ตอนที่1/1

   ปี 2315 ที่วัดทางภาคเหนือชาวบ้านต่างพากันมาเที่ยวชมซื้อของอย่างสนุกสนาน หลังเวที่ เรืองเดชกำลังยืนพูดคุยอยู่กัคำเอ้ยแฝดคนพี่ ลูกสาวของผู้ใหญ่บ้าน ทั้งสองสบตากัน

   (เรืองเดช) "พี่มีของชิ้นหนื่งอยากจะให้คำเอ้ย" /คำอ้ยยิ้มหวาน เรืองเดชล้วงกล่องบางอยากออกมาจากกระเป๋าเสื้อมันเป็นกล่องยาวสีดำดูหรู เขาเปิดกล่อง ข้างในมีปิ่มปักผมอยู่ เรืองเดชหยิบปิ่นออกมาเขาเกับกล่อง (เรืองเดช) "พี่เลือกแิ่นนี้ให้น้องโดยเฉพาะเลยนะ" /คำเอ้ยยิ้มเขินๆ (คำเฮ้ย) งามแต้ น๊องบ่เคยปิ่นชิ้นใดจะงามแต้เท่านี๊ /เรืองเดชยิ้มย่างดีใจเมิ่อเห็นหญิงสาวชอบ (เรืองเดช) มาเดี๋ยวพี่แักให้ /เขาแักปิ่นให้หญิงสาว (เรืองเดช) "เหมาะกับน้องที่สุดชอบไม่คำเอ้ย" "ชอบเจ้า (คำหล้า) "พี่คำเอ้ย" /คำหล้าน้องสาวฝาแฝดของคำเอ้ยเดินเข้ามา "พี่คำเอ้ยอยู่นี่นี้เอง" /คำหล้าหันมามองเรืองเดชแล้วยิ้ม

(คำหล้า) "อ้าวคุณเรืองเดช สวัสดีเจ้า" /เรืองเดชยิ้ม ตำหล้ามองมาที่พี่สาว วันนี้พี่ของเปิ้ลงามแต้" "ขอบใจเจ้า ปิ่นนี้เปิ้ลบ่เคยเห็นงามจังเจ้า" คุณเรืองดชให้เปิ้ล" คำหล้าหันไปมองเรืองเดยแล้วยิ่ม (ฟองทอง) "คำเอ้ยเร็วๆ ตั่วถึงเวลาแล้วฮั้น" "จา" ฟองทองตะโกนตามคำเอ้ย "เปิ้ลไปก่อนนะ" (คำหล้า) จ๊ะ /คำเอ้ยรีบเดินไปสแตนบายที่หลังเวที (คำหล้า) "คุณเรืองเดชไปหน้าเวทีกั้นเถอะจ๊ะ" /เรืองเดชยิ้ม แล้วทั้งสองก็พากันไปหน้าเวที

 ที่หน้าเวที ผู้คนมากมายรอชมการแสดง เสียงทำนองเพลงทางภาคเหนือได้บรรเลงจากนักดนตรีคนในหม่ดูบ้าน นางรำเดินออกมาช้าๆ ร่ายรำแบบวัฒนธรรมทางภาคเหนือ ผู้ใหญ่มิ่ง กับภรรยา จันทร์ มองดูลูกสาวของตนอย่างมีความสุข ฝั่งคำหล้าและเรืองเดช ทั้งสองต้องมแวคำเอ้ยอย่างมีความสุข (คำหล้า) "งามแต้" /เรืองเดชยิ้มไม่ละสายตาจากคำเอ่ย จู่ๆก็มีเสียงปืนดังขั่น ปั้ง ชาวบ้านพากันแตกตื่น โจรร้ายประมาณ 20 กว่าคน บางคนถือดาปบางคนถือแืน เข้ามาโจมตีชาวบ้าน ทุกคนภายในงานพากันวิ่งกนีตาย ต่างคนต่างวิ่งพากันไปแยกกันไปคนละทิศทาง เรืองเดชพาคำหล้าวิ่งหนีทั้งสองพยายามหาคำเฮ้ย ทั้งสองวิ่งมาพบกับผู้ใหญ่บ้านกับจันทร์ผู้เป็นภรรยา (จันทร์) "คำหล้า คุณเรืองเดช ตั่วไหนคำเอ่บละ คำเฮ้ยอยู่ไส " (คำหล้า)" เปิ้ลบ่ฮู้จ๊ะแม่ คนวิ่งหนีวุ้นวายกันหมด" (เรืองเดช) "ลุงมิ่งป้าจันทร์ คำหล้ารีบหนีไปก่อนเถอะจ๊ะ ผมจะตามหาคำเอ้ยให้เอง" (มิ่ง) "ขอบคุณตี้ช่วยเน้อ" (เรืองเดช) "รีบไปเถอะจ๊ะ (จันทร์)คำหล้าไปลจะอยู่ชวยหาพี่ก่อน" (เรืองเดช) "ไปทั่วสอบคนแยกย้ายกันตามหาคำเอ้ย" (เรืองเดช) "คำเอ้ย คำเอ้ย ฝั่งคำหล้า พี่คำเอ้ยเปิ้ลอยู่ไส คำเอ้ยที่สะดุดล้ม "คำหล้า" คำหล้ารีบวิ่งมาหาพี่สาว (คำหล้า) "เปิ้ลลูกไหวบ่" (คำเอ่ย) "หนีไปไม่ต้องรอเปิ้ล" "ไม่เฮาจะหนีไปด้วยกันนะ " /เธอพยายยามพะยุงพี่สาว คำหล้าจับมือคำเอ้ยพาหนีแต่ดันไปขว้ามือชาวบ้านแถวนั้นที่ชุนละมุนไปแทน ปล่อยให้คำเอ้ยล้มลงกับพื้นอย่างสิ้นหวัง ฝ่ายคำหล้า ไปเปิ้ล คำหล้าหยุดวิ่งหันกลับมาหาพี่สาว ถึงกับต้องตกใจ เมื่อคนที่เธอจูงมือมาไม่ใช่พี่สาวแต่เป็น เจ้ากล้าเพื่อนในหมูบ้าน (คำหล้า) เห็น ไอกล้า พี่คำเฮ้ยละ? ื "บ่ฮู้" ฝ่ายเรืองเดชที่วิ่งมาเห็นคำเอ้ยเขารีบวิ่งไปพะนุงหญิงสาว ทั้งสองพากันวิ่งหนี (เรืองเดช) ไปเร็วคำเฮ้ย /เรืองเดชจับมือคำเอ้ยพาหนี ปั้งเสียงปืนดังขึ้นคำเอ้ยลืมลง (เรืองเดช) คำเอ่ย /เขาต่อส้ดูกับพวกโจรร้าย ฝั้งคำหล้า "ปล่อยเปิ้ล เปิ้ลจะไปช่วยคำเฮ้ย" (กล้า) "ไปก่อนเร็ว" เขาจับมือคำหล้าพาวิ่งหนีกลับมาที่บ้านของเธอ (คำหล้า) "แม่ พ่อ" (จันทร์) "คำหล้า" (มิ่ง) "คำหล้า ไอ้กล้า แล้วคุณเรืองเดชกับคำเอ้ยละ" (คำหล้า) "เปิ้ลสิไปตามหาพี่คำเอ้ย" (กล้า) "แต่มันอันตรายนะเจ้า " (จันทร์) "ตั่วๆ เปิ้ลเป็นห่วงลูก" (กล้า) "เปิ้ลเชื่อนะว่าคุณเรืองเดชต้องช่วยคำเอ้ยหนีออกมาได้อย่างปลอดภัย" / จันทร์ร้องให้คำหล้าจึงกอดแม่ปลอบให้เธอใจเย็นลง ผู้ใหญ่โอบกอดเมียและลูกสาวเอาไว่

   ในป่าเรืองเดชอุ้มคำเอ้ยหนี้จ้ามาหลบในป่าเจาพาคำเอ้ยมานอนพิงกับต้นไม้ (เรืองเดช) "อดทนไว้นะคำเอ้ย น๊องบ่ไหวแล้วพี่เรือง" /เรืองเดชสภาพเขาที่แขนโดนมืดกรีดเลือดไหลเป็นทางเต็มแจนเช่นกัน เขาใช้ผ้าพันแขนของคำเอ้ยที่โดนยิงไว้ คำเอ้ยเริ่มหายใจช้าลงเรื่อยๆ "เปิ้ลบ่ไหวแล้วตั๋ว" "อดทนไว้นะคำเอ้ย " "ชาตินี้เฮาสองคนคงมีบุญร่วมกันเท่านี้" เธอหายใจโรยริน "ไม่เจ้าต้องอยู่กับพี่ก่อนคำเอ้ย พี่รักเจ้า เปิ้ลก็ฮักพี่ จะรักตลอดไป" คำเอ้ยไอออกมาสองครั้งจากนั้นร่างของเธอก็แน่นิ่งไป "คำเอ้ย คำเอ้ย" เรืองเดชร้องให้เสียใจอย่างกับคนเสียสติ เขากอดร่างคำเอ้ยไว้

...----------------...

ติดตามตอนต่อไป ต้องขออภัยหากมีคำใดผิดพลาดเพราะ เราผู้แต่งไม่ได้เป็นคนภาคเหนือ พูดภาษาเหนือไม่ได้แต่ก็พยามยามหาข้อมูล อาจจะผิดพลาดบ้าง ฝากกดไลด์์กดใจด้วยนะค่ะ👍♥️

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***