...เสียงฝีเท้าม้ากระทบพื้นเปียกชื้นของป่าหลังฝนหนักเมื่อกลางคืน สะท้อนก้องเบา ๆ ท่ามกลางม่านหมอกที่ยังไม่จางหาย กลิ่นเหล็กและควันไฟลอยเข้ามาก่อนที่ลูเซียจะรู้ตัวว่า… พวกมันมาแล้ว...
...นักล่าเวทมนตร์...
...เธอยืนอยู่ริมหน้าต่าง มือหนึ่งกำด้ามไม้เท้าเวทมนตร์แน่น ขณะที่อีกมือเอื้อมไปรั้งม่านออกอย่างระแวดระวัง เบื้องล่างเนินเขา ไม่ต่ำกว่าสิบชีวิตในชุดเกราะหนังดำ บางคนมีตราสัญลักษณ์รูปกงล้อไฟที่หน้าอก พวกนั้นคือหน่วยพิเศษ—นักล่าที่ถูกฝึกมาเพื่อล่าแม่มดและปีศาจโดยเฉพาะ...
...บนเตียง เอรันลืมตาขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียงฝีเท้า สีหน้าของเขานิ่งเย็นแต่ดวงตาวาววับด้วยความตื่นตัว...
...“พวกมันตามกลิ่นข้ามา…” เขากระซิบ...
...“เจ้าอยู่นิ่ง ๆ” ลูเซียหันมา ดวงตาเธอเต็มไปด้วยประกายเวท “ข้ายังซ่อนไอเวทของเจ้าไว้ได้อยู่ แต่ไม่นาน”...
...“เจ้าจะสู้หรือหนี?” เอรันถาม...
...“ข้าไม่หนี” น้ำเสียงของเธอหนักแน่น “นี่คือบ้านของข้า และข้า… จะไม่ยอมให้ใครพรากมันไปอีก”...
...เอรันมองเธอ ราวกับเห็นภาพใครบางคนซ้อนทับอยู่ในร่างของเธอ—แม่มดผู้นั้น... หญิงสาวที่ครั้งหนึ่งเคยช่วยเขาจากโซ่ตรวนในคุกใต้ดินของราชาเลือด เขาไม่เคยลืมแววตาเด็ดเดี่ยวแบบนี้ และครั้งนี้… เขาจะไม่ปล่อยให้เธอต้องสู้เพียงลำพัง...
...---...
...เสียงประตูไม้ถูกทุบอย่างแรงจนแผ่นไม้สั่นสะเทือน...
...“เราได้กลิ่นเลือดปีศาจในที่นี่ เปิดประตูซะ แม่มด!” เสียงตะโกนดังขึ้น...
...ลูเซียหลับตา สูดลมหายใจเฮือกใหญ่ พลังเวทสีเงินจาง ๆ ลอยขึ้นจากฝ่ามือ เมื่อเธอเปิดประตูออก กลุ่มนักล่าก็ชักอาวุธพร้อมเพรียง...
...“ไม่มีใครต้อนรับพวกเจ้าที่นี่” เธอกล่าว...
...ชายผู้สวมเกราะดำย่างเท้าก้าวออกมา เขาสูงและมีใบหน้าเต็มไปด้วยรอยแผลเก่า หนึ่งในนั้นลากผ่านตาขวาที่ปิดสนิท เขาแสยะยิ้มเย็น...
...“แม่มดลูเซีย... เจ้าหายตัวไปตั้งแต่ครั้งไฟลุกเผาหมู่บ้าน แต่เจ้าคงจำข้าไม่ได้” เขาขยับหมวกเหล็กขึ้น “ข้าคือน้องชายของผู้หญิงที่ตายเพราะคำสาปเจ้าวันนั้น!”...
...หัวใจลูเซียกระตุกวูบ… เธอจำไม่ได้จริง ๆ แต่ดวงตาของชายผู้นี้เต็มไปด้วยความแค้นรุนแรงอย่างไม่ต้องอธิบาย...
...“ข้ารักษาเธอ... ข้าพยายามจะช่วย แต่เวทข้าไม่พอ...” ลูเซียพึมพำ...
...“โกหก! พวกเจ้าทุกคนเป็นอสูร—ทั้งแม่มด ทั้งแวมไพร์!” เขาชี้ดาบไปยังห้องด้านใน...
...ในวินาทีนั้นเอง เอรันเดินออกมาอย่างเงียบเชียบ แสงจันทร์สะท้อนแววตาสีเลือดของเขา...
...เสียงร้องตะโกนดังขึ้นทันที “มันอยู่ที่นี่จริง ๆ!”...
...อาวุธเงินนับสิบพุ่งเข้าใส่ ลูเซียยกไม้เท้าขึ้น ปล่อยม่านเวทสีเงินพุ่งขึ้นเหมือนโล่ระหว่างพวกเขากับเหล่านักล่า พลังเวทกระแทกเข้ากับพลังสวรรค์ของอาวุธศักดิ์สิทธิ์จนเกิดประกายไฟกลางอากาศ...
...เอรันยืนอยู่ข้างเธอ ไม่พูดอะไร เขาเพียงจ้องหน้าชายผู้นำกลุ่มนั้น แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก...
...“มนุษย์... พวกเจ้าพูดถึงความยุติธรรมแต่ล่าเราเหมือนสัตว์ ข้าช่วยมนุษย์ แต่ถูกแทงหลัง ข้า... จะไม่หลบอีกแล้ว”...
...ทันใดนั้น ลำแสงสีดำแดงพุ่งจากฝ่ามือของเขา กระแทกใส่พื้นเบื้องหน้าเหล่านักล่าจนดินสั่นสะเทือน...
...ลูเซียเบิกตากว้าง “นั่นคือเวทต้องห้าม… เจ้าใช้มันไม่ได้!”...
...“ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าตายเพราะข้า…” เอรันพูดเบา ๆ “แม้ต้องแลกกับการกลายเป็นปีศาจจริง ๆ”...
...---...
...สงครามระหว่างเวทและเลือดเริ่มต้นขึ้นท่ามกลางสายหมอกที่หนาแน่นขึ้นเรื่อย ๆ ลูเซียรู้… นี่คือทางแยกที่อาจเปลี่ยนทุกอย่าง...
...ความเข้าใจผิดระหว่างเผ่าพันธุ์ไม่ใช่เรื่องง่ายจะลบ แต่ท่ามกลางความเกลียดชัง—ก็มีหัวใจหนึ่งที่ยังพยายามปกป้องอีกหัวใจหนึ่ง...
...และบางครั้ง… ความรู้สึกแบบนั้นเอง อาจเปลี่ยนสิ่งที่ควรเป็นไปไม่ได้ ให้กลายเป็นจริงได้...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments