IV

ได้เลย! ต่อเนื่องจากตอนที่ 3 คราวนี้ความจริงเริ่มเผยออกมาทีละนิด พร้อมกับความเจ็บปวดของฟ้าครามเมื่อได้รู้ในสิ่งที่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อน

ตอนที่ 4: ความจริงมันเย็นชา

เสียงเลื่อยไม้ยังคงดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ฟ้าครามนั่งขัดขาโต๊ะไม้หน้าบ้าน เงาของต้นมะม่วงทอดยาวไปตามแสงแดดเช้า

เอ็มม่านั่งอยู่ไม่ไกล กำลังลอกสีจากบานหน้าต่างเก่าที่เขาโยนให้เธอ

ไม่มีใครพูดอะไร ต่างคนต่างทำงาน แต่ในความเงียบนั้น เต็มไปด้วยความคุ้นเคย

เอ็มม่าทำงานได้เงียบขึ้นทุกวัน แผลที่ข้อมือเริ่มจาง รอยช้ำใต้ตาเริ่มหาย

แต่ความรู้สึกในอกเธอกลับหนักขึ้นเรื่อย ๆ

เพราะเธอรู้...เขายังไม่รู้

เย็นวันนั้น ฟ้าครามเดินไปส่งของที่โรงเรียน

แม่ของเขากำลังนั่งคุยกับคุณครูใหญ่หน้าห้องพักครู

“แม่ฝากขอบใจเอ็มม่าด้วยนะลูก” แม่พูดขึ้นหลังจากเขาเดินเข้าไป “คุณครูบอกว่าเอ็มม่ามาสมัครช่วยงานห้องสมุดตอนเช้า เขาอยากทำงาน”

ฟ้าครามนิ่ง ไม่ได้ตอบอะไร

แต่ในใจรู้สึก...แปลก ๆ

เอ็มม่าคนที่เขารู้จักไม่เคยอยู่นิ่ง ไม่ชอบอ่านหนังสือ และไม่เคยแคร์อะไรในห้องเรียน

“เด็กคนนี้เปลี่ยนไปมากนะคราม” ครูใหญ่พูดยิ้ม ๆ

“ตอนแรกฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเป็นเด็กเก่าหมู่บ้าน พอถามถึงประวัติ เธอไม่พูดอะไรมาก แต่บอกว่าผ่านอะไรมาพอสมควร…ที่สำคัญ มีบัตรคนไข้จากโรงพยาบาลจิตเวชติดมาด้วย”

ฟ้าครามหยุดหายใจไปชั่ววินาที

คำว่า “โรงพยาบาลจิตเวช” ก้องอยู่ในหัว

เขาไม่ได้พูดอะไร

แค่เดินกลับบ้านเงียบ ๆ

คืนนั้น ฝนตกอีกครั้ง

เสียงฝนทำให้หัวใจเขาหนักขึ้นกว่าทุกคืนที่ผ่านมา

เขาเดินไปเคาะประตูห้องเก่าที่เอ็มม่าใช้เป็นที่นอน

“ยังไม่นอนเหรอ” เสียงเขาเบา

เอ็มม่าเปิดประตู ใส่เสื้อยืดเก่า ๆ ของแม่เขา ผมเปียกนิดหน่อยเพราะเธอเพิ่งสระ

“ยัง…มีอะไรเหรอ”

เขาไม่ตอบในทันที

แค่ยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้เธอ