ตอนที่ 2/1

 กลางวันที่รอมน้ำเข้า ภีมตื่นขึ้นมาที่นี่อีกแล้ว

  (ภีม) "ที่นี่อีกแล้ว" (คำเฮ้ย) ฎะี่เรืองเดช" ภีมหันกลับไปมองเขาเห็นคำเอ้ยยืนจิ้มอยู่บนบ้าน "พัท" "พี่เรืองจ๋าขึ้นมาบนเรือนก่อนสิจ๊ะ" เธอพูดภาษาเหนือเชื่อเชิญเขา ภีมยิ้ม แต่ก็ยังสงสัยอยู่ ภีมเดินขึ้นไปบนบ้าน "พัท นี่ผมฝันอีกแล้วหลอ" "พี่เรื่องน้องคอยพี่อยู่ที่นี่ทุกวันเลยเน้อ" "พัท" วิญญาณคำเอ้ยกอดภีมไว้ "พี่เรืองยังรักน้องอยู่ไหม" "รักสิ" ทั่งสองกอดกันอย่างมีความสุข

รุ่งเช้าภีมตื่นขึ้นมา เขาดูนาฬิกา ปรากฏว่าเขาตื่นสายอีกแล้ว

.....................

.............

  ที่โต๊ะกินข้าว ภกิจ นวลทิพย์ และติณกำลังนั่งทานข้าวเช้ากันอยู่ )ภกิจ) "นี่ไอภีมมันยังไม่ตื่นอีกหลอ" "ค่ะ" "ไอลูกคนนี้ทำตัวงี้เง้าอยู่ได้" ภกิจบ่นเขาถอนหายใจ "วันนี้ แกเข้าออฟฟิทหรือเปล่า? (ติณ) "เข้าครับ คุณพ่อมีอะไรหรึแเปล่าคับ? "พ่อไม่ว่าง ว่าจะให้แกพาแม่ไปโรงพยาบาลหน่อย

   ฝ่ายภีมเดินลงมาเขายหยุดเดิน แล้วดูนาฬิกาข้อมือ "ดีนะวันนี้ไม่มีประชุมเช้า" เขาเดินลงมา ที่โต๊ะอาหาร (ติณ) "อย่าดื้อสิครับคุณแม่ งั้นเดี่ยวตอนบ่ายผมจะพาคุณแม่ไปหาหมอที่โรงพยาบาลนะครับ" "แม่ไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย" ภีมเดินเข้ามา "ใช่คุณนวลทิพย์เค้าไม่ได้เป็นอะไรมากเหลาะ เค้าแค่ะยายามเรียกร้องความสนใจ"ิ(ภกิจ) "ไอภีม สงบปากสงบคำหน่อย" "ภีมเราขอนะ ลองเปิดใจให้ผมกับแมบ้างสิ" (ภกิจ) "ใช่" ""เปิดใจหลออ" ภีมกัมหมัดยกขั้นมาไว้ที่หน้าอก เขามีสีหน้ากวนตีนสุด"ๆ "ผมไม่มีกุญแจอะครับ คุณก็ไปหากุญแจมาไขสิๆ ภีมพูดแบบกวน

ที่โรงแรม แขกเข้ามาพักมาก ติณ ยืนดูคลิปของพัทชาอยู่ดูไปยิ้มไป "คุณติณครับ" สุพจน์เดินมาหา "คุณติณครับ คุณภีม" "ภีมเรียกผมหลอ" ติณเดินมาหาภีมที่ห้อง ภีมนั่งรออยู่ /ประตูเปิด/ ติณเดินเข้ามา /ปิดประตู/ "มานั่งก่อนสิ" /นั่งลง/ "ภีมมีอะไรหลอ" "เห็นคลิปนี้ไหม?ท"เห็นแล้ว แล้วก็รู้ด้วยว่าเป็นผลงานของคุณ" ภีมยิ้ม "ผมบอกแล้วว่าถ้าผมลงมือทำเนี่ย ผลลัพธ์มันออกมาดีขนาดไหน" "ครับผมรู้คุณภีมทำได้ แต่ำแบบนี้มันก็ช่วยให้คนมาพักเยอะก็จริง คุณพัทชาเค้าดัง ตอนนี้นี้โรงแรมเรากำลังมีกระแสเพราะคุณพัทชาไอดอลในดวงใจของใครหลายคน มาพัก" "ครับ" "แต่คงเป็นกระแสอีกไม่นานเหมาะ" "แล้วคุณคิดว่าคุณจะทำได้ดีกว่าผมหลอ" ติณยิ้ม

.....ที่บ้านของพัทชา วันต่อมา.................

พัทชากำนั้งทานข้าวอยู่กับคุณอาของเธออยู่ในห้องครัว อาของเธอ เมย์

(เมย์) "พัทนี่ช่วยภีมเขาได้เยอะเลยนะเนี้ย" "ค่ะ แต่ก็คงชั่วคราวอะค่ะ เสียงกริ่งดังขึ้น กริ่งกริ่ง "สงสัยคุณโรสี่จะมารับแล้วอะค่ะ พัทไปก่อนนะคะอาเมย์" พัทยกมือไหว้แล้วเดินออกไป "พ้ทยังกินไม่หมดเลยนะ" "อิ่มแล้วค่ะ"

.....ในรถโรสี่...

พัทชานั่งอยู่ข้างคนขับ

(โรสี่) "วันนี้จะไปไหนดีละยายพัทชา" "ไปโรงแรมของภีม" "จา"

....ในห้องประชุม.......

(ภกิจ) "พ่อไม่คิดเลยนะว่าแกจะทำได้ดีขนาดนี้" (ภีม) "แน่นอนครับคุณพ่แ" (ติณ) "แต่ผมคิดว่ามันเป็นการแก้ปัญหาชั่วคราวนะคะรับ" (สุพจน์) "นั้นนะสิครับ เดี่ยวพอผ่านไปเดือนหนึ่งคนเค้าก็คงเลิกอิน" ภีมยิ้มให้ติณแบบไม่ค่อยพอใจนัก (วินัย) "แล้วคุณติณมีอะไรที่จะเสนอไม่ครับ? "มีคนรับ ผมคิดว่าเราน่าจะ ทำตอนเท้น มีกิจกรรมภายในโรงแรมให้คนที่เข้ามาพักได้มีส่วนร่าม" ภีมยกมือ "โรงแรมนะครับไม่ใช่โฮมสเตย์" "ฟังก่อนสิครับคุณภีม หลังโรงแรมที่ผมไปดูมา เป็นส่วนย่อมๆ ผมว่าควรจะสร้างเป็นบู๊ดกิจกรรม เป็นคาเฟ ร้านอาหาร คนที่ไม่มาพักแต่ก็เข้ามาเช็กอินในส่วนนี้ จะช่วยสร้างกำไรให้โรงแรมมาก็ขึ้น แล้วนอกจากนี้ยังดึงดูดให้นักท่องเที่ยวมาพักที่โรงแรมเรามากขึ้นครับ" ทุกคนพากันปรบมือให้ติณ ยกเว้นเสียภีมที่จ้องเขม็งเขาอย่างเอาเรื่อง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***