หัวใจไม่ยอมรับ

---

บทที่ 2 — หัวใจที่ไม่ยอมรับ

อชิระนั่งอยู่ริมระเบียงชั้นสอง มือถือแก้วชาพลางเหม่อมองสวนหลังบ้านที่ถูกแสงแดดอ่อน ๆ ยามบ่ายส่องกระทบ เขาไม่ใช่คนชอบดื่มชา แต่เพราะแม่เคยชงชาให้เสมอในวันเหนื่อยล้า วันนี้เลยหยิบมันขึ้นมา...แม้รสชาติจะจืดสนิท

เสียงฝีเท้าดังเบา ๆ จากบันไดไม้ด้านหลัง ทำให้เขาเงยหน้าขึ้นช้า ๆ

เป็นธีร์...อีกแล้ว

ผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาเงียบ ๆ เหมือนทุกที เขานั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามโดยไม่เอ่ยคำทักทายใด ๆ ราวกับความเงียบคือภาษาที่ทั้งสองเข้าใจกันดีที่สุด

"จะตามฉันทุกที่เลยหรือไง" อชิระพูดขึงขัง แต่สายตาไม่ได้เฉียบขาดอย่างเคย

"ไม่ได้ตั้งใจจะรบกวน แค่...ตรงนี้ลมดี" ธีร์ตอบเรียบ ๆ พลางมองท้องฟ้า

อชิระเบ้ปากเล็กน้อย ก่อนจะเบือนหน้าหนี

แต่นาทีต่อมา เขาก็กลับเป็นฝ่ายแอบมองคนตรงหน้าก่อน

ธีร์ไม่หล่อจัดจ้านแบบผู้ชายในนิตยสาร แต่มีเสน่ห์แบบที่อชิระไม่ชอบเลย — เสน่ห์ของความสงบ เสน่ห์ของความอดทน เสน่ห์ที่ทำให้เขารู้สึกเหมือน...กำลังจะตกหลุมรัก

เขาสะบัดความคิดนั้นทิ้งแทบจะทันที

ไม่ใช่แน่ ๆ… ฉันไม่ได้ชอบเขา

"นาย...เคยรักใครมาก ๆ ไหม?" อชิระถามโดยไม่รู้ว่าทำไมถึงถามออกไปแบบนั้น

ธีร์เงียบไปครู่หนึ่ง ดวงตาหม่นลง

"เคย"

แค่คำเดียว แต่อชิระกลับรู้สึกเจ็บหน่วงในอก

เขาไม่ได้ถามต่อ แต่ก็ไม่ลุกหนี

และธีร์เอง ก็ไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเช่นกัน

เวลาผ่านไปหลายนาที ท่ามกลางความเงียบที่แปลกประหลาด — ไม่อึดอัด แต่ก็ไม่สบายใจ

อชิระก้มหน้าลง มองปลายนิ้วตัวเองบนขอบแก้วชา ก่อนจะพูดเบา ๆ ราวกระซิบ

"บางที… ฉันอาจจะไม่ได้เกลียดนายขนาดนั้น"

ธีร์หันมามองเขาเล็กน้อย แววตานิ่งแต่ลึก