เธออยู่ตรงนั้นฉันอยู่ตรงนี้
ตอนแรกนะ — ฟีลเหมือนความรักที่ไม่มีวันไปถึงเพราะ “โลกไม่ยอมให้รักกัน” แต่หัวใจยังดื้อดึงไม่ยอมลืมง่ายๆ
——————————————————————————
...ฝนตกในวันที่เธอหายไป มันไม่ได้เทแค่จากฟ้า แต่มันเหมือนสาดเข้ามาในหัวใจ...
...“เลิกยุ่งกับลูกชายฉันซะ ภาวิณี”...
...เสียงผู้หญิงในชุดสูทหรูหราเอ่ยขึ้นในร้านกาแฟกลางกรุงเทพฯ น้ำเสียงเรียบนิ่งแต่เยือกเย็นกว่าฝนที่เทลงมาภาเงยหน้าขึ้น สบตาผู้หญิงตรงหน้าอย่างไม่เกรงกลัว...
..."ฉันรักเขาค่ะ...ไม่ใช่เพราะเขารวย ไม่ใช่เพราะเขาเป็นใคร แต่เพราะเขา...เป็นเขา"...
..."ความรักไม่ใช่ข้ออ้างสำหรับการปีนขึ้นมาจากชนชั้นของตัวเอง"...
...คำพูดนั้นเหมือนมีดกรีดลงกลางอก ทั้งเจ็บ ทั้งอาย และทั้งปวดร้าวในคราวเดียว...
...ภาวิณีเดินฝ่าสายฝนกลับบ้าน ไม่มีร่มไม่มีเสื้อกันฝนและไม่มีเขาอีกแล้ว......
..."แม่บอกว่าเธอมาหา"...
...ธันวาโทรมาในคืนที่ฝนยังไม่หยุดตก"ใช่"...
..."แม่พูดอะไรกับเธอ?"...
..."ไม่สำคัญหรอก เพราะคำพูดของแม่...มันดังกว่าคำพูดของเรา"...
...ปลายสายเงียบไป ก่อนเสียงหอบหายใจแผ่วเบาจะดังขึ้น...
“เราจะทำยังไงดีภา ถ้าเรารักกัน...แต่โลกไม่ยอมให้เราอยู่ด้วยกัน?”
——————————————————————————
ตอนที่ 2 — ความเงียบของคำว่า "รัก"
ธันวานั่งอยู่ในรถยนต์คันหรู ข้างๆ พ่อของเขา ชายผู้มีรอยยิ้มใจดีที่ซ่อนคมดาบไว้ใต้คำพูดทุกคำ
...“ลูกต้องคิดให้ดี ชีวิตไม่ได้มีแค่ความรัก”...
...พ่อพูดขึ้น ขณะรถแล่นผ่านย่านที่เขาคุ้นเคยที่สุด—ย่านที่ภาเคยจูงมือเขาเดินในวันฝนพรำ...
...“แต่ถ้าชีวิตไม่มีความรัก แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรครับ...”...
...เขาตอบโดยไม่หันไปมองพ่อ...
...“มีคนมากมายที่รักกัน แล้วจบลงด้วยความล้มเหลว“แต่ก็มีคนที่ไม่เคยได้รักเลย แล้วต้องเสียใจไปทั้งชีวิต”...
คำพูดนั้นเงียบลงทันทีที่หลุดจากปากเขา เหลือแค่เสียงเครื่องยนต์ กับความเงียบที่กลืนกินทุกอย่าง
ธันวาจำไม่ได้แล้วว่าเขากับภาเริ่มรักกันตอนไหน อาจจะเป็นตอนที่เธอยิ้มให้เขาท่ามกลางคลาสเรียนวรรณกรรม อาจจะเป็นตอนที่เธอเอาข้าวกล่องมาให้เพราะเห็นว่าเขาลืมกินข้าว...
...หรืออาจจะเป็นตอนที่เธอไม่เคยเห็นเขาเป็น "ลูกเจ้าของธุรกิจระดับประเทศ" แต่แค่เป็น “ธันวาเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา...
มองแชตที่ภาทิ้งไว้ก่อนบล็อก
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
Comments