...เสียงโซ่กระทบพื้นหินเย็นเฉียบ ก้องสะท้อนในห้องใต้ดินที่ไร้แสงไฟ ลูเซียรู้สึกตัวอีกครั้งพร้อมความเจ็บแสบที่ข้อมือ—เลือดไหลซึมจากรอยตรวนเวทมนตร์สีดำสนิทที่พันแน่นทั้งสองแขน ร่างของเธอถูกตรึงไว้กลางวงเวทเก่าแก่ที่บรรพชนของเธอใช้ขังสิ่งมีชีวิตจากเงามืด...
...แต่ครั้งนี้... ผู้ที่ใช้มันคือเอรัน...
...“เจ้าจับข้าไว้ทำไม...” เสียงของเธอเบาหวิว แต่ในแววตายังมีความดื้อรั้น...
...เอรันเดินเข้ามาอย่างเชื่องช้า เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวเปื้อนเลือด และมีรอยยิ้มบางที่ไม่ใช่รอยยิ้มของคนที่เต็มไปด้วยเมตตาเหมือนก่อนหน้านี้อีกต่อไป...
...“ข้าจำได้แล้ว...” เขากระซิบ ดวงตาสีเลือดลุกวาบราวเปลวไฟ “เจ้า... คือคนที่เคยสาปข้า”...
...ลูเซียชะงัก ใจเต้นรัว เธอส่ายหน้า “ไม่จริง... ข้าไม่รู้จักเจ้าในอดีต!”...
...“แต่วิญญาณข้าจำได้ทุกอย่าง” เอรันเอื้อมมือแตะที่ลำคอของเธออย่างแผ่วเบา ปลายนิ้วเย็นเฉียบลากผ่านผิวเนื้อร้อนจัดของเธอ ก่อนจะออกแรงบีบแน่นพอให้เธอสำลักเบา ๆ...
...“เจ้าเคยหัวเราะตอนที่ข้าถูกเผาในกรงเหล็ก... เจ้าบอกว่า ‘เลือดของแวมไพร์ก็แค่ย้อมไฟให้สวยงามขึ้น’ ”...
...“ข้าไม่เคย—” ลูเซียพูดไม่จบ เพราะเอรันโน้มตัวเข้ามาใกล้ ใกล้จนลมหายใจของเขารินรดข้างแก้มเธอ...
...“เจ้าจะจำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร...” เสียงของเขานุ่มนวลราวจะปลอบโยน แต่ในแววตามีความเพี้ยนปะปน “ข้าจะทำให้เจ้ารู้... ว่าเจ็บแค่ไหน เวลาที่หัวใจถูกบดขยี้ทั้งเป็น”...
...---...
...มือของเขาร่ายเวทบางอย่าง—วงเวทเริ่มเปล่งแสงแดงเข้ม ความเจ็บปวดแล่นผ่านร่างของลูเซียอย่างรุนแรง ราวกับมีบางสิ่งกำลังดูดกลืนพลังเวทของเธอออกไปช้า ๆ...
...“เจ้า... จะเอาพลังข้าไปทำไม...” เธอกระซิบ น้ำตาคลอในดวงตา...
...“เพื่อสร้างพันธะ” เอรันตอบเรียบ ๆ ก่อนจะเลื่อนนิ้วโป้งไปแตะริมฝีปากเธอ พร้อมรอยยิ้มจาง ๆ “พันธะที่ไม่มีใครทำลายได้... เจ้า... จะเป็นของข้า ไม่ว่าจะเจ็บแค่ไหนก็ตาม”...
...แล้วเขาก็จุมพิตเธออย่างไม่รีบร้อน—จูบที่มีทั้งความโกรธ ความคลั่งไคล้ และ… ความหวงแหนอย่างไร้เหตุผล...
...ลูเซียกัดริมฝีปากตัวเองเพื่อไม่ให้ครางออกมา แม้ความเจ็บจะแล่นไปทั้งตัว แต่บางส่วนในจิตใจลึก ๆ กลับรู้สึกถึงความคุ้นเคยบางอย่างในสัมผัสของเขา...
...---...
...เมื่อเวทพันธะเสร็จสมบูรณ์ วงเวทจางหาย เอรันปล่อยโซ่ออกช้า ๆ ก่อนจะประคองเธอลุกขึ้นจากพื้น...
...“เจ้าเป็นอิสระ... แต่เจ้าหนีจากข้าไม่ได้อีกแล้ว” เขาพูดเรียบ ๆ...
...“เจ้าจะควบคุมข้าไปจนตายงั้นหรือ?” ลูเซียถาม เสียงสั่น...
...“ข้าไม่ได้ต้องการควบคุม...” เขาพึมพำ แล้วก้มหน้าลงกระซิบที่ข้างหูเธอ “ข้าแค่อยากให้เจ้าอยู่… แม้ว่าเจ้าจะเกลียดข้า ก็จงอยู่ในโลกนี้... กับความเกลียดนั้น”...
...---...
...กลางดึก ลูเซียนั่งอยู่ลำพังในห้องพักหลังจากถูกปล่อยตัว เธอสัมผัสได้ถึงวงเวทพันธะที่ยังเต้นตุบ ๆ อยู่ในอกซ้าย มันเชื่อมโยงกับหัวใจของอีกคนโดยตรง...
...แม้เธออยากจะเกลียดเขาให้สุดหัวใจ... แต่ทำไมกันนะ ตอนที่เขากอดเธอไว้แน่น ๆ กลางเวทพันธะ—หัวใจเธอกลับสั่นไหวไปกับความอบอุ่นบ้า ๆ นั่น...
...เธอรู้... ว่านี่จะไม่จบง่าย ๆ...
...เพราะความแค้นของเอรัน ไม่ใช่แค่แค้นจากชาติปัจจุบัน...
...แต่คือความจงรักภักดีที่ถูกบิดเบี้ยว...
...คือความหลงใหลที่ถูกสาป...
...และ... คือความรักที่ไม่มีวันได้คืน...
...---...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments