ระยะห่างที่ใกล้เกินไป

---

บทที่ 3 — ระยะห่างที่ใกล้เกินไป

ฝนตกในตอนเย็น รุนแรงจนสายฟ้าผ่าลงมาใกล้บ้านจนไฟดับไปทั่วคฤหาสน์ เสียงเครื่องปั่นไฟดังขึ้นแผ่ว ๆ แต่บางส่วนของบ้านก็ยังคงมืดสนิท

อชิระอยู่ในห้องนั่งเล่นตอนที่ทุกอย่างดับลง เขาสบถเบา ๆ ขณะพยายามหาทางหยิบโทรศัพท์มากดไฟฉาย แต่พอเงยหน้าขึ้นอีกที ธีร์ก็เดินเข้ามาพร้อมกับเทียนไขในมือ

"ไฟน่าจะกลับภายในครึ่งชั่วโมง" ธีร์พูด

อชิระไม่ตอบ เขาแค่พยักหน้ารับแล้วเบือนสายตาไปทางหน้าต่าง ฝนยังตกหนักเหมือนไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

ธีร์วางเทียนบนโต๊ะ ก้มลงจุดไฟ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับอชิระโดยไม่ตั้งใจ

ในแสงเทียนสลัว ๆ ดวงตาคู่นั้นของธีร์ดูอ่อนลงอย่างประหลาด — ไม่ใช่เพราะแสงไฟ แต่เพราะคนตรงหน้าดูเหมือน...เปิดใจนิดเดียว แค่พอให้อชิระได้เห็นด้านที่อ่อนโยนซ่อนไว้ข้างใน

หัวใจของอชิระเต้นแผ่ว ๆ แบบไม่เป็นจังหวะ

"นายไม่กลัวเหรอ?" เขาถาม เพื่อเบี่ยงความสนใจจากหัวใจตัวเอง

"กลัวอะไร?" ธีร์ถามกลับ

"ความมืด...หรือการต้องอยู่กับคนแปลกหน้า"

ธีร์ยิ้มเล็กน้อย ยิ้มแบบที่อชิระไม่เคยเห็นมาก่อน

"ฉันเคยชินกับความมืด...แต่คนแปลกหน้า? ฉันไม่ได้รู้สึกว่าเราแปลกหน้ากันขนาดนั้นหรอก"

อชิระชะงัก

คำพูดนั้นมันง่าย แต่ทำให้ใจเขาเหมือนถูกดึงลงไปอีกขั้น — ใกล้เกินไป...อันตรายเกินไป

เสียงฟ้าผ่าดังขึ้นพร้อมกับกระจกที่สั่นนิด ๆ โดยไม่ทันตั้งตัว อชิระสะดุ้ง ก่อนจะเผลอขยับตัวถอยไป...แต่ข้อเท้าดันสะดุดเข้ากับขาโต๊ะ เท้าเขาแพลงจนเซล้มลง — โชคดีที่ธีร์รับตัวไว้ทัน

แขนของธีร์โอบรอบเอวเขาไว้แน่น

ใกล้… ใกล้เกินไป

กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากเสื้อของธีร์ทำให้เขาเผลอสูดหายใจลึก มือของอีกฝ่ายร้อน...และมั่นคง

"เป็นอะไรหรือเปล่า?" ธีร์ถามเสียงต่ำ

"ไม่..." อชิระรีบผละออกทันที แต่กลับเซอีกครั้งจนต้องยึดไหล่อีกฝ่ายไว้แน่น

ธีร์ไม่พูดอะไรอีก เขาแค่อุ้มอชิระขึ้นโดยไม่ขออนุญาต

"เฮ้! วางฉันลงเดี๋ยวนี้!" อชิระตะโกนแต่หน้าแดงจัด

"เดินไม่ไหวก็อย่าดื้อ"

ธีร์ยังคงนิ่ง และพาเขาเดินช้า ๆ ไปยังห้องของอชิระ ทิ้งความเงียบที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายของหัวใจไว้ตลอดทาง

เมื่อถึงเตียง อชิระรีบผลักตัวเองออกทันทีแล้วนั่งนิ่ง ๆ ไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่าย

"ขอบใจ..." เขาพูดเสียงเบาอย่างฝืนใจ

ธีร์ยิ้มบาง ๆ อีกครั้ง