เรื่องราวของภพ

แสงแดดยามบ่ายสาดส่องเข้ามาในห้องชมรมดนตรี ภพนั่งดีดกีตาร์โปร่งเบาๆ ดวงตาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ภาพของบูม—เพื่อนสนิทของเขาตั้งแต่สมัยมัธยมต้น—กำลังซ้อมบาสเกตบอลอยู่กลางสนามสะท้อนเข้ามาในสายตา

ภพลืมภาพนั้นไม่ได้เลย ทุกครั้งที่บูมกระโดดขึ้นชู้ตลูก ทุกครั้งที่เหงื่อเม็ดเล็กๆ ไหลซึมตามกรอบหน้าคมสัน มันราวกับมีแรงดึงดูดบางอย่างที่ทำให้เขาไม่อาจละสายตาไปได้

เขารู้ตัวดีว่าความรู้สึกที่เขามีต่อบูมมันไม่ใช่แค่เพื่อนสนิทธรรมดา มันลึกซึ้งกว่านั้นมาก มันคือความรู้สึกที่เขาพยายามซ่อนไว้ในส่วนลึกของหัวใจมานานหลายปี

"ทำอะไรอยู่เหรอก้อง" เสียงทักทายดังขึ้น ทำให้ภพสะดุ้งเล็กน้อย หันไปมองก็พบว่าเป็นปาล์ม—เพื่อนอีกคนในชมรม

"อ๋อ...ซ้อมกีตาร์น่ะ" ภพตอบพลางรีบเก็บกีตาร์เข้ากล่อง

"มองบูมอีกแล้วใช่ไหม" ปาล์มแซวด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

ภพหน้าแดงก่ำ รีบปฏิเสธ "เปล่านี่! มองวิวเฉยๆ"

ปาล์มหัวเราะเบาๆ "เชื่อก็บ้าแล้ว สายตาแกมันฟ้องหมดแหละ"

ภพถอนหายใจ เขาไม่เคยปิดปาล์มได้เลยจริงๆ

"ฉัน...ไม่รู้จะทำยังไงดีว่ะปาล์ม" ภพเอ่ยเสียงแผ่ว "ฉันกลัว...กลัวว่าถ้าเขารู้ เขาจะไม่เหมือนเดิม"

"แล้วถ้าแกไม่ทำอะไรเลยล่ะ" ปาล์มถามกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง "แกจะไม่เสียใจกว่าเหรอ ที่ไม่ได้ลองทำอะไรเลย"

คำพูดของปาล์มทำให้ภพครุ่นคิด เขาเฝ้ามองบูมมานาน เก็บซ่อนความรู้สึกนี้ไว้คนเดียวอย่างอึดอัด บางที...บางทีปาล์มอาจจะพูดถูก

เย็นวันนั้น หลังเลิกซ้อมดนตรี ภพรวบรวมความกล้าทั้งหมด เดินตรงไปยังสนามบาสเกตบอล บูมกำลังเก็บลูกบาสใส่ตะกร้า

"บูม..." ภพเรียกเสียงเบา

บูมหันมา มองภพด้วยรอยยิ้มสดใส "อ้าว ภพ มีอะไรรึเปล่า"

หัวใจของภพเต้นระรัว เขาไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงดี คำพูดมากมายตีกันอยู่ในหัว

"คือว่า..." ภพสูดลมหายใจลึก "ฉันมีเรื่องอยากจะบอกนาย"

บูมเลิกคิ้วเล็กน้อย มองภพด้วยความสงสัย

"ฉัน..." ภพพูดไม่ออก ความกลัวยังคงกัดกินหัวใจ

ทันใดนั้นเอง สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นลูกบาสที่หล่นอยู่ข้างเท้าของบูม ภพก้มลงหยิบมันขึ้นมา

"ฉัน...ชอบนายนะ บูม" คำพูดนั้นหลุดออกมาจากปากของเขาอย่างรวดเร็ว ราวกับกลั้นไว้ไม่อยู่

ความเงียบเข้าปกคลุมสนามบาสเกตบอล แสงอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้าสาดส่องเป็นสีส้มอมชมพู บูมยืนนิ่ง มองภพด้วยแววตาที่เขาไม่สามารถอ่านออก

ภพหลับตาปี๋ เตรียมพร้อมรับกับทุกปฏิกิริยาที่จะตามมา

"ภพ..." เสียงของบูมเบาจนแทบไม่ได้ยิน

ภพลืมตาขึ้น มองบูมด้วยความหวาดหวั่น

"ฉัน..." บูมเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือของภพเบาๆ "ฉันก็...รู้สึกเหมือนกัน"

ราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุน ภพเบิกตากว้าง มองบูมอย่างไม่อยากจะเชื่อ

รอยยิ้มค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของบูม เป็นรอยยิ้มที่ภพรู้สึกว่าอบอุ่นที่สุดในโลก

"ฉันนึกว่าฉันคิดไปเองมาตลอด" บูมพูดเสียงแผ่ว

ภพยิ้มตอบ น้ำตาคลอเบ้า ความรู้สึกมากมายถาโถมเข้ามา ทั้งดีใจ โล่งใจ และตื้นตัน

แสงสุดท้ายของวันสาดส่องลงมาบนร่างของเพื่อนสองคนที่ยืนจับมือกันกลางสนามบาสเกตบอล ความเงียบถูกแทนที่ด้วยเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะเดียวกัน เรื่องราวความรักของพวกเขาเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น และภพรู้ดีว่าต่อจากนี้ไป โลกของเขาจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***