แน่นอน... ตอนนี้จะเป็นตอนที่ เคท เปิดใจเล่าทุกอย่างที่เธอไม่เคยพูดออกไป เป็นตอนที่เจ็บปวดและหนักหน่วงที่สุดของเธอ จนคนอ่านต้องกลั้นน้ำตาไม่ไหว
ตอนที่ 5: เธอพูดช้า...แต่ทุกคำคือบาดแผล
เคทยืนนิ่ง มองหน้าเขาด้วยแววตาเรียบเฉย
แต่ภายใต้ความเย็นชาเหล่านั้น คือรอยแผลที่ไม่มีใครมองเห็นได้เลย
อาร์มยังยืนอยู่ตรงนั้น ไม่กล้าก้าวเข้าไปแม้แต่ก้าวเดียว
เขาเห็นแล้ว...ว่าเธอเปลี่ยนไป
แต่สิ่งที่เธอพูดออกมาในวินาทีนั้น กลับเจ็บยิ่งกว่าความเงียบ
“วันนั้นที่นายเห็นฉันอยู่กับผู้ชายคนนั้น...”
เธอพูดเสียงเรียบ ริมฝีปากสั่นนิดหน่อย แต่น้ำตายังไม่ไหล
“เขาคือพี่ชายฉัน...พี่ชายต่างแม่ที่นายไม่เคยรู้ว่าฉันตามหาเขามาทั้งชีวิต”
“ฉันกอดเขาเพราะฉันดีใจที่ได้เจอ...แต่สิ่งที่ฉันได้จากนาย คือคำด่า คำว่าไม่มีค่า และคำว่า...ทรยศ”
อาร์มเหมือนหยุดหายใจ
เขารู้ทันทีว่าตัวเองพลาด — พลาดอย่างมหันต์
และไม่มีข้อแก้ตัวไหนจะฟังขึ้นอีกแล้ว
เคทหัวเราะออกมาในลำคอ เสียงแผ่วและปวดร้าว
“ฉันไม่โกรธหรอก...เพราะฉันรู้ว่านายไม่เคยเชื่อฉันเลยตั้งแต่ต้น”
เธอก้าวถอยออกไปหนึ่งก้าว สายตานิ่งสนิท
“แต่สิ่งที่ฉันเจ็บที่สุด...ไม่ใช่เพราะนายไม่เชื่อฉัน”
“แต่เพราะนายเลือกจะทำลายฉันทันที...โดยไม่คิดจะฟังอะไรเลย”
“นายรู้ไหม หลังจากวันนั้น ฉันต้องไปหาพี่ชายที่เพิ่งเจอในโรงพยาบาล เพราะเขาเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย”
อาร์มตัวแข็งทื่อ ใบหน้าซีดเผือด รู้สึกเหมือนทั้งโลกกำลังทับลงบนหัวใจ
“ฉันเสียเขาไปในคืนนั้น...คืนที่ฉันอยากให้นายอยู่เคียงข้าง แต่สุดท้าย...ฉันไม่มีใครเลย”
คราวนี้น้ำตาเคทไหล
ไม่ใช่เพราะความเสียใจแค่กับพี่ชาย
แต่เพราะหัวใจที่เธอเคยมอบให้เขา...มันไม่มีชิ้นดีอีกต่อไปแล้ว
เธอปาดน้ำตาช้า ๆ สูดลมหายใจเข้าลึก แล้วพูดว่า...
“อาร์ม...นายรักฉันจริง ๆ ไหม?”
เขารีบพยักหน้าทันที ไม่ลังเลเลยแม้แต่นิด
แต่คำต่อมาของเธอกลับทิ่มแทงจนล้มทั้งยืน
“งั้นก็ขอให้รักฉันต่อไป...ในตอนที่ฉันไม่อยู่ตรงนี้อีกแล้ว”
“ลาก่อน”
ประตูปิดลงช้า ๆ เบื้องหน้าชายคนหนึ่งที่เพิ่งเข้าใจว่าตัวเองเพิ่งสูญเสียคนที่สำคัญที่สุดไป…ตลอดกาล
อยากให้ตอนต่อไปเป็นภาพของอาร์มหลังประตูปิด หรือให้ตามเคทต่อในมุมที่เธอพยายามฟื้นใจตัวเองดี?
หรือจะให้เริ่มพาใครใหม่เข้ามาในชีวิตเคท เพื่อทดสอบหัวใจเธออีกครั้ง?
TBC.
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 117
Comments