มาแล้วจ้าาา! ตอนนี้เราจะพาไปย้อนความทรงจำช่วงที่ ธันวา กับ ภา ยังรักกันแบบไม่ต้องมีใครรู้ โลกทั้งใบของเขามีแค่เธอคนเดียว — แต่สุดท้ายโชคชะตาก็เหมือนนาฬิกาทราย…ที่ค่อยๆ หมดเวลาลง
——————————————————————————
...“ธัน! นายหนีเรียนอีกแล้วเหรอ?”...
...ภาโผล่มายืนค้ำหัวเขาที่นอนเล่นอยู่ใต้ต้นจามจุรีหลังตึกคณะ...
...“เปล่า หนีมารอเธอ”เขายิ้มอย่างไม่รู้สึกผิด...
“พูดอีกทีสิ จะได้อัดคลิปส่งให้แม่เธอฟัง”
“แม่ฉันไม่รู้จักเธอหรอก แต่ถ้าเป็นแม่ เธอ นี่สิ...เธอ
...คงฆ่าฉันแน่”...
...ภาหัวเราะจนตัวสั่น แล้วทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ เขา หยิบขนมปังในถุงกระดาษขึ้นมากินเงียบๆ...
...บางวัน พวกเขาไม่ต้องพูดอะไรกันเลย แค่ได้นั่งข้างๆ ก็พอ...
...“นายเคยคิดมั้ย ว่าถ้าเราไม่เกิดมาในบ้านแบบเรา…เราจะเจอกันมั้ย?”...
^^^ภาถามขึ้น ละสายตาจากขอบฟ้าแล้วมองหน้าเขา^^^
...“ไม่รู้...แต่ถ้าเลือกเกิดได้ ฉันก็ยังอยากให้เราได้รักกันแบบนี้อยู่ดี”เขายื่นมือไปจับมือเธอไว้...
...เธอกำลังจะยิ้มตอบ แต่เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้นพอดีชื่อที่โชว์อยู่บนหน้าจอ: แม่...
เขาชะงัก ดึงมือกลับโดยไม่รู้ตัว
^^^ภาไม่ได้ว่าอะไร เธอเพียงแค่พยักหน้าเบาๆ แล้วลุก^^^
...ขึ้น...
...“เดี๋ยวนายค่อยโทรกลับก็ได้”...
...“ไม่เป็นไร ฉัน...คุยแป๊บเดียว”...
...แต่เขาไม่รู้เลยว่า “แป๊บเดียว” ของเขา กลับทำให้เธอค่อยๆ ถอยออกไปทีละนิด...ทุกวัน...
...ฝนยังตกอยู่เหมือนเดิม แต่ไม่มีเสียงหัวเราะของเธอ ไม่มีมือของเธอที่จับไว้แน่นเหมือนวันนั้น...
^^^เขามองโทรศัพท์ที่ไม่มีชื่อเธอในรายชื่ออีกแล้ว^^^
...> "ถ้าความรักต้องซ่อนเราตลอดไป งั้นเราหยุดไว้ตรงนี้เถอะนะธัน"...
...เธอทิ้งคำลาไว้แบบไม่ใช่คำลา...
...แล้วเธอก็จากไปโดยไม่มีวันได้ยินว่า...“ฉันเลือกเธอแล้วนะภา...แค่ฉันพูดไม่ทันเท่านั้นเอง”...
——————————————————————————
—เมื่อธันวารู้ว่าเธอกำลังจะหมั้นกับคนอื่น
และเขาก็เริ่มถามตัวเองว่า “จะปล่อยให้เธอหายไปจริงๆ เหรอ?”
ตอนที่ 4 — สุดท้ายก็ไม่ใช่เรา
...“ธัน…เธอกำลังจะแต่งงาน”...
...เสียงจากปลายสายคือเพื่อนสนิทของภา...
...เป็นคำพูดสั้นๆ แต่เหมือนโลกทั้งใบของเขาหยุดหมุน...
...“ว่าไงนะ?...
อีกสองอาทิตย์ งานหมั้นจัดที่เชียงใหม่…คนที่ครอบครัวเธอเลือกให้ เธอไม่ได้รักเขา”
...“แล้วทำไม…”...
...“เพราะเธอเหนื่อยไง ธัน เหนื่อยที่จะรอใครบางคน ที่ไม่เคยยอมยืนข้างเธอแบบเต็มตัว…”...
เขากำโทรศัพท์แน่น
...ความเจ็บปวดค่อยๆ ซึมลึก เหมือนฝนที่ตกมานานจนพื้นเริ่มท่วมใจ1 วันต่อมาธันวาขึ้นเครื่องบินไปเชียงใหม่ทันที โดยไม่บอกใครแม้แต่ภา...
...เขาไปยืนอยู่หน้าบ้านไม้สองชั้นท่ามกลางหมู่ไม้และกลิ่นดินชื้นบรรยากาศเงียบสงบเกินไปสำหรับวันที่ควรจะ “ยินดี”เขาเห็นเธอเดินออกมาในชุดเรียบง่ายยังเป็นภาในแบบที่เขาจำได้...
...แต่ในแววตาของเธอ ไม่มีประกายแบบเดิมอีกแล้ว...
...เธอเห็นเขาสายตาเธอสั่นนิดหน่อย ก่อนจะกลับมาแน่นิ่ง...
...“นายมาทำไม?”...
...“มาทำสิ่งที่ฉันควรทำตั้งแต่แรก…”...
...“สายไปแล้วธัน”...
...“ถ้าเธอยังไม่รักเขา มันยังไม่สาย”...
...ภาหลบตาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนพูดเสียงแผ่ว...
...“บางครั้ง การรักใครสักคน มันไม่ได้แปลว่าเราจะได้อยู่กับเขา…”...
...เขาเงียบเหมือนโดนแทงด้วยคำพูดที่ไม่ต้องใช้มีด...
...“ภา—”...
...“อย่าพูดอะไรเลย เราต่างมีเหตุผลที่เงียบในวันที่เราควรพูด”...
...“แต่นี่ฉันพูดแล้วนะ...”...
...“แต่ฉันไม่กล้าฟังแล้วธัน…”...
...เธอหันหลังให้เขาและเขายืนอยู่ตรงนั้นเหมือนวันแรกที่เขาเริ่มรักเธอและวันสุดท้ายที่เขาจะได้ยืนข้างเธอในฐานะคนรัก...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments