เกิดใหม่ทั้งทีทำไมต้องเกิดมาจนด้วย!!!
ชื่อเรื่อง: "เกิดใหม่ทั้งที ทำไมต้องเกิดมาจน"
เปิดเรื่อง:
ชีวิตเก่าของผม...แม้ไม่ได้หรูหรา แต่ก็มีบ้าน มีข้าวกินครบสามมื้อ และที่สำคัญ—มีศักดิ์ศรี
แต่ตอนนี้เหรอ?
ผมตื่นมาในกระท่อมไม้เก่า ๆ ที่หลังคารั่ว น้ำฝนหยดใส่หน้า ผ้าห่มขาด ๆ กลิ่นอับโชยพุ่งเข้าจมูก
เสื้อผ้าบนตัวบางจนแทบมองทะลุได้ มือผอมบาง ผิวขาวนวลราวกลีบกุหลาบ ดวงตากลมโตขนตางอนสะบัด...
"นี่ฉันตายแล้วมาเกิดใหม่...เป็นหนุ่มน้อยหน้าสวยแต่จนฉิบหายอย่างงั้นเหรอ!"
บ้านไม่มีเงินติดตัวสักเหรียญ แถมชาวบ้านในหมู่บ้านก็ทำเหมือนผมเป็นตัวประหลาด เห็นหน้าสวย ๆ แบบนี้แต่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้...
จนกระทั่งเขาปรากฏตัว
ชายหนุ่มร่างสูง ผิวเข้มแน่น เส้นผมสีดำเข้มเซอร์ ๆ ดวงตาคมกริบ รอยยิ้มบาง ๆ แต่ดูอันตรายเกินจะไว้ใจ...
"เฮ้ เด็กน้อย...หิวไหม ตามพี่มา เดี๋ยวพี่เลี้ยง"
พระเจ้าครับ...คนแบบนี้ไว้ใจได้เหรอ?
แต่ท้องมันหิว...ผมหยิบตะกร้าผักเน่าในมือแน่น ๆ ก่อนพึมพำกับตัวเอง...
"เกิดใหม่ทั้งที...ขอแค่ไม่ตายซ้ำก็พอ...
เสียงสายฝนตกกระทบหลังคาสังกะสีเก่า ๆ ดังเปาะแปะไปทั่วกระท่อมไม้ผุ ๆ ที่แทบต้านแรงลมไม่ไหว
ผมนั่งกอดเข่าอยู่ข้างเตาไฟที่มีแค่ถ่านแดง ๆ คุกรุ่นอยู่ไม่กี่ก้อน
เงินเหรอ? ไม่มี
ข้าวสาร? หมดตั้งแต่เมื่อวาน
ร่างกายของเด็กหนุ่มเจ้าของร่างเดิมอ่อนแรงจากการอดอาหารหลายวัน ผม...คนที่มาแทนที่เขา ก็เลยหิวแทบขาดใจตามไปด้วย
มือผอมบางสั่นระริก กำลังจะหยิบตะกร้าผักเน่า ๆ ที่ชาวบ้านโยนทิ้งข้างถนนมากลั่นกรองดูว่า...มีอะไรพอกินได้บ้างไหม
แต่เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นข้างหู
"อย่าไปกินของพวกนั้นเลย เดี๋ยวตายซ้ำจริง ๆ หรอก"
ผมสะดุ้งเฮือก เงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ
แล้วก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งยืนพิงเสาไม้เก่า ๆ ไม่ห่าง
เขาสูงกว่าเยอะ กล้ามแขนแข็งแรงจนเห็นได้ชัดแม้เสื้อจะเก่าและขาดรุ่งริ่ง ผมสีดำเซอร์ ๆ ดวงตาคมกริบมองตรงมาแบบไม่แสดงอารมณ์
ริมฝีปากบาง ๆ ยกยิ้มจาง ๆ ราวกับกำลังล้อเลียน
"หิวล่ะสิ" เขาว่า
ผมเม้มปากแน่นไม่ตอบ แต่ท้องเจ้ากรรมกลับร้องเสียงดัง จนผมอยากแทรกแผ่นดินหนี
ชายคนนั้นหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนจะยื่นมือออกมา
"ไปกับฉันไหม เดี๋ยวหาอะไรให้กิน"
แน่นอน...ในโลกเก่าของผม แม่เคยสอนว่าห้ามไปกับคนแปลกหน้า
แต่ตอนนี้โลกใหม่ไม่มีแม่แล้ว มีแค่ผมกับท้องที่ร้องประท้วงไม่หยุด
สุดท้ายผมก็ค่อย ๆ ยื่นมือไปวางลงบนฝ่ามือหนานั้น
และเขาก็พาผมเดินฝ่าฝน ไปยังเพิงไม้เล็ก ๆ ริมแม่น้ำ ที่มีหม้อข้าวหม้อแกงวางอยู่ใต้เพิงมุงหญ้า
กลิ่นข้าวต้มกะทิหอมหวานตีขึ้นทันที
ผมน้ำตาแทบร่วง ทั้งจากความหิว ทั้งจากความดีใจ
"กินซะ" เขาบอก พลางตักข้าวต้มร้อน ๆ ใส่ถ้วยไม้เล็ก ๆ แล้วยื่นมาให้
วันนั้นเป็นข้าวต้มถ้วยแรกในชีวิตใหม่ของผมเลย
มื้อแรกที่ได้มากจากคนแปลกหน้าที่ไม่แม้แต่รู้จักชื่อ...
แต่แปลกดีนะ...ทั้งที่ไม่รู้จักกัน
ผมกลับรู้สึกว่า มือของเขา อุ่นกว่าผ้าห่มผืนไหน ๆ ในโลกใบนี้
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments