...ภายในกระท่อมไม้กลางป่าที่ลูเซียใช้หลบซ่อนตัวมานานหลายปี แสงเทียนสั่นไหวอ่อนโยนบนผนังไม้เก่า ๆ กลิ่นสมุนไพรแห้งและกลีบลาเวนเดอร์อบอวลในอากาศ ลูเซียยืนพิงขอบหน้าต่าง มองออกไปยังแสงจันทร์นอกม่านหมอก...
...บนเตียงไม้ยาว เอรันยังคงหลับใหล การฟื้นตัวของแวมไพร์อาจเร็วกว่ามนุษย์นัก แต่รอยแผลที่ถูกอาวุธเงินแทงทะลุหัวไหล่ทำให้แม้แต่เผ่าพันธุ์อมตะก็ยังต้องพักฟื้น...
...“แวมไพร์…” ลูเซียพึมพำกับตัวเอง...
...ไม่ใช่เพียงเพราะความกลัวหรือความระแวง แต่เพราะอดีตของเธอเองก็ผูกพันกับเผ่าพันธุ์นี้ในแบบที่เจ็บปวดนัก… ครั้งหนึ่งในวัยเด็ก หมู่บ้านของเธอถูกกองทัพเงามืดบุกเข้ามา และในคืนนั้น—เธอเสียทั้งพ่อและแม่ไปให้กับเลือดและเขี้ยว...
...เธอรอดเพราะพลังเวทมนตร์ที่ปะทุขึ้นโดยไม่รู้ตัว ทว่า…ในสายตาชาวบ้าน เธอกลับกลายเป็น “แม่มดปีศาจ” และตั้งแต่นั้นมา เธอก็ไม่เคยเชื่อใจสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าปีศาจอีกเลย...
...แล้วเหตุใดกัน… เธอถึงช่วยเขา?...
...เสียงขยับตัวเบา ๆ ทำให้เธอหลุดจากภวังค์ เอรันลืมตาช้า ๆ แววตาสีแดงเพลิงนั้นไม่ได้มีเพียงความหิวโหยอีกต่อไป แต่มีแววสงสัย… และบางอย่างที่เธอไม่เข้าใจ...
...“เจ้ามองข้าแบบนั้นทำไม?” ลูเซียถาม...
...“ข้าแค่ไม่เข้าใจ ว่าเจ้าจะเสี่ยงช่วยข้าทำไม ทั้งที่เผ่าพันธุ์ของข้าเคยทำลายทุกอย่างที่เจ้าเคยรัก”...
...ลูเซียนิ่งไปพักใหญ่ ก่อนจะพูดเบา ๆ ราวกับเสียงสายลม...
...“เพราะบางที… ข้าก็หวังว่า แวมไพร์ทุกตนจะไม่เหมือนพวกมันในวันนั้น”...
...เอรันยิ้มเจื่อน ๆ แวบหนึ่งในดวงตาเขาฉายแววเศร้าสร้อยอย่างที่ลูเซียไม่เคยคาดคิด เขาหลุบตาลงเหมือนกำลังหลบซ่อนบางอย่าง...
...“ไม่ใช่แวมไพร์ทุกตนหรอก ที่เลือกราชาเงามืด… ข้าก็เคยต่อต้าน”...
...คำพูดนั้นทำให้ลูเซียชะงัก “ต่อต้าน?”...
...“ข้าเคย… เป็นทหารของเผ่าเลือดบริสุทธิ์ ที่สาบานจะไม่แตะต้องเลือดมนุษย์ แต่เพราะข้าขัดคำสั่ง ข้าจึงถูกเนรเทศ ทิ้งไว้ในโลกที่พวกเจ้ากลัวเรา… และพวกข้าเองก็เกลียดเจ้าพอ ๆ กัน”...
...ลูเซียเงียบ เสียงลมหายใจของทั้งสองคนดังเพียงเบา ๆ...
...เขาต่อต้าน… ถูกเนรเทศ… และบาดเจ็บจากอาวุธเงิน ไม่ใช่เพราะเขาโจมตีใคร แต่เพราะเขา… ถูกล่า?...
...“แล้วใครทำให้เจ้าเจ็บ?” เธอถาม...
...เอรันเงยหน้าขึ้น ดวงตาเขาสะท้อนแสงเทียนเหมือนเปลวเพลิงกลางความมืด...
...“นักล่าเวทมนตร์… พวกเขาไม่แยกแม่มดจากปีศาจ… และก็ไม่แยกแวมไพร์จากสัตว์เดรัจฉาน”...
...ความเจ็บแค้นในน้ำเสียงเขาทำให้ลูเซียรู้สึกบางอย่างในใจสั่นไหว… เธอเองก็เกือบถูกเผาทั้งเป็นจากคนกลุ่มนั้นในอดีต เพราะเพียงแค่ “แตกต่าง”...
...“เจ้ารู้ไหม” เอรันพูดต่อ “ข้าช่วยเด็กมนุษย์คนหนึ่งจากกับดักในป่า แล้วคืนนี้… ข้าถูกล่าแทนของขวัญที่ข้าไม่ต้องการ”...
...เขาพูดติดตลก แต่รอยยิ้มกลับแฝงความขมขื่น...
...ลูเซียเดินเข้ามาใกล้กว่าเดิม ก่อนจะวางมือบนไหล่เขาเบา ๆ...
...“พวกเขาไม่รู้ว่าเจ้าคือใคร… และข้าเอง ก็เคยถูกเกลียด โดยไม่เคยมีใครถามข้าสักคำ”...
...ดวงตาของเอรันสบกับเธออีกครั้ง รอบนี้ไม่มีคำพูดใด ๆ เพียงความเงียบที่เชื่อมโยงความเจ็บในอดีตของทั้งสองคนเข้าไว้ด้วยกัน...
...“เจ้ากลัวข้าไหม?” เขาถามเบา ๆ...
...“กลัว” เธอยิ้มบาง ๆ “แต่กลัวใจตัวเองมากกว่า… ที่ไม่อาจห้ามไม่ให้เชื่อว่า เจ้ายังดีได้”...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments