I

"ตอนแรก" สำหรับเรื่อง รักที่ไม่มีวันสมหวัง (เอ็มม่า & ฟ้าคราม) แนวดราม่าหนัก ไม่มีโรแมนติก เป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็ก:

ตอนที่ 1: แสงแดดในวันเดิม

เสียงจักจั่นยามบ่ายแผดร้องประสานกับลมร้อนที่พัดผ่านผืนดินแห้งแล้งในหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่งทางภาคเหนือของประเทศ โรงเรียนประถมไม้เก่าหลังเดิมตั้งอยู่บนเนินเขาเตี้ย ๆ เด็กหญิงเอ็มม่าวิ่งเท้าเปล่าไปตามทางดินสีแดง ฝุ่นจับปลายขากางเกงเธอจนเปลี่ยนสีไป

“ฟ้าคราม! อย่าหนีนะ!” เธอตะโกนใส่เด็กชายที่วิ่งนำหน้าไป

“ก็เอ็มม่าเล่นตีหัวเราแรงนี่” เขาตอบโดยไม่หันกลับมา แต่เสียงหัวเราะยังดังลอยมาตามลม

เด็กทั้งสองคนรู้จักกันตั้งแต่จำความได้ บ้านอยู่ห่างกันแค่สามหลัง แม่ของเอ็มม่าเป็นพยาบาลประจำตำบล ส่วนพ่อของฟ้าครามคือช่างไม้ประจำหมู่บ้าน

ในสายตาของทุกคน…เอ็มม่ากับฟ้าครามคือเด็กที่เติบโตเคียงข้างกัน เหมือนเงากับตัวตน เหมือนท้องฟ้ากับผืนดิน ไม่มีวันแยกจาก

แต่ไม่มีใครรู้—หรือบางที…ไม่มีใครอยากพูดถึง ว่าโลกของพวกเขาสองคนแตกต่างกันแค่ไหน

“แม่บอกว่าให้เอ็มมาเรียนในเมืองตอนม.ต้น” เอ็มม่าพูดขึ้นในเย็นวันหนึ่ง ขณะนั่งห้อยขาอยู่ริมสะพานไม้ที่ทอดผ่านลำธารเล็ก ๆ

“แล้วเอ็มจะไปเหรอ” ฟ้าครามถาม เสียงเบาเหมือนกลัวคำตอบ

“ก็ต้องไปแหละ ที่นี่ไม่มีอะไรให้เราโตไปมากกว่านี้”

เด็กชายเงียบไปนาน...ก่อนจะพูดช้า ๆ ว่า

“งั้นเราจะอยู่ตรงนี้ รอเอ็มกลับมา”

เอ็มม่าหันไปมองเขา แววตาไม่ได้ซึ้งหรือหวั่นไหว

แต่เหมือนกำลังบอกลา