2

ทที่ 2: คนแปลกหน้า...และบ้านหลังใหม่

หลังจากตักข้าวต้มกะทิถ้วยที่สองเข้าปากอย่างเงียบ ๆ ผมก็ค่อย ๆ เหลือบมองคนตรงหน้า

เขานั่งอยู่ตรงข้าม ท่ามกลางสายฝนที่ยังโปรยปรายลงมาไม่หยุด

แขนยาว ๆ พาดกับเข่า ใบหน้าคมคายซึ่งดูเฉยชาเหมือนรูปสลัก แต่สายตากลับไม่เย็นชาอย่างที่คิด

"ชื่ออะไร" เขาถามเสียงขรึม ขณะเติมฟืนเข้าเตาไฟ

ผมลังเลนิดหน่อย ก่อนจะเอ่ยออกไปเสียงเบา

"...ข้าว"

เขาเงยหน้าขึ้นนิด ๆ เลิกคิ้วเล็กน้อย คล้ายจะขำ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

"ฉันเหนือ" เขาบอกง่าย ๆ แค่นั้น

เหนือ...ชื่อเขาเหรอ? ฟังดูแข็งแรง สมกับตัวตนดีนะ

ผมก้มหน้ากินข้าวต้มในถ้วยต่อ ไม่อยากทำตัวน่ารำคาญ

แต่แล้วเสียงห้าว ๆ ก็เอ่ยขึ้นอีก

"ถ้าไม่มีที่ไป...อยู่ด้วยกันที่นี่ไหม"

ผมหยุดมือชะงักไปนิดหนึ่ง

อยู่ด้วยกัน? กับคนแปลกหน้าแบบนี้น่ะเหรอ?

แต่ถ้าไม่อยู่...ผมก็ไม่รู้จะไปไหนจริง ๆ บ้านเก่าที่ตื่นมาเจอก็ผุพังเกินจะอยู่อาศัยแล้ว

ผมเงยหน้ามองเขาอีกครั้ง

เหนือไม่ได้เร่ง เขาแค่นั่งนิ่ง ๆ เหมือนรู้ว่าผมต้องตัดสินใจเอง

สุดท้าย ผมก็พยักหน้าเบา ๆ

เหนือยิ้มจาง ๆ ที่มุมปาก เป็นรอยยิ้มบางเฉียบที่ดูอันตราย แต่ในสายตาผมตอนนี้...มันกลับอบอุ่นเหลือเกิน

"งั้นพรุ่งนี้ช่วยกันหาฟืน หาปลา แลกข้าวกิน" เขาว่า

ผมพยักหน้าอีกครั้ง แข็งแรงกว่าครั้งแรกนิดหน่อย

คืนนี้...แม้จะยังหนาวอยู่บ้าง แต่การมีไฟอุ่น ๆ กับกลิ่นข้าวต้มอ่อน ๆ

มันก็ทำให้ผมหลับตาลงได้ โดยไม่รู้สึกโดดเดียว

เยี่ยม! เรามาเดินเรื่องต่อเลย — วันนี้เป็น "วันแรก" ที่ข้าวกับเหนือใช้ชีวิตด้วยกันจริง ๆ

รสชาติจะละมุน ๆ แต่มีความขมซ่อนนิด ๆ เหมือนช็อกโกแลตที่ยังไม่หวานดี

พร้อมแล้ว ไปกันเลย!

เช้าวันรุ่งขึ้น หมอกหนาเกาะไปทั่วทุ่งหญ้า

อากาศเย็นจนผิวขาว ๆ ของผมขึ้นรอยจ้ำแดง ๆ

ผมสะพายตะกร้าไม้สานเก่า ๆ เดินตามหลังเหนือที่แบกเบ็ดไม้ไผ่กับมีดอันหนึ่ง

เราเดินไปที่ลำธารเล็ก ๆ ที่อยู่นอกหมู่บ้าน ห่างจากเพิงพักพอสมควร

"เหยียบหินดี ๆ อย่าลื่นล่ะ"

เสียงห้าวต่ำพูดขึ้นลอย ๆ โดยไม่หันกลับมา แต่ผมรู้ว่าเขาหมายถึงผม

ผมพยักหน้าเงียบ ๆ แล้วตั้งใจเหยียบหินแต่ละก้อนอย่างระมัดระวัง

แต่โชคชะตาก็เหมือนจงใจกลั่นแกล้ง...หินก้อนหนึ่งลื่นเหมือนถูกน้ำเคลือบไว้

"ว้าย!"

ร่างเล็ก ๆ ของผมเสียหลัก พุ่งจะล้มลงไปในน้ำที่เย็นเฉียบ

แต่ก่อนที่ร่างจะกระแทกผิวน้ำ มือใหญ่แข็งแรงก็คว้าข้อมือผมไว้ได้ทัน

ตึง!

แรงกระชากทำให้ผมเซเข้าไปชนแผ่นอกของเขาเต็ม ๆ

เงยหน้าขึ้นมองก็เห็นใบหน้าเหนืออยู่ใกล้แค่คืบ

ลมหายใจอุ่น ๆ ของเขาเป่ารดแก้มขาว ๆ ของผม

ตึกตัก ตึกตัก...

หัวใจในอกสั่นระรัว จนต้องรีบถอยออกมาอย่างลนลาน

เหนือถอนหายใจเบา ๆ เหมือนเอือม แต่ก็เอื้อมมือมาจับมือผมไว้แน่น

นิ้วมือเขาใหญ่และหยาบ...แต่ก็อุ่นจนผมเผลอใจสั่น

"จับมือไว้" เขาพูดสั้น ๆ

ผม...ลังเลไปชั่วอึดใจ ก่อนจะยอมให้เขาจับมือจูงข้ามลำธารไปด้วยกัน

---

วันนั้น เราไม่ได้หาปลาได้เยอะแค่ไหนหรอก

ได้มาแค่ปลาตัวเล็ก ๆ กับกุ้งตัวนิด ๆ ที่ต้องก่อไฟย่างแบบกินกันเปล่า ๆ

แต่...สำหรับผมแล้ว มันอร่อยที่สุดในชีวิต

เพราะมันมีกลิ่นหอมของไม้ฟืน ก๊าก ๆ ของไฟ และกลิ่นอุ่น ๆ ของคนข้างตัวที่ไม่ยอมปล่อยมือกัน

---

(ปลายบท)

ตอนค่ำ ข้าวกับเหนือกลับมาในสภาพตัวเปียกและหัวเราะคิกคักเพราะเปื้อนโคลนกันทั้งตัว

พวกเขานั่งผิงไฟด้วยกัน เหนือใช้เสื้อเก่า ๆ ของตัวเองห่มให้ข้าว

"นายไม่หนาวเหรอ" ข้าวถามเสียงเบา

เหนือไม่ตอบ แต่แค่ยกมือขึ้นขยี้หัวฟู ๆ ของข้าวอย่างอ่อนโยน

เหมือนจะบอกว่า...ขอแค่นายไม่หนาว ฉันก็พอใจแล้ว

คืนนี้...ข้าวนอนหลับไปพร้อมรอยยิ้มที่ไม่เคยมีมานาน

จบตอน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***