ตอนที่1 ไอ้บ้า

ขอฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะถึงเราจะไม่มีประสบการณ์ในเรื่องนี้แต่เราก็อยากให้ทุกคนได้อ่านมันมากจริงๆค่ะ~^^~

เนื้อเรื่อง

สวัสดีครับผมชื่อ"จันจร์"อายุ22เป็นลูกคนเดียวผมมีคนที่แอบชอบครับ เขาชื่อ..เวหาครับ เวหาเป็นรุ่นน้องทึ่คณะอายุ20

เวหาเป็นเด็กร่าเริงและมักเข้ากับคนง่ายเขาจึงมีเพื่อนเยอะมาก

ผมได้เจอกับเวหาตอนวันรับน้องของมหาลัย แต่ไม่ได้เจอแบบญาตดีนะครับเพราะตอนนั้นเพื่อนผมมันท้าให้ไปขอเบอร์คนที่เดินผ่านมาทางตึกคณะคนแรก ซึ่งคนแรกที่มาก็คือเวหากับเพื่อน ไอ้เวย์กับไอ้เสือบอกให้ผมไปขอเบอร์เวหา

แต่รู้อะไรมั้ยการขอเบอร์ใครสักคนมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยเพราะผมเผลอไปทำกางเกงเขาหลุด!!

ย้อนกลับไปวันรับน้อง

เสือสมิง: ไงไอ้เพื่อนยาก/สมิงโบกมือทักทายเวย์กับจันทร์

เวย์: " ไงมึง มาสายตลอดเลยนะไอ้เสือสิ้นลาย

เสือสมิง: เห้ยๆพูดดีๆนะมึง ตรูเสือสมิงเว้ย เสือสมิงเจ้าพ่อม่อสาวเว้ย

เวย์: อ้าวหรอวะ55 เมื่อวานก่อนมึงยังทักมาบอกกูว่าถูกสาวทิ้งอยู่เลย

เสือสมิง: เฮ้ยๆอันนั้นไม่นับเว้ย

จันทร์: /อ่านหนังสือ

เสือสมิง: เห้ยไอ้จันทร์กูเห็นมึงนั่งแบบนี้มาเกือบชั่วโมงละไม่คิดทักทายเพื่อนหน่อยหรอวะ

จันทร์: ไงมึง

เสือสมิง: โหสีหน้าเฉยชาสุดๆ

เวย์: ไอ้ จันทร์มันก็เป็นแบบนี้มาตลอดไม่ใช่หรอวะ

เสือสมิง: เออจริง วันๆไม่ทำอะไรนอกจากนั่งหล่อๆแล้วผู้หญิงก็เข้าหาเป็นเทน้ำเทท่า

จันทร์: ก็กูหล่อไง

เสือสมิง:แหวะหลงตัวเองหวะ

เวย์:เออจริง เล่นเอาซะน่ากระทืบเลยหว่ะ

จันทร์:"ก็กูหล่อไง😏"

เวย์: แหม๋~ไม่ต้องเน้นคำก็ได้มั้ยมึง

เสือสมิง:เห้ยมึง!!

เวย์:อะไรอย่าทำให้กูตกใจดิ๊!!

เสือสมิง:กูคิดอะไรดีๆได้แล้ว

จันทร์:ว่า

เสือสมิง:เรามาเล่นขอเบอร์คนที่เดินผ่านมาทางนี้มั้ยใครขอได้เยอะสุดเป็นผู้ชนะและมีสิทธิ์สั่งคนที่แพ้ได้1วัน

เวย์:ความคิดดีหว่ะ กูเล่น

เสือสมิง:ว่าไงไอ้จันทร์ เหลือมึงคนเดียวแล้วนะจะเล่นอ๊ะปล่าว

เวย์:ถ้ามึงไม่เล่นกูจะคิดว่ามึงกลัวแพ้นะเอาไงๆ

ถ้ากูไม่เล่นพวกมึงก็ต้องบังคับจนกว่ากูจะเล่นอยูดีมั้ย

จันทร์:คนอย่างกูไม่มีคำว่าแพ้อยู่ในหัวเว้ย!!

เสือสมิง:โอเคกูถือว่ามึงตกลง

เสือสมิง:งั้นมาเรื่อมกันลย เริ่มจากมึงก่อนไอ้จันทร์

เวย์:นั่นไงๆ กลุ่มรุ่นน้องตรงนุ้นไง

กลุ่มใครสักคนเดินมา

จันทร์:หา!!มึงจะบ้าหรอน้องมันเป็นผู้ชายนะในกลุ่มไม่มีผู้หญิงสักคน

เสือสมิง:แล้วไงวะ มาๆก็เลือกให้ เอาคนกลางอะเพราะกูเห็นน้องเดินมาก่อน หรือมึงไม่กล้า

จันทร์:เอาก็เอาวะ

จันเดินไปหากลุ่มของเวหา

จันทร์:เออ คือว่า...

เสือสมิง:เร็วมึง

เวหา:มีอะไร หรอครับ/หันมาหา จันทร์

จันทร์:😲น่ารักจัง ผู้ชายจริงป่าววะเนี่ย

เวหา:อะไรนะ ครับ/งง

จันทร์:อะ..เอ่อ/ตบแก้มตัวเองเพื่อเรียกสติ

จันทร์:เอ่อ คือว่า..คือว่า พะ...พี่ ขอเบอร์หน่อย ได้มั้ย

เวหา:/เอียงหัวด้วยความงง/จะเอาไปทำอะไรหรอครับ

จันทร์เอ่อคือ...เอาไว้โทรหาไง

วาที:เหมือนโรคจิตเลยหว่ะ ไปเถอะ มึง

พี:นั่นดิไปเถอะ

เวหา:อะ..อือ

จันทร์: หะ..เห้ยเดี่ยวก่อนสิ/จันทร์วิ่งไปจะคว้าแขนเวหา แต่ดันสดึดล้มคว้ากางเกงเวหาแทน

เวหา:😳😳😳อะ..ไอ้บ้า เพี๊ยะ!!

จันทร์:โอ้ย มะ..มันไม่ใช่ แบบนั้น นะ กางเกงลายเป็ด

"ทำไมเรื่องพวกนี้ต้องมาเกิดกับผมด้วยนะ เป็นวันทึ่รู้สึกแย่เป็นบ้า"

เวหา:😳😳ไอ้โรคจิตบ้าที่สุดเลย/วิ่งไป

พี:เวหารอด้วย/วิ่งตาม

วาที:เป็นโรคจิตจริงด้วย/วิ่งตาม เพื่อนไป

เสือสมิง:เป็นไงบ้างมึงอุ๊บ/กลั้นขำ

จันทร์:ไม่เคยมีใครกล้าตบตีกูเลย แต่เขา เป็นคนแรก

เวย์:เห้ยมึงโอเคป่ะเนี่ย

จันทร์:ไม่โอเคเพราะพวกมึงกูจึงโดนเข้าใจผิดว่า เป็นโรคจิต

เสือสมิง:5555กู ขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจ555

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***