเข้าแล้ว

ในคืนนั้นเอง ครามตัดสินใจที่จะเปิดเผยความรู้สึกในใจ

"เมฆ..." ครามเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงแผ่ว ขณะที่ทั้งสองกำลังนั่งอยู่บนระเบียงห้องของคราม มองออกไปในเมืองที่สว่างไสวด้วยแสงไฟ

"ครับ?" เมฆหันมามองด้วยความสงสัย

"ฉัน...ฉันชอบนายนะ" ครามพูดออกไปด้วยความประหม่า ใบหน้าของเขาแดงก่ำ

เมฆนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนที่รอยยิ้มกว้างจะปรากฏบนใบหน้าของเขา

"ผมก็ชอบคุณครับคราม...ชอบมานานแล้ว"

ในที่สุด รอยยิ้มของเมฆก็กลายเป็นแสงสว่างที่นำทางชีวิตของคราม แสงสว่างที่เข้ามาเติมเต็มความเงียบเหงา และทำให้ทุกวันของเขาไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป แม้ในวันที่ฝนพรำ รอยยิ้มของเมฆก็ยังคงสดใส ราวกับสายรุ้งหลังฝนซา....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***