ตอนที่ 4

ตอนที่ 4

สภาพสะลึมสะลือขอบใต้ตาดำคล้ำเหมือนหมีแพนด้าของหญิงสาว ไม่ต้องถามทุกคนก็รู้ว่าสาเหตุที่ทำให้เธอตกอยู่ในสภาพเช่นนี้เพราะเหตุอันใด

ดารินทร์นั่งหาววอดสี่ห้าครั้งวันนี้เธอลงมาทำความสะอาดห้องโถงชั้นใต้ดินพร้อมสาวใช้คนอื่น กับดักหลากหลายรูปแบบทำให้เธอต้องถ่างตาดึงสติให้มั่นคง มิเช่นนั้นจะไม่ทันระวังกับดักหลายจุดที่วางกลซ่อนไว้

“ห้องโถงนี่ลึกลับซับซ้อนจังอาหลิน”

“กี่ยุคกี่สมัยแล้วล่ะดารินทร์ ย่อมลึกลับซับซ้อน สมัยก่อนโลกยังไม่พัฒนาเรื่องเข่นฆ่าเป็นเรื่องปกติ คนเก่าคนแก่เล่าให้ฉันฟังนะว่าห้องโถงชั้นใต้ดินเนี่ยเป็นที่หลบภัยของคนในตระกูล ก็เลยมีกับดักห้องหับเยอะ”

“แล้วกับดักพวกนี้มันยังใช้ได้อยู่หรออาหลิน สนิมไม่กินหมดแล้วหรอ”

“เธอจะลองดูไหมล่ะ?” สุรเสียงแหบห้าวเอ่ยกลบเสียงจ้อแจ้ของพวกเธอ ร่างเล็กขมวดคิ้วเป็นปมหันมองคนตัวสูงที่กำลังเดินลงบรรไดลงมาอย่างสุขุม

“ไม่ดีกว่าค่ะนายน้อย...” ดารินทร์ยิ้มแห้ง เธอก้าวเท้าเดินไปข้างหน้าช้าๆ ระมัดระวัง ทิ้งระยะห่างจากชายหนุ่มพอสมควร เธอไม่อยากอยู่ใกล้เขานักหรอกนะ

“ใช้มือทำงานหรือว่าใช้ปากทำงาน เสียงดังอย่างกับตลาดสด” ราอูลทำทีมาเช็คตรวจความเรียบร้อย แม้ปกติจะไม่เคยทำก็ตามเพราะมันไม่ใช่หน้าที่ของเขา ต้นเหตุที่ทำให้เขาต้องตามสองสาวมาบำบัดความใคร่กลับเดินหนีทิ้งระยะห่าง

“......” ทุกคนนิ่งเงียบพร้อมเพรียงกัน

‘แหม่...ทีตัวเองเสียงดังทั้งคืนไม่มีใครว่า’

‘คนหน้าไม่อาย’

‘ถ้าเป็นเธอวันนี้คงไม่มีหน้ามาแว้ดๆ คนอื่นหรอก’

“ว่ายังไงยัยเลือดผสม”

“ขานายน้อย...” เสียงหวานขานรับชายหนุ่ม ทำเขาสะดุดแสร้งเกาคางแก้เขิน

“ฉันถามว่าเธอใช้มือหรือปากทำงาน” ราอูลทำทีเคร่งขรึมเอ่ยถามหญิงสาว

“ใช้มือค่ะนายน้อย”

“แล้วทำไมเสียงมันถึงได้ดังขึ้นไปถึงชั้นบนจนฉันต้องตามลงมาดู” อันที่จริงเสียงก็ไม่ได้ดังไปถึงด้านบน เพียงแต่เขาหาข้ออ้างที่จะหาเรื่องเธอเพียงคนเดียว

“ขออภัยค่ะนายน้อยจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีกค่ะ” ดารินทร์เอ่ยนอบน้อม

“ขึ้นไปทำความสะอาดห้องนอนของฉัน ผู้หญิงสองคนนั้นมีอะไรขาดเหลือก็ไปช่วยหน่อย”

“นายน้อยคะเรื่องนั้นให้สาวใช้ของเราไปจัดการเถอะค่ะ แค่นี้ดารินทร์ก็ทำงานจนไม่ได้พักแล้วนะคะ ช่วงเย็นเธอมีคลาสเรียนออนไลน์อีก” อาหลินเอ่ยท้วงขึ้นหลังนิ่งเงียบฟังมานาน

ดารินทร์ถือเป็นน้องสาวบุญธรรมของนายน้อยฟาร์อูล ทุกวันนี้งานที่เธอทำก็ไม่เหมาะสมมากพอแล้ว หากจะใช้ให้เธอไปรับใช้มนุษย์สาวสองคนนั้น เธอเห็นยิ่งว่าไม่ควร

“ฉันถามความเห็นเธออย่างนั้นรึอาหลิน ทุกวันนี้ฉันเป็นนายหรือเธอเป็นนาย ถึงกล้าเสนอเรื่องไม่เป็นเรื่อง”

“อาหลินขออภัยค่ะนายน้อย แต่ว่านายน้อยใหญ่สั่งกำชับให้อาหลินดูแลดารินทร์ให้ดี หากนายน้อยใหญ่ทราบเรื่องอาหลินเองก็จะลำบากนะคะ”

“ไม่เป็นไรอาหลินฉันทำได้ และจะทำเท่าที่ควร” ดารินทร์เอ่ยเสียงหนักแน่น

“แต่มันไม่ควรดารินทร์...” อาหลินสีหน้าเป็นกังวล ด้วยฤทธิ์เดชของสองสาวผู้นั้น เธอย่อมเป็นห่วงสหายสนิทเพียงคนเดียว

“ฉันไม่ยอมให้คนนอกมาโขกสับฉันง่ายๆ หรอกน่า ไปก่อนนะ” ที่เธอยอมเขาไม่ได้หมายความว่าเธอจะยอมคนอื่นเสียหน่อย

“อืม...มีอะไรรีบเรียกฉันนะ”

“จ๊ะ”

ดารินทร์เปิดประตูห้องนอนกว้างขวางก่อนจะกระพริบตาอย่างไม่น่าเชื่อสายตา ภายในห้องข้าวของกระจัดกระจาย เสื้อผ้าระเนระนาดไปคนละทั่วมุมห้อง ถุงยางอนามัยใช้แล้ววางเกลื่อนเต็มบนที่นอน

“ยัยคนรับใช้รีบๆ มาเก็บกวาด ฉันทนเห็นมาหลายชั่วโมงล่ะ” ใบบัวนางแบบสาวสุดฮอตสวมชุดนอนวาบหวิวยืนชี้นิ้วสั่งเธอ

“ถ้ารีบไม่เก็บเองละคะคุณ”

“แกมันต่อปากต่อคำ” เนเน่นางแบบสาวสุดฮอตอีกคนอดหมั่นไส้ท่าทีผยองของหญิงสาวไม่ได้

“หลบสิคะจะเก็บห้องให้ค่ะ”

“ได้...ก้มหน้าทำงานของแกไปนังคนรับใช้” ใบบัวคิดแผนการบางอย่างออก จึงรีบหลบมุมให้หญิงสาวทำความสะอาด

“ทำไมยอมมันง่ายๆ แบบนี้ล่ะ” เนเน่กระซิบกระซาบเอ่ยถามเพื่อนสาวที่ใช้ผู้ชายร่วมกัน

“ใครว่าฉันจะยอม” ใบบัวเบ้ปาก ตั้งแต่เมื่อวานเธอก็อิจฉาใบหน้าสวยกินคนของยัยนี่เป็นทุนเดิม พอวันนี้ได้มาอยู่ใกล้กันซะขนาดนี้ มีหรือจะปล่อยโอกาสทองให้หลุดมือ

’ต้องสั่งสอนให้เข็ดมันจะได้ไม่กล้ามายุ่งวุ่นวายกับนายน้อย‘

ดารินทร์ตั้งใจทำความสะอาดห้องภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง คืนสภาพห้องให้กลับมาดีดั่งเดิม โดยมีสายตาจับจ้องจากนางแบบสาวสองคนที่มองเธอตาเป็นมัน ทว่าก่อนจะก้าวขาเดินออกจากห้อง นางแบบสาวสองคนรุมทึ่งข้าวของกระจัดกระจายเละตุ้มเป๊ะยิ่งกว่าเก่า

“จะไปไหนล่ะ กลับมาเก็บก่อนสิ” ชุดชั้นในสีแดงสดถูกโยนลงมากองบนศรีษระของเธอ ดูจากอาการแล้วป้าสองคนนี้คงอยากจะเปิดศึกกับเธอจะแย่ เห็นทีต้องสงเคราะห์หน่อยแล้ว

“ได้ค่ะ...” ดารินทร์ระบายยิ้มออกมาอย่างใจเย็น ก่อนจะสะบัดชุดชั้นในให้หลุดออกจากศรีษระ

“กลิ่นแรงใช้ได้เลยนะคะคุณเคยไปตรวจภายในให้หมอเช็คอาการบ้างไหมคะ กลิ่นเหมือนพวกเชื้อราในช่องคลอดเลยนะคะ” ดารินทร์เอ่ยถามแสร้งแสดงความเป็นห่วง

“อย่ามาเล่นลิ้นใส่ฉันนังเด็กบ้า!” ใบบัวอับอายจนหน้าแดง ยัยเด็กนี่มันพูดแรงเกินไปแล้วนะ

“ดารินทร์เป็นห่วงจริงๆนะคะ เคยไปตรวจโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์มารึยังคะ อันตรายนะคะสมัยนี้ เปลี่ยนคู่นอนบ่อยสลับกันไปมาเนี่ย”

“กรี๊ดดดด...นี่แกจะด่าว่าพวกฉันสำส่อนใช่ไหม”

“ไม่กล้าค่ะไม่กล้า ไม่ได้พูดด้วยนะคะ” ร่างยกมือสะบัดพัลวันแก้ต่างให้ตนเอง

จะเล่นแบบนี้ใช่ไหมลูกไม้ตื้นๆ...

เท้าเล็กย่างก้าวเหยียบย่ำเสื้อผ้าราคาแพงลิ่วของพวกหล่อน นิ้วเท้าคีบชุดชั้นในผ่านการสวมใส่มาแล้วของสองสาวขึ้นมาก่อนจะยกเท้าขึ้นมา

โยนใส่หน้าพวกหล่อน

“อุ้ย...โทษทีค่ะนั่นหน้าหรอคะนึกว่าตระกร้าผ้าเป็นริ้วเหมือนกันเลย ริ้วรอยอะค่ะป้า” ดารินทร์แสร้งแสดงสีหน้าตื่นตกใจ

“กรี๊ดดดดด...แกเรียกฉันว่าป้าหรอนังเด็กเมื่อวานซืน” ใบบัวกรีดร้องสุดเสียง เธอไม่เคยเจอใครท้าทายขนาดนี้มาก่อนในชีวิต

“ฉันจะตบให้กลบกลิ่นน้ำนมเลยนังนี่!” เนเน่ถลาปราดหวังตบหญิงสาวตรงหน้าสักฉาดให้หายแค้น

“มาจะตบให้หายแก่!” ดารินทร์วิ่งปะทะสองสาวเด็ดเดี่ยว เธอทุ่มแรงกายทั้งหมดที่มีเพื่องานนี้โดยเฉพาะ

แรงของมนุษย์มีหรือจะสู้เรี่ยวแรงและความว่องไวของเผ่าพันธุ์แวมไพร์ได้ ดารินทร์รุมทึ้งผมยาวของสองสาวด้วยมือเดียว มืออีกข้างพลันหยิกตามเนื้อตัวใต้ร่มผ้าของพวกหล่อนจนเขียวช้ำ

“กรี๊ดดดด! อีเด็กบ้า”

“ปล่อยฉันนะอีเด็กผี!”

ดารินทร์หาได้สนใจคำกร่นด่าสบถหยาบคายจากสองสาว เธอรู้สึกสะใจที่ได้ระบายอารมณ์ เจอที่รองมือรองเท้าแบบนี้ ไหนเลยจะไม่มีความสุข

“นายน้อยขาช่วยพวกเราด้วย” เห็นทีว่าสู้ไม่ได้นางแบบสาวจึงตะโกนร้องเรียกชายหนุ่มให้เข้ามาช่วยเหลือเป็นการด่วน ก่อนที่พวกเธอสองคนจะถูกนังเด็กบ้านี่ซ้อมเป็นกระสอบทราย

“นายน้อยช่วยพวกเราด้วยนังเด็กบ้ามันจะฆ่าพวกเราแล้วนะคะ”

ใบหูเล็กผึ่งได้ยินฝีเท้าจากระยะไกลมือบางรีบฉีกทึ่งเสื้อผ้าของตนเอง ขีดข่วนท่อนแขนเรียวเป็นทางยาว ก่อนจะรีบฟาดฝ่ามือลงบนพวงแก้มอิ่มสองข้างเต็มแรง

“แกคิดจะเปลี่ยนตัวเองให้เป็นฝ่ายถูกกระทำหรอ นังเด็กตอแหล!” ใบบัวด่ากราดอย่างเหลืออด เมื่อเห็นหญิงสาวล้มพับลงไปนั่งกองกับพื้น นังเด็กคนนี้เล่ห์เหลี่ยมมันคมนัก

ปัง!

“ทำอะไรกัน!” บานประตูไม้ถูกถีบเต็มแรงพร้อมๆ กับสีหน้าหงุดหงิดของราอูล สายตาคมคายกวาดมองหญิงสาวสามคนที่สภาพเละเทะเหมือนสุนัขพึ่งฟัดกันเสร็จ

“คุณคะอย่าทำอะไรดารินทร์เลยนะคะ ดารินทร์กลัวแล้ว” ร่างบางแสร้งร้องไห้น้ำตาไหลรินอาบสองแก้ม จะว่าไปน้ำตาเธอนี่ก็สั่งได้เหมือนกันแหะ...

“พวกเธอสองคนทำอะไร” ราอูลหันไปถามนางแบบสาวสองคน สภาพผมเผ้ารุงรังเหมือนสิงโตเพศผู้

“นังเด็กบ้านี่มันโกหกนะคะนายน้อย มันรุมทึ่งพวกเราสองคนจนมีสภาพแบบนี้นะคะ” เนเน่บ่ายมือให้ราอูลมองสภาพพวกเธอสองคน จะว่าอายก็อายที่พวกเธอสองคนแพ้ยัยเด็กเมื่อวานซืน แต่เธอแค้นมากกว่า!

“คนเดียวจะไปรุมสองคนได้ยังไงกันล่ะคะนายน้อย ดารินทร์เจ็บไปหมดทั้งตัวแล้ว”

“ลุกขึ้น!” ราอูลสั่งดารินทร์ เธอเดินอ้อมมาหลบแผ่นหลังกว้างแสดงสีหน้าเศร้าสร้อย

“ส่วนพวกเธอถ้ามาแล้วสร้างปัญหาแบบนี้อีกคราวหลังก็ไม่ต้องมา รีบเก็บข้าวของแล้วออกไปซะ!” ราอูลตวาดดังลั่นสุดเสียง พวกผู้หญิงนี่มันยังไงกัน ชอบทะเลาะเบาะแว้งกัดกันอยู่เรื่อย

“นายน้อยต้องฟังพวกเรานะคะ” ใบบัวรีบเดินมาเกาะแขนแกร่งอ้อนวอน

“ออกไป ฉันรำคาญ”

“ฟังก่อนสิคะนายน้อย” เนเน่เสริม

“ฉันบอกให้ออกไปนับหนึี่งถึงสาม...” คำประกาศิตประกาศกร้าว มีหรือที่สองสาวจะไม่ทำตาม ด้วยรู้นิสัยใจคอของชายหนุ่มเป็นอย่างดี ขืนเกาะแกะวุ่นวายเงินในบัญชีได้ร่อยหรอพอดี

สองนางแบบสาวเก็บข้าวของเดินออกไปสีหน้าสลด เขาไม่คิดที่จะไปส่งพวกเธอด้วยซ้ำ ปล่อยให้มันเป็นหน้าที่ของคนขับรถ

ราอูลหันกลับมาสนใจหญิงสาวร่างเล็กอิ่มด้านหลัง ที่กำลังก้มหน้างุดไม่กล้าเงยหน้าสบตาเขาด้วยความผิดที่รู้อยู่เต็มอก เขาไม่ใช่คนโง่ย่อมมองสถานการณ์ออกว่าเธอนั่นแหละตัวการ...

“ว่าไงจะยอมพูดความจริงไหม...”

“ค่ะนายน้อย”

“รังแกพวกหล่อนทำไม” เขาเค้นถามเธอเสียงเรียบนิ่งทว่าดุดัน

“สองรุมหนึ่งเรียกรังแกหรอคะนายน้อย” ดารินทร์เงยหน้าสบตาดวงตาคมคายสีนิลแบบตาต่อตาฟันต่อฟัน ในสายตาเขาอย่างไรเธอก็เป็นคนผิดอยู่แล้ว จะถามเพื่ออะไร

“แต่พละกำลังของเธอก็เยอะกว่าพวกหล่อนสองคนอยู่ดี ไม่เรียกรังแกแล้วจะเรียกว่าอะไร!”

“ก็เรียกว่านัวซูหลิ่งกันไงคะ”

เพี้ยะ!

ฝ่ามือหนาฟาดลงบนพวงแก้มด้านซ้ายเต็มแรงจนเลือดกลบปาก ลิ้นเล็กสัมผัสได้ถึงรสชาติคาวหวานของหยาดเลือดเต็มภายในปากเล็ก

“ทีหลังไม่ต้องทำร้ายตัวเองฉันทำให้...” ราอูลเอ่ยขณะมองดวงหน้างามปรากฎรอยแดงฉานห้านิ้วเต็มพวงแก้มอิ่มทางด้านซ้าย

ดวงตากลมโตสั่นเครือกระตุกวูบหนึ่ง เธอสะบัดหน้าหันกลับมา ก่อนจะง้างฝ่ามือเล็กฟาดลงบนแก้มสากสุดแรงเช่นเดียวกัน

เพี้ยะ!

“จำเอาไว้พ่อแม่ฉันยังไม่เคยตบตีสักครั้ง คุณเป็นใครถึงกล้าดีมาตบสั่งสอน”

“......” ราอูลนิ่งเงียบ

“อย่าคิดว่าเป็นนายน้อยแล้วจะทำอะไรกับใครก็ได้” ดารินทร์ทิ้งท้ายประโยคก่อนเดินหนีออกจากห้องไปโดยไม่รอให้เขาเอ่ยปากไล่

ครั้งนี้เขาทำให้เธอโกรธจนเก็บงำความรู้สึกเอาไว้ไม่อยู่...

ถึงได้รู้ว่าเธอก็เป็นผู้หญิงใจเด็ดคนหนึ่ง...

หลังเกิดเหตุการณ์ในวันนั้นดารินทร์ก็มีท่าทีเฉยชาต่อเขา เธอเมินเฉยเย็นชาขณะเดียวกันกลับเย่อหยิ่งจองหองมากขึ้น เธอไม่ต่อปากต่อคำกับเขาอีกเลยตั้งแต่นั้นมา ถึงแม้เขาจะหาเรื่องกลั่นแกล้งเธอ เธอก็ทำตามหน้าที่แล้วเดินเลี่ยงออกไปราวกับเขาเป็นธาตุอากาศไม่มีตัวตน

‘ท่าทีเฉยเมยและห่างเหินของเธอมันเฉือดเฉือนดวงใจของเขาราวกับคมมีด’

‘ดวงตาเย็นชาคู่นั้นยามจ้องมองเขาราวกับธาตุอากาศมันบีบรัดจนเขารู้สึกเจ็บแปล๊บ...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***