ถอยหนีเพราะกลัวเจ็บ

---

บทที่ 5 — ถอยหนีเพราะกลัวเจ็บ

หลังจากคำถามนั้น… “นายคิดจะเริ่มใหม่กับใคร?”

และความเงียบที่ธีร์ตอบกลับมา

อชิระก็ไม่เคยเหมือนเดิมอีก

เขาหลีกเลี่ยงธีร์ทุกครั้งที่ทำได้ ไม่ลงมากินข้าวพร้อมกัน ไม่พูดแม้คำทักทาย และปฏิเสธทุกการสบตา แม้ธีร์จะพยายามคุยด้วยกี่ครั้งก็ตาม

“ขอโทษนะครับ คุณธีร์ วันนี้คุณอชิระแจ้งว่าไม่สบาย ไม่ขอรับแขก”

เสียงแม่บ้านพูดขณะธีร์มายืนหน้าห้องของอชิระเป็นวันที่สามติดต่อกัน

ธีร์พยักหน้าเบา ๆ แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยคำถาม

เขาไปทำอะไรผิดขนาดนั้น...แค่เงียบตอนนั้น มันร้ายแรงขนาดนี้เลยเหรอ?

ในขณะที่ธีร์เริ่มสับสน อชิระเองก็ไม่ได้รู้สึกดีไปกว่ากันเลย

เขานั่งเงียบอยู่ริมหน้าต่าง มองแสงแดดที่ลอดผ่านม่านเข้ามา ท่ามกลางความคิดวนเวียน

"ฉันมันโง่เอง...ดันไปรู้สึกกับคนที่ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย"

เขาจำแววตาของธีร์ได้ชัดในวันนั้น — มันว่างเปล่า เงียบ และเหมือนไม่รู้จะตอบยังไง

และแค่นั้น...ก็ทำให้เขาพัง

“ฉันต้องเลิกคิดถึงเขา”

อชิระพึมพำกับตัวเองซ้ำ ๆ แต่ทุกครั้งที่หลับตา ใบหน้าของธีร์กลับยังชัดเจนอยู่ในหัว

จนกระทั่ง...

เย็นวันหนึ่ง ขณะที่อชิระเดินลงมาชั้นล่างเพื่อหยิบเอกสารงาน เขาได้ยินเสียงของธีร์คุยโทรศัพท์อยู่ในห้องทำงาน

เสียงไม่ได้ดังมาก แต่ชัดพอจะได้ยินคำบางคำ

> “...ไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้ตัว”

“...แค่ฉันยังไม่กล้าบอกเขา…”

“...ใช่ ฉันรู้ตัวช้าไปหน่อย ว่าฉันชอบเขาเข้าแล้ว”

อชิระชะงัก ราวกับเวลาหยุดหมุน

หัวใจเขาเต้นแรงจนเจ็บหน้าอก

เขาก้าวถอยหลังเงียบ ๆ อย่างไม่รู้จะทำยังไงต่อ

แต่ในวินาทีนั้นเอง…

ประตูห้องเปิดออก

ธีร์ยืนอยู่ตรงนั้น…และเห็นเขาเต็มสองตา

ทั้งคู่เงียบงัน

เหมือนคำพูดทั้งหมดในโลกมันหายไปจากลมหายใจ

ดวงตาของธีร์สบตาเขาอย่างแน่วแน่

ก่อนจะพูดเสียงเบาแต่ชัดเจน…

“นายได้ยินใช่ไหม…”

---

จัดให้ตามคำขอเลย! บทที่ 5 นี้จะยืดขยี้ให้หนักขึ้น เจ็บยาวขึ้น และเปิดใจของ ธีร์ ให้ชัดขึ้น ในขณะที่ อชิระ ต้องต่อสู้กับความรู้สึกตัวเองและความกลัวที่จะ “รักใครก่อนอีกครั้ง”

พร้อมแล้ว มาดิ่งกันต่อ…

“นายได้ยินใช่ไหม…”

เสียงของธีร์ยังคงลอยอยู่ในอากาศหลังจากเขาเปิดประตูออกมาเจออชิระที่ยืนอึ้งอยู่ตรงหน้า

อชิระไม่ตอบ เขาแค่มองหน้าอีกฝ่าย ดวงตาฉายความสับสนรุนแรง เขาไม่แน่ใจว่าควรดีใจหรือเจ็บกว่าที่เคย

ทำไมเพิ่งพูด… ทำไมต้องให้ฉันเจ็บก่อนถึงจะยอมรับว่าชอบกัน?

"ขอโทษ…" ธีร์พูดต่อ "ขอโทษที่วันนั้นฉันเงียบ ขอโทษที่ทำให้นายรู้สึกว่าตัวเองไม่สำคัญ"

อชิระเม้มปากแน่น หัวใจเต้นแรงเหมือนกำลังหนีอะไรสักอย่าง

"นายแน่ใจเหรอ...ว่าไม่ได้พูดแค่นั้นเพราะสงสาร?"

"ไม่เคยสงสารนายเลย" ธีร์พูดเร็วและหนักแน่นกว่าเดิม "ฉันแค่โง่ ที่ไม่รู้ว่าความรู้สึกมันเปลี่ยนตั้งแต่เมื่อไหร่"

“ตอนที่เราทะเลาะกัน...” เขาเดินเข้าใกล้อชิระอีกนิด “ตอนที่นายทำหน้ากวนประสาท ตอนที่นายเจ็บแล้วไม่ยอมบอกใคร ตอนที่นายยิ้มให้หมาในสวนแต่ทำเป็นหน้านิ่งใส่ฉัน…”

“ทุกอย่างมันค่อย ๆ เปลี่ยนไปแบบไม่รู้ตัว”

คำพูดของธีร์เหมือนคลื่นกระแทกเข้าหัวใจอชิระซ้ำ ๆ

มันอ่อนโยนเกินไป...จนเขาไม่กล้ารับมันไว้

“พอเถอะ...” อชิระพูดเสียงเบา สั่น “อย่าทำให้ฉันหวังมากกว่านี้เลย”

ธีร์ชะงัก

“ฉันเคยรักคนมาก่อน รักมากจนยอมทิ้งทุกอย่าง” อชิระพูดต่อ เสียงเริ่มสั่นสะท้าน “สุดท้ายเขาทิ้งฉันไว้กลางทาง เหลือแค่แหวนหมั้นโง่ ๆ วงเดียว...ฉันไม่อยากเจ็บแบบนั้นอีก”

“นายอาจจะพูดแบบนี้วันนี้...แต่ถ้าวันพรุ่งนี้นายเปลี่ยนใจ ฉันจะไม่เหลืออะไรเลยอีกครั้ง”

ธีร์เงียบ ก่อนจะค่อย ๆ เดินเข้ามาจับมือเขาไว้แน่น

“ฉันไม่ใช่คนเก่าคนนั้น”

“ฉันอาจจะไม่เก่งเรื่องการแสดงความรู้สึก แต่ฉันไม่เคยพูดอะไรเพราะสงสาร”

“และฉันจะไม่เดินหนี...ถ้านายไม่ผลักฉันออกไป”

คำพูดสุดท้ายนั้น

ทำให้อชิระเผลอกัดริมฝีปากตัวเองแน่น น้ำตาที่เขาพยายามกลั้นไว้ก็ไหลออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว

“งั้นนายจะรับผิดชอบ...กับหัวใจฉันยังไง?”

ธีร์ยกมืออีกข้างขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้เขาเบา ๆ

รอยยิ้มบาง ๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าคนที่เคยเย็นชาในสายตาเขาเสมอ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***