EP1 :เงาจันทร์สะท้อนใจ

ณ หมู่บ้านเล็กกลางหุบเขา ซึ่งมีสายธารใสไหลผ่านตลอดปี แม่หญิงบุหลันคือหญิงสาวผู้เป็นที่รักของชาวบ้าน นางเชี่ยวชาญการรักษาด้วยสมุนไพร และมักจะนั่งสงบอยู่ริมธารใต้แสงจันทร์ ราวกับฟังเสียงกระซิบจากอดีตกาล

"เจ้าค่ะ แม่หญิง ถ้าต้มใบขมิ้นนี้กับรากหนามแดง จะทำให้ยาแรงนักหรือไม่?" เสียงแม่พิกุล สาวใช้ผู้ซื่อสัตย์เอ่ยถาม พลางถือช่อสมุนไพรแน่นในมือ

บุหลันยิ้มบาง "แรงพอจะถอนพิษรักได้เลยล่ะ พิกุลเอ๋ย..."

นางพูดกลั้วหัวเราะ แต่สายตาเหม่อมองไปยังปลายน้ำ ราวกับซ่อนบางสิ่งไว้ในใจ

ในคืนเดียวกัน ขบวนเกวียนของราชสำนักก็เดินทางมาถึงหมู่บ้าน พร้อมบุรุษผู้มีนามว่า หมื่นราชวรรษา ชายหนุ่มผู้มากด้วยอำนาจและความมุ่งมั่น เขาได้รับคำสั่งจากเจ้าเมืองให้มาสำรวจพื้นที่สายธาร เพื่อเตรียมสร้างอ่างเก็บน้ำ

แต่ทันทีที่ได้สบตาแม่หญิงบุหลัน เขากลับรู้สึกถึงความคุ้นเคยอย่างลึกล้ำ ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยพบกันมาก่อน

“เจ้ามีนามว่าใด” เขาถาม “บุหลันเจ้าค่ะ...”

เสียงตอบนั้นนุ่มนวล ราวกับลมเย็นพัดผ่านกลางราตรี

ทว่า การมาของหมื่นราชวรรษากลับไม่เป็นที่พอใจของ แม่หญิงปรางจันทร์ หญิงงามสูงศักดิ์ที่หมายปองเขามานาน นางจึงร่วมมือกับ หมื่นศักดิ์ ขุนนางผู้อาฆาต พยายามใช้มนตร์ดำและยาต้องห้ามเพื่อกำจัดบุหลันให้พ้นทาง

ขณะเดียวกัน ณ โรงเรียนเล็ก ๆ ในยุคปัจจุบัน

ครูเปรม เริ่มมีความฝันแปลกประหลาดถึงหญิงสาวริมสายธาร ผู้มีใบหน้าเหมือนเธอไม่มีผิด

เธอตื่นขึ้นมาทุกคืนด้วยความรู้สึกว่ากำลัง “หายใจอยู่ในยุคอื่น "

“ครูเปรม… เคยได้ยินตำนานของบุหลันหรือไม่?”

อาจารย์สีนวล ถามขึ้นในเช้าวันหนึ่ง ขณะถือหนังสือเก่าเเก่เล่มหนึ่ง “บางที… เธออาจไม่ได้แค่ฝัน แต่กำลัง ‘จดจำ’ สิ่งที่เธอเคยเป็น...” เช้าวันใหม่ แสงอาทิตย์สาดส่องผ่านยอดไม้ลงมายังสายธารที่ใสสะอาดของหมู่บ้าน บุหลันนั่งอยู่ริมฝั่งน้ำ ขัดสมาธิเงียบๆ ใจของเธอเต็มไปด้วยความสงบ แต่ลึกลงไปในใจ เธอรู้สึกถึงบางสิ่งที่ไม่อาจอธิบายได้ เสียงกระทบของเกวียนที่วิ่งผ่านทำให้เธอรู้ตัวว่า หมื่นราชวรรษา และขบวนเกวียนของเขากำลังมาถึงอีกครั้ง เขามีหน้าที่สำคัญในการตรวจสอบพื้นที่สำหรับโครงการก่อสร้างอ่างเก็บน้ำ เพื่อใช้ในการชลประทาน แต่การมาเยือนครั้งนี้ทำให้บุหลันรู้สึกถึงบางสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไป หมื่นราชวรรษาเดินเข้ามาหาเธออย่างระมัดระวัง แต่ด้วยท่าทีที่นุ่มนวล ราวกับเขารู้ว่าบุหลันไม่ชอบการรบกวนมากเกินไป "วันนี้เจ้าเดินริมธารอีกแล้วหรือ?" เขาถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความสงสัย บุหลันยิ้มให้เขาอย่างอบอุ่น "ทุกครั้งที่สายธารไหล เราจะได้ยินเสียงที่ไม่เหมือนเดิม" นางตอบกลับ ก่อนจะหันไปมองสายธารที่ไหลเอื่อยไปตามกระแสน้ำ หมื่นราชวรรษาไม่สามารถอธิบายได้ว่า ทำไมเขาจึงรู้สึกคุ้นเคยกับบุหลันอย่างลึกลับ ทั้งๆ ที่พวกเขาไม่เคยพบกันมาก่อนเลยในชีวิต เขาเคยได้ยินตำนานเกี่ยวกับหญิงสาวผู้ปกปักษ์รักษาสายธารนี้มานานหลายปี แต่เมื่อได้พบตัวจริง เขากลับรู้สึกถึงบางสิ่งที่ยากจะบรรยายออกมา

ขณะที่ทั้งคู่กำลังพูดคุยกันอยู่นั้น เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง เป็นเสียงของ แม่หญิงปรางจันทร์ ที่เดินเข้ามาอย่างสง่างาม ท่าทางอวดดีและราวกับว่ามันไม่เป็นที่ชอบใจนักที่เห็นหมื่นราชวรรษาพูดคุยกับบุหลัน "ขอโทษนะเจ้าค่ะ ขอโทษที่รบกวนเวลาของท่านทั้งสอง" แม่หญิงปรางจันทร์พูดด้วยท่าทางหวานเยิ้ม แต่น้ำเสียงกลับแฝงไปด้วยความริษยา บุหลันสังเกตเห็นแววตาของปรางจันทร์ที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ และได้แต่ยิ้มบางๆ แม่หญิงปรางจันทร์เป็นผู้หญิงที่ทุกคนในหมู่บ้านต่างก็รู้จักดี ในฐานะหญิงสาวที่มีเสน่ห์ และมีพลังบางอย่างที่ไม่ธรรมดา แต่บุหลันเองกลับไม่เคยสนใจพลังเหล่านั้นเลย หมื่นราชวรรษาไม่ทันได้ตอบอะไร เขาหันมาหาบุหลันอีกครั้ง "วันพรุ่งนี้ข้าจะเดินทางไปที่หุบเขาตามคำสั่ง ท่านจะไปด้วยหรือไม่" บุหลันลังเลเล็กน้อย ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "ข้าคงต้องอยู่ดูแลที่นี่ต่อไป แต่ถ้าท่านต้องการความช่วยเหลือจากข้า ข้าก็ยินดี" หลังจากนั้นหมื่นราชวรรษาก็โค้งคำนับและเดินจากไป ส่วนปรางจันทร์ยืนมองเขาจากไปด้วยความริษยา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***