แม้จะหลบหนีจากผู้พิทักษ์มาได้ชั่วคราว แต่อาเรนรู้ดีว่าความสงบครั้งนี้ไม่ต่างจากเงียบงันก่อนพายุ
ไลอาเอนหลังพิงผนังถ้ำเล็ก ๆ ใต้ผาหิน เสียงลมหายใจแผ่วเบาสะท้อนในความมืด
อาเรนนั่งไม่ห่างนัก มือทั้งสองยังสั่นเล็กน้อยจากพลังที่ปะทุเมื่อตอนบ่าย
“มันเจ็บมั้ย?” ไลอาถามขึ้น
เขาเหลือบตามองเธอเล็กน้อย ก่อนส่ายหน้า
“ไม่... แต่เหมือนบางอย่างในตัวฉันกำลังพยายามดึงฉันออกจากร่างนี้”
เธอไม่เข้าใจนัก แต่ก็ไม่ถามต่อ
แค่ยื่นมือมาแตะหลังมือเขาเบา ๆ ราวกับจะบอกว่า เธอยังอยู่ตรงนี้
อาเรนหลับตา ปล่อยให้ความเงียบพาเขาเข้าไปในห้วงสำนึกอีกครั้ง
ในนั้น เขาเห็น “เงา” ของใครบางคนอีกครั้ง
ครั้งนี้ เส้นแสงรอบตัวเขาพลันแปรเปลี่ยน
มันไม่ใช่เส้นทาง... แต่เป็นเส้นผูกพัน
เส้นบาง ๆ สีเงินขาว เชื่อมต่อเขาเข้ากับไลอา
และในวินาทีนั้น เขาเห็นสิ่งที่เธอไม่เคยบอกเขา
อนาคตหนึ่งที่เธอเห็น—ที่เขาต้องตายเพื่อให้เธอมีชีวิตรอด
เขาสะดุ้งตื่น หอบหายใจ ร่างกายเปียกเหงื่อ
“อาเรน! เป็นอะไร—?” ไลอาตื่นตกใจ เธอกระโดดเข้ามาดูเขาใกล้ ๆ
เขาไม่พูดอะไร เพียงแค่มองตาเธอ
และรู้ทันทีว่า... เธอก็รู้ว่าเขาเห็นอะไร
“เธอไม่จำเป็นต้องปกป้องฉันแบบนั้น...” เขากระซิบ
“ฉันไม่ได้ปกป้อง... ฉันแค่... ไม่อยากให้เส้นทางนั้นเป็นจริง”
น้ำเสียงของเธอสั่นเล็กน้อย เหมือนจะร้องไห้ แต่ยังฝืนไว้
เขาหยิบผ้าคลุมแล้วคุมเธอเบา ๆ
“งั้นก็อยู่ตรงนี้... จนถึงวันที่เราสร้างเส้นทางใหม่ขึ้นมาเอง”
---
อีกด้าน – ศูนย์กลางของการทอชะตา
ภายในหอแห่งดวงตาเหนือชะตา เสียงท่องคำภาวนาดังสะท้อน
ผู้เฒ่าผู้เฝ้าทอเส้นโชคชะตากำลังรวมตัวกัน
หนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้น
“รอยแยกเริ่มกระจายจากเส้นของเด็กไร้ตรา—”
“อาเรน ออร์วาเลน” ชื่อของเขาดังขึ้นกลางความเงียบ
“มันไม่ใช่แค่เด็กหนุ่มอีกแล้ว... เขาคือจุดเชื่อมของ ‘ต้นเส้นแรก’ ที่สูญหาย”
“แล้วเราจะทำอย่างไร หากเขาทำลายระบบนี้ได้จริง?”
เงียบไปชั่วครู่
ก่อนจะมีเสียงหนึ่งตอบ
“งั้นก็อย่าให้เขามีโอกาสนั้น...”
---
ในถ้ำ
เช้าวันต่อมา เสียงนกป่าดังแว่ว อาเรนตื่นก่อนไลอา เขาลุกขึ้นเดินออกไปด้านนอก สูดอากาศเย็นในยามเช้า
แต่ไม่ทันที่เขาจะได้สงบใจ เสียงฝีเท้าเบา ๆ ก็ปรากฏขึ้นจากด้านหลัง
“คิดว่าจะซ่อนจากฉันได้นานแค่ไหนกัน?”
เสียงนี้... เขารู้จักดี
อาเรนหมุนตัวกลับ
ไอเซน เดรค ยืนอยู่ตรงนั้น
ในมือมีหอกยาวที่ห่อด้วยพลังสายฟ้าอ่อน ๆ
ในดวงตาไม่มีแววโกรธเกรี้ยว มีเพียงความเงียบสงบอันตราย
“เธออยู่ไหน?” ไอเซนถาม
อาเรนไม่ตอบ เพียงตั้งท่าพร้อม
“ฉันไม่อยากฆ่านาย อาเรน... ฉันแค่อยากพานายกลับไป—ก่อนที่มันจะสายเกินไป”
อาเรนกำหมัดแน่น
“ฉันไม่มีที่ให้กลับอีกแล้ว”
เสียงดาบกระทบกันดังก้องป่า
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments