บทที่ 3 - เสียงที่ไม่มีต้นทาง

บทที่ 3: เสียงที่ไม่มีต้นทาง

ห้อง 504 ถูกปิดตายหลังจากการตรวจสอบเสร็จสิ้น อคินเดินออกจากโรงแรมพร้อมกับสมุดบันทึกเล่มเล็กที่เขาใช้จดรายละเอียดของภาพในกระจกทุกครั้งที่มีบางอย่าง "ผิดปกติ"

ณิชมนเดินข้าง ๆ เขา สีหน้าเคร่งเครียด

“คุณเคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนมั้ย?” เธอถาม

อคินนิ่งคิด “เคยเห็นอดีต เคยได้ยินเสียง...แต่ไม่เคยรู้สึกว่ามันกำลัง จ้องกลับมา แบบนี้”

ณิชมนเงียบไปสักพัก ก่อนจะหยิบแฟ้มเอกสารส่งให้ “ธันวาไม่ได้มาตรวจสอบคดีธรรมดา เขาแอบสืบเรื่อง ‘กลุ่มกระจกดำ’ อยู่”

“กลุ่มกระจกดำ?” อคินทวนคำ

“องค์กรลึกลับที่เชื่อว่ามีกระจกบางบานเป็นประตูเชื่อมระหว่าง ‘โลกแห่งความจริง’ กับ ‘อีกด้านหนึ่ง’...ซึ่งพวกเขาเรียกว่า ‘เงามรรคา’”

คืนนั้น อคินกลับถึงห้องเช่าเล็ก ๆ ของเขา แสงจันทร์ลอดผ่านหน้าต่าง ส่องกระทบกระจกบานเล็กบนโต๊ะไม้เก่า ๆ เงาของเขาเองสะท้อนกลับมาอย่างเงียบงัน

ทันใดนั้น เสียงกระซิบเบา ๆ ดังขึ้น

"อย่าปล่อยให้มันมองเห็นตัวตนของเธอ..."

เขาหันขวับไปมองรอบห้อง

ไม่มีใคร ไม่มีอะไร

แต่กระจกบนโต๊ะ...มีฝ้าหยดน้ำไหลเป็นทาง เหมือนมีใครบางคนหายใจใส่มันจากด้านใน

วันต่อมา

ณิชมนพาเขาไปยังสถานที่อีกแห่ง—โกดังเก่าในย่านท่าเรือ ซึ่งเคยเป็นที่พบศพของนักจิตวิทยาคนหนึ่งเมื่อหกเดือนก่อน เขาคือคนแรกที่พูดถึง “ภาวะกลืนเงา” ก่อนจะตายด้วยอาการหัวใจล้มเหลวโดยไม่มีสาเหตุ

อคินเดินเข้าไปกลางโกดัง มือของเขาแตะกระจกเงาโบราณบานหนึ่งที่ถูกเก็บไว้ในกล่องไม้

คราวนี้ไม่ใช่แค่ภาพ แต่คือ...มวลพลังบางอย่าง

เงาในกระจกพุ่งเข้าหาเขาอย่างรุนแรง

ภาพภายในเปลี่ยนเป็นใบหน้าของเขาเอง...แต่มันไม่ใช่เขา

มันยิ้ม

แต่รอยยิ้มนั้น...เต็มไปด้วยความเย้ยหยันราวกับพูดว่า

“ในเงา มีแค่อีกตัวตนของเธอที่รอวันได้แทนที่”

อคินผงะ มือสั่น เขาหันไปหา ณิชมน

แต่เธอ...มองเขาด้วยสายตาแปลกไป

“คุณเห็นมันแล้วใช่ไหม?” เธอถามด้วยเสียงที่เยือกเย็นกว่าเดิม

“งั้นคุณก็เหมือนฉัน...”

จบบทที่ 3