บทที่4 เธอผู้โดดเด่นเพียงคนเดียวในใจฉันเสมอมา

ห้องเงียบสงบ เพียงแค่เสียงลมหายใจของทั้งสองที่เริ่มเร็วขึ้น จังหวะการเต้นของหัวใจเริ่มไม่เป็นจังหวะเมื่อเซนขยับตัวเข้าใกล้มิวมากขึ้น

มิวรู้สึกถึงความอบอุ่นจากร่างกายของเซนที่ค่อยๆ เข้ามาใกล้จนแทบสัมผัสกัน เธอหยุดมือที่กำลังจัดเก็บของบนโต๊ะ และรู้สึกถึงบางอย่างที่ทำให้หัวใจของเธอสั่น

“มิว...” เสียงของเซนแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย เขาไม่เคยคิดว่าจะรู้สึกแบบนี้อีกครั้งกับใคร

มิวหันไปสบตากับเขา สายตาของเซนที่เต็มไปด้วยความต้องการบางอย่าง ทำให้เธอรู้สึกไม่มั่นคงในใจ

เซนค่อยๆ เข้ามาใกล้ขึ้นอีก มิวรู้สึกถึงอุณหภูมิที่เพิ่มขึ้นรอบตัวและเสียงหัวใจของเขาที่เต้นเร็วขึ้นจนสามารถได้ยิน

มือของเซนที่ยื่นออกไปเลื่อนมาลูบที่แขนของมิวอย่างนุ่มนวล ริมฝีปากของเขาใกล้เข้าไปที่ข้างหู ราวกับจะบอกว่าทุกอย่างพร้อมแล้วสำหรับสิ่งที่เขาอยากให้เกิดขึ้น

แต่ในที่สุด มิวก็ยืนหยัดด้วยตัวเอง ราวกับรู้สึกถึงความไม่พร้อมที่แผ่ซ่านอยู่ในใจของเธอ

เธอถอยหลังเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกไปเสียงแผ่ว “เซน... ฉันไม่พร้อม”

เซนหยุดนิ่ง มือที่เคยยื่นไปชะงัก ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ เขารู้ว่ามิวต้องการอะไร แต่มันไม่ใช่เวลาของตอนนี้

“เรา... เป็นแค่เพื่อนกันเถอะนะ” มิวพูด พร้อมกับหันหน้าหลบสายตาของเขา เธอไม่อยากให้ความรู้สึกนี้มันซับซ้อนเกินไป

เซนมองเธออยู่เงียบๆ รู้สึกถึงการขัดแย้งในตัวเอง เขาอยากจะบอกว่าเขายังรักเธอมากแค่ไหน แต่เขาก็เข้าใจว่ามิวยังไม่พร้อม และไม่อยากให้การกลับมาครั้งนี้ทำให้ทั้งสองรู้สึกติดพันในสิ่งที่ยังไม่พร้อม

“โอเค...” เซนพูดเสียงเบา ก่อนจะยืนขึ้นและถอยไปทางประตู

มิวมองไปที่เขา เธอรู้สึกเจ็บแต่ก็โล่งใจในเวลาเดียวกัน เธอไม่ต้องการให้ทุกอย่างซับซ้อนเกินไปตอนนี้

“ขอโทษนะ...” มิวพูดเบาๆ

เซนหันมายิ้มเล็กน้อย แม้จะเป็นรอยยิ้มที่มีความเศร้าแฝงอยู่ "ไม่ต้องขอโทษหรอก มิว"

ก่อนที่ทั้งสองจะได้พูดอะไรเพิ่มเติม เซนเดินออกจากห้องไป

ในขณะที่มิวยังคงยืนอยู่ที่เดิม รู้สึกถึงความสับสนในใจที่ไม่สามารถหาคำตอบได้หลายวันต่อมา หลังจากเหตุการณ์ในห้องที่ทั้งสองต่างเลือกที่จะหลบหลีกความรู้สึกที่ไม่พร้อม พวกเขากลับมาทำงานตามปกติ ในสภาพที่เหมือนกับว่าทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม เซนยังคงเป็นเซนที่เย็นชา ราวกับไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงจากก่อนหน้านี้

มิวทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเงียบๆ ในห้องทำงานของเธอ พยายามไม่ให้ตัวเองไปคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้น และพยายามไม่ให้มันมีผลกระทบต่อการทำงาน แต่ความจริงที่ว่าต้องเจอกับเซนทุกวันมันทำให้เธอรู้สึกเหมือนเป็นการต่อสู้ที่ไม่มีวันจบ

เซนเข้ามาในห้องประชุมเมื่อเวลาผ่านไป มิวรู้สึกถึงลมหายใจของเขาแม้จะไม่ได้หันไปมอง เขายังเหมือนเดิม—เงียบ และเย็นชา

มิวตัดสินใจไม่สนใจเซนในวันนี้ เธอรู้ดีว่าความรู้สึกที่เธอมีต่อเขาไม่สามารถทำให้เขาเปลี่ยนแปลงได้

ช่วงบ่ายวันหนึ่ง บริษัทจัดงานเลี้ยงเพื่อเฉลิมฉลองให้กับความสำเร็จของรองประธาน—เซน ที่ได้ทำงานสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี เป็นเวลานานที่บริษัทเฝ้ารอความสำเร็จนี้ และวันนี้ก็คือวันที่เซนจะได้รับการยกย่อง

มิวเห็นเซนยืนอยู่กลางห้องที่เต็มไปด้วยผู้คน เธอพยายามหลีกเลี่ยงที่จะมองเขามากเกินไป แต่ไม่สามารถละสายตาจากเขาได้

"ขอเชิญทุกท่านร่วมยินดีกับรองประธานเซน!" เสียงประกาศจากผู้จัดงานดังขึ้น ทำให้ทุกสายตาหันไปมองที่เขา

เซนยิ้มเล็กน้อยรับคำยินดีจากทุกคน แต่รอยยิ้มของเขากลับดูเย็นชาเหมือนเดิม มิวเผลอรู้สึกหดหู่ในใจ แต่ก็เลือกที่จะไม่แสดงออก

หลังจากนั้น ทุกคนต่างเริ่มสังสรรค์และพูดคุยกัน เซนเดินมาหามิวที่ยืนอยู่ด้านข้างอย่างเงียบๆ

"ยินดีด้วยนะคะ รองประธานเซน" มิวพูดเบาๆ แค่ให้เขาได้ยิน

เซนมองเธอแวบหนึ่ง ราวกับมีอะไรบางอย่างในสายตาของเขา แต่เขาก็เพียงแค่พยักหน้าอย่างเรียบเฉย

"ขอบคุณครับ" เซนตอบเสียงเรียบ ก่อนจะหมุนตัวไปทางอื่น

มิวรู้สึกถึงความหนาวเย็นในตัวเขา มันเหมือนกับว่าเวลาผ่านไปแต่ความสัมพันธ์ที่เคยมีไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรเลย เธอเพียงแต่ยิ้มให้กับตัวเอง และคิดในใจว่า "คงไม่มีอะไรจะเปลี่ยนแปลงได้ในตอนนี้"

ตอนนี้พวกเขาต่างคนต่างเดินไปข้างหน้า แม้จะมีอดีตที่ยากจะลืม แต่การเดินต่อไปในเส้นทางของตัวเองก็คงจะดีที่สุดในร้านปิ้งย่างที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและบรรยากาศที่คึกคัก ทุกคนในกลุ่มต่างก็เมามายจากการดื่มอย่างสนุกสนาน

โดยเฉพาะมิวที่ดูเหมือนจะหลุดจากตัวเองไปมาก เมื่อแอลกอฮอล์เริ่มทำงาน เธอเริ่มพูดมากขึ้น และเงียบลงในบางช่วงที่เมาเกินไป

เซนที่ยืนอยู่ตรงข้ามมิว สังเกตเห็นสีหน้าและท่าทางของเธออย่างเงียบๆ เขาไม่เคยดื่มในงานแบบนี้ สายตาของเขาไม่ได้หันไปทางที่อื่นแม้แต่น้อย เพราะทุกครั้งที่มิวยิ้ม หรือหัวเราะออกมา สีหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความสดใส แม้จะเมา แต่ความบริสุทธิ์ในท่าทางของเธอยังคงอยู่

มิวค่อยๆ เอียงหัวไปข้างหนึ่ง พยายามจะดื่มเหล้าที่เหลือในแก้ว แต่แทนที่จะดื่มสำเร็จ แก้วกลับหกเล็กน้อยลงบนโต๊ะ เธอมองมันด้วยท่าทางงงๆ แล้วหัวเราะออกมา

"โอ้ย... ขอโทษนะคะ… ฉันแค่... มึนๆ นิดหน่อย" มิวพูดเสียงเบา แต่ก็มีความสนุกสนานในคำพูดนั้น

เซนมองร่างที่เมาไม่เป็นท่าของมิวอย่างเงียบๆ และเขาก็ไม่อาจจะละสายตาจากใบหน้าของเธอได้ สีหน้าที่เเดงระเรื่อและแววตาที่ไม่ค่อยสมบูรณ์แบบในตอนนี้ กลับทำให้เขารู้สึกมีความรู้สึกที่ซับซ้อนภายในใจ

"มิว…" เซนเรียกชื่อเธอเบาๆ แต่เสียงของเขาก็เหมือนจะถูกกลืนไปกับเสียงพูดคุยของเพื่อนๆ รอบโต๊ะ

มิวหันมามองเขา ดวงตาของเธอเบลอเล็กน้อยจากแอลกอฮอล์ แต่ก็ยังคงสามารถจดจำใบหน้าของเขาได้

"อ๊ะ! เซน... มองอะไร?" มิวหัวเราะพลางยิ้มอย่างขี้เล่น

เซนไม่ได้ตอบคำถามนั้น เขาเพียงแค่ยืนเงียบๆ มองมิวอย่างไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกในตัวเองได้อย่างไร เขารู้สึกถึงบางอย่างในใจที่มันดึงดูดให้เขามองเธอต่อไป แม้ว่าเขาจะรู้ดีว่าเธอกำลังเมาและไม่รู้สึกอะไรอย่างที่เธอทำกับเขาตอนนี้

มิวยังคงพูดไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเซนเริ่มรู้สึกกังวล เขาคิดว่าเธอคงจะไม่ปลอดภัยถ้าดื่มจนเมามากกว่านี้ เขาก้าวไปใกล้เธอและพูดออกไปด้วยเสียงที่หนักแน่น

"มิว... กลับเถอะ ฉันจะพาไปส่งที่ห้อง"

มิวทำหน้ามุ่ยเล็กน้อย แต่ในที่สุดก็พยักหน้าอย่างยอมแพ้

"ก็ได้... แต่ฉันยังอยากดื่มอีกนิด..." มิวบอกเสียงแผ่วพลางยิ้มให้กับเซน

เซนได้แต่ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะยกแก้วของตัวเองที่ยังไม่เคยแตะมาสักที มองไปที่มิวและหันไปทางด้านหลัง

ทั้งสองเดินออกจากร้านปิ้งย่างในความเงียบ เซนช่วยมิวเดินไปที่รถของเขาในขณะที่มิวยังคงโบกมือข้างหนึ่งไปมาอย่างมีความสุข ถึงแม้ในตอนนี้เธอจะเมาจนไม่รู้ตัวก็ตาม

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***