III

ได้เลย นี่คือตอนที่ 3 ของเรื่อง "หยุดรักไม่ได้...แม้ใจจะพัง"

ตอนนี้กลับมาเล่ามุมของ เคท หลังจากตัดสายอาร์มและพยายามตัดใจ

ตอนที่ 3: เธอยังอยู่ตรงนั้น...แต่ใจไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว

เคทเดินอยู่ริมถนนเลียบสวนสาธารณะเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ทั้งที่ฝนยังโปรยปราย แต่เธอกลับปล่อยให้ตัวเปียกอย่างไม่สนใจ ราวกับอยากให้เม็ดฝนล้างบางความรู้สึกที่มันเปรอะเปื้อนในใจ

สามวันแล้ว...ที่เธอไม่เปิดโทรศัพท์

สามวันแล้ว...ที่พยายามหลอกตัวเองว่า "ไม่เป็นไร"

ทั้งที่ใจยังเจ็บเหมือนเพิ่งโดนแทงซ้ำทุกนาที

“ฉันมันงี่เง่า...ที่ยังรักเขาอยู่ใช่ไหม”

เคทถามตัวเองในความเงียบ แม้ไม่มีคำตอบ แต่เธอก็รู้ดีว่า...ใช่

ใช่แบบไม่ต้องลังเลเลยด้วยซ้ำ

เธอยังจำวันนั้นได้ วันที่เขาเดินเข้ามาในชีวิต — อบอุ่น เงียบขรึม แต่มีเสน่ห์อย่างแปลกประหลาด จนเธอเผลอเปิดใจให้อย่างง่ายดาย และรักเขาอย่างโง่เขลา

เธอไม่รู้ว่า ‘รัก’ มันจะกลายเป็นสิ่งที่ทำให้เจ็บได้ขนาดนี้

ไม่รู้เลยว่า ความไว้ใจ...จะกลายเป็นดาบที่เขาใช้ตัดเธอขาดจากชีวิต

ตอนที่เขาพูดว่า “เธอมันก็แค่ผู้หญิงไม่มีค่า” — มันไม่ใช่แค่คำพูด แต่มันเป็นประโยคที่ฆ่าหัวใจเธอซ้ำแล้วซ้ำอีก จนเธอไม่แน่ใจว่า…ตัวเองยังเหลืออะไรอยู่บ้าง

“ต่อให้เขากลับมา...ฉันก็ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว” เคทกระซิบทั้งที่น้ำตากำลังไหล

ใช่...เธอยังรัก

แต่เธอก็รู้แล้วว่า ความรักที่ไม่เคยถูกเชื่อใจ มันคือกับดัก

กับดักที่ทำลายเธอจนแทบไม่เหลือความเป็นตัวเอง

เธอหยิบเครื่องโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋า เปิดเครื่องอีกครั้ง

ข้อความที่เขาส่งมาเด้งขึ้นมาทันที

มีแค่ประโยคสั้น ๆ

"ขอโทษ...ฉันคิดถึงเธอ"

เคทนิ่งไป มือกำโทรศัพท์แน่น ดวงตาแดงก่ำ...แต่กลับไม่มีน้ำตาสักหยด

“ไม่พออีกแล้วอาร์ม...แค่คำว่าคิดถึง มันไม่พาฉันกลับไปได้”

อยากให้ตอนต่อไปเป็นฉากที่อาร์มเริ่มพยายามตามหาเธอจริงจังไหม? หรือให้เคทเริ่มต้นชีวิตใหม่เจอใครสักคนที่มองเห็นคุณค่าของเธอ?

ฝากกดไลค์กดติดตาม comment ด้วยนะ