บทที่ 5 – รอยตราในราตรี

ราตรีนี้จันทร์เต็มดวงสาดแสงลงบนกระจกโบราณ บรรยากาศในคฤหาสน์เงียบงัน แต่ภายในห้องของเอรันกลับตึงเครียดราวกับพายุลมแรงกำลังหมุนวน

ลูเซียถูกพามาโดยไม่อาจขัดขืน วงเวทพันธะที่ฝังในอกซ้ายร้อนวูบวาบ เธอพยายามสบตาเขาด้วยความเย็นชา แต่ดวงตาสีเลือดของแวมไพร์ตรงหน้ากลับฉายแววร้อนแรงอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

“เจ้าจะทำอะไรกับข้าอีก... ขังไว้แบบเดิมหรือ?” เสียงเธอสั่น แต่ไม่ใช่เพราะหวาดกลัว—เป็นเพราะบางอย่างในแววตาของเขา กำลังเรียกสิ่งลึกสุดในใจเธอให้ตื่นขึ้น

เอรันยิ้มอย่างแผ่วเบา ดวงตาคมจ้องเธออย่างนักล่า “ไม่... ข้าจะ ลงโทษ เจ้า ด้วยวิธีที่มนุษย์ผู้มีเวทมนตร์ไม่อาจลืม”

เขาโน้มตัวเข้ามา หยิบริบบินสีดำพันข้อมือของเธอไว้ แล้วดึงช้า ๆ ราวกับกำลังคลี่ห่อของขวัญอันแสนบอบบาง—แต่ในใจเธอกลับรู้สึกราวกับกำลังถูกแกะออกช้า ๆ ทีละชั้น จนกระทั่งไม่เหลืออะไรให้ซ่อน

---

เสียงลมหายใจของทั้งสองดังชัดในความเงียบ เมื่อริมฝีปากของเขาเฉียดผ่านซอกคอของเธอ ลมหายใจเย็นเฉียบกระซิบผ่านผิวเนื้อร้อนจัด

“ข้ายังจำได้... กลิ่นเลือดของเจ้าตอนที่เจ้าสาปข้า... หอมหวานจนข้าฝังใจ”

“เจ้าไม่ได้ต้องการข้า—เจ้าต้องการแก้แค้น!” ลูเซียกัดฟัน แต่เสียงกลับสั่นระริก

เอรันไม่ตอบ เพียงใช้ปลายนิ้วลากจากลำคอลงไปที่ช่วงไหล่ แรงกดเบา ๆ กลับทำให้เธอสะดุ้งเพราะความร้อนที่แล่นพล่านขึ้นมาโดยไม่ตั้งใจ

เขากระซิบชิดริมใบหูของเธอ “เจ้าคิดว่าข้าจะล้างแค้นด้วยไฟ? …เปล่าเลย ข้าจะใช้ ความปรารถนา เผาเจ้าให้มอดไหม้”

จากนั้นเขาก็แนบริมฝีปากลงอย่างรุนแรง แฝงด้วยความแค้น ความคลั่ง ความหิวโหยที่ปะทุมาเนิ่นนาน—จูบที่ไม่ได้ขออนุญาต แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้เต็มปาก

---

มือของเขาโอบรัดแน่นจนแทบขยี้เธอให้สลายคาอก ช่วงหนึ่งลูเซียพยายามผลักเขาออก แต่แรงของเขาเหนือกว่าเกินต้าน

“หยุด... เจ้าไม่มีสิทธิ์...” เสียงเธอขาดห้วง

“ข้ามี... เพราะเจ้าสร้างพันธะนี้ขึ้นเอง” เอรันพูดด้วยน้ำเสียงพร่ากระซิบ “เจ้าเลือกใช้เวทมนตร์ผูกข้าไว้ตั้งแต่ชาติปางก่อน—บัดนี้ ข้าจะดึงเจ้าลงมาสู่ขุมนั้นด้วยกัน”

---

ลูเซียเริ่มสั่น ตัวร้อนผ่าวเหมือนถูกไฟเผาจากภายใน แต่ไม่ใช่แค่เพราะความแค้น... มันคืออะไรบางอย่างที่ลึกกว่านั้น

หัวใจของเธอเต้นระรัวเมื่อมือเขาสัมผัสผ่านผิวเนื้อ รอยสัมผัสนั้นทั้งนุ่มนวลและโหดร้าย ราวกับดอกไม้มีหนามที่แทงลึกแต่หอมหวาน

---

ค่ำคืนนั้นไม่มีใครพูดถึงคำว่า "รัก"

แต่ทุกรอยสัมผัสกลับเต็มไปด้วยความบีบคั้น—ดั่งคำสาปที่ไม่มีวันคลาย

และเมื่อแสงจันทร์อ่อนแรงลง... ลูเซียนอนนิ่งในอ้อมแขนของเขา ดวงตาเปิดกว้าง น้ำตาไหลเงียบงัน

เธอรู้… ว่าเธอกำลังหลงในบ่วงที่เธอเคยสร้างเอง

บ่วงที่บิดเบี้ยวจนกลายเป็นรอยตราร้อนแรงบนหัวใจ...

---

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***

