บันทึกลับฆาตกร
"ข้าไม่ได้อยากเกิดมาเป็นปีศาจ... แต่โลกนี้ต่างหากที่สอนให้ข้าเป็น"
ครั้งแรกที่มือคู่นี้เปื้อนเลือด...
กลิ่นคาวนั้นไม่เหมือนเลือดธรรมดา แต่มันคล้ายสนิมเหล็กที่ชำแรกออกมาจากเนื้อสังคมที่ผุพัง
กลิ่นนั้นฝังแน่นยิ่งกว่าความทรงจำ—มันยังกัดกินข้าอยู่... แม้ตอนนี้
ข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์ขึ้นตัวอักษรใหญ่สีแดงฉาน
“ยักษ์”—ชื่อของฆาตกรโรคจิตที่ปล้นธนาคาร และสังหารทุกคนในนั้น
ไม่มีแม้แต่เหตุผล ไม่มีความลังเล...
คนผู้นี้จ้องหน้ากล้องด้วยรอยยิ้มในข่าว—ยิ้มของปีศาจที่ไม่มีหัวใจ
ข้าเคยคิดว่าโลกจะลงโทษเขา
แต่เปล่า...
โลกนี้ไม่ได้ลงโทษคนชั่ว—มันแค่จ้องมอง แล้วเงียบ
ผู้คนภาวนาต่อพระเจ้า แต่คำอธิษฐานนั้นไม่เคยมีเสียงตอบกลับ
คืนหนึ่ง ข้าเดินตามถนนเก่าราวกับทางสู่ยมโลก
ถนนนั้นว่างเปล่า เงียบงัน และมืดมิดเหมือนลมหายใจสุดท้ายของเหยื่อ
แล้วข้าก็เห็นเขา...
ยักษ์... ยืนอยู่ใต้เสาไฟที่กะพริบเหมือนจะดับ
เงาของเขาโยนทาบกับพื้นราวกับสิ่งมีชีวิตอีกตนหนึ่งกำลังยืนอยู่ข้างหลัง
แววตาเขา... มันว่างเปล่าจนข้ารู้สึกเหมือนถูกจ้องจากความตาย
> “ไง... หนุ่มน้อย มาเดินคนเดียวตอนกลางคืน มันอันตรายนะ”
เสียงของเขาเย็นเฉียบ เหมือนกระซิบจากหลุมศพ
ริมฝีปากแสยะยิ้มจนแก้มกระตุกผิดธรรมชาติ
> “คุณคือคนในหนังสือพิมพ์... ใช่ไหม?”
ข้าถามทั้งที่หัวใจเต้นผิดจังหวะ
เขาหัวเราะในลำคอ คล้ายเสียงกระดูกแตก
แล้วเขาก็หยิบ "มีด" ออกมา... ไม่สิ มันคือ "ใบมีด" ยาวและแหลมราวกับเขี้ยวของปีศาจ
ใบมีดนั้นสะท้อนแสงไฟสลัว เหมือนร้องไห้ด้วยเลือด
> “ภาวนาต่อพระเจ้าเถอะ... คืนนี้เจ้าจะได้พบเขา”
เขาพุ่งเข้ามา รวดเร็วเหมือนเงา
มือหยาบหนาบีบคอข้ายกลขึ้นจากพื้น โลกหมุนไหว กลิ่นลมหายใจของเขาเต็มไปด้วยกลิ่นสนิม เลือด และบางสิ่งที่เน่าเปื่อย
แววตาข้าสบกับเขา
ว่างเปล่า... เย็นชา...
และนั่นคือสิ่งที่ทำให้เขาหยุด
> “ทำไม... ทำไมเจ้ามองข้าแบบนั้น?”
เสียงเขาเริ่มสั่น
> “สายตานั่นมัน... ไม่ใช่ของมนุษย์”
“ไม่มีแม้แต่ความกลัว...”
“ไม่มีแม้แต่ความหวังที่จะหนี...”
“เจ้าคือ... อะไร... กันแน่?”
เขาคุกเข่าลง เหมือนเด็กหลงทางในฝันร้าย
มือที่ถือมีดเริ่มสั่น เหงื่อผุดเต็มหน้าผาก
ข้ายื่นมือไปหยิบมีดของเขาขึ้นมา...
แล้ว แทง
เสียงเนื้อฉีก เสียงลมหายใจขาดช่วง
เลือดอุ่นๆ พุ่งรดมือข้า กลิ่นคาวปะปนกับกลิ่นกลัว
และในแววตาสุดท้ายของเขา—เขาเห็น “ปีศาจ”
> “โลกของแก... จะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป หนุ่มน้อย…”
> “เมื่อใดที่เจ้าได้ฆ่าใคร... ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร”
“เจ้าจะไม่มีวันกลับไปเป็นเหมือนเดิม... อีกเลย...”
เขาสิ้นเสียง ร่างไร้วิญญาณนอนนิ่งใต้แสงไฟที่ดับสนิทไปแล้ว
ข้าเดินจากไป มีดในมือยังอุ่นราวกับมันหายใจได้
ในหัวมีเพียงเสียงกระซิบ
> “ฆ่าเพื่อความยุติธรรม... หรือเพื่อความเงียบในใจ?”
ข้าไม่เชื่อในพระเจ้าอีกแล้ว
เพราะพระเจ้าไม่เคยตอบอะไรเลย
ต่อจากนี้... “ข้า” จะเป็นเสียงของคำพิพากษา
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments