ตอนที่2 นายแบบรันเวย์

ตอนที่ 2: นายแบบรันเวย์

เสียงประตูเหล็กของโรงพักดังเอี๊ยดเบาๆ ก่อนจะเปิดออกอย่างช้าๆ

ภายในนั้น ดาริอุสนั่งกอดอกเหม่อมองผนัง ส่วนดูแร็กซ์และแอสเทลก็หมดอารมณ์จะพูดอะไรอีก

"โอ้... ไม่ได้เจอกันเป็นพันปีเลยนะ หนุ่มๆ"

เสียงหวานแต่แฝงพลังดั่งอสรพิษดังขึ้นจากหน้าประตู

แอสเทลเงยหน้าขึ้นทันที

"ท่านป้าเซราฟีน!"

หญิงสาวร่างสูงสง่างามในชุดแฟชั่นสุดล้ำ สวมแว่นกันแดดหรู ยืนอยู่พร้อมเอกสารประกันตัว

"มารับพวกเจ้าน่ะสิ โดนจับตั้งแต่วันแรกที่ฟื้นขึ้นมาเนี่ยนะ?"

ดาริอุสเบิกตากว้าง ราวกับเห็นผีในตำนาน

"หรือว่า... เจ้าเป็น... เซราฟีน คาร์ ไครีออส เดอ ลูเซีย… จอมมารอันดับหนึ่งแห่งสมัยโบราณ?"

เธอหัวเราะเบาๆ

"นั่นมันชื่อเล่นสมัยยังหนุ่มสาวน่ะ ตอนนี้เรียกข้าว่า 'คุณป้าซาร่าผู้ใจดี' ก็พอ"

ดูแร็กซ์จ้องหน้าเธอ

"หมายความว่าไงว่า ‘แค่ในอดีต’? แล้วจักรพรรดิคนอื่นๆ ล่ะ?"

สีหน้าของเซราฟีนเปลี่ยนไปทันทีจากล้อเล่นเป็นจริงจัง

"พวกนั้น... แยกย้ายกันไปหมดแล้ว ตอนนี้พวกมารที่เหลือกลายเป็นผู้ลี้ภัยในโลกที่ไม่เหลือความศรัทธาใด ๆ อีก"

เธอก้าวเข้ามาใกล้ พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

"มนุษย์ใช้เทคโนโลยีปกครองกันเอง เทพเจ้าหายสาบสูญ สงครามไม่ได้เกิดจากเทพหรือปีศาจอีกแล้ว... แต่มนุษย์ทำร้ายกันเอง"

"และตอนนี้... หากเจ้าคิดจะกลับมาอยู่ในโลกใบนี้... เจ้าต้องมี ‘อาชีพ’ นะจ๊ะ"

___

คอนโดขนาดกลางใจกลางเมือง ไฟนีออนสีพาสเทลส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา เซราฟีนเท้าเอวพูดอย่างจริงจัง

"เอาล่ะ ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่เพื่อปกครองโลกล่ะก็...พวกเจ้าต้องไปหางานทำ"

แอสเทลพยักหน้าเสริม

"ใช่เลยค่ะ ในโลกยุคนี้ การดำรงชีพอยู่ได้คือการทำงานแลกเงิน...เหมือนยุคท่าน แต่เทคโนโลยีมันล้ำขึ้น ค่าเช่าคอนโด ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าอาหาร...ต้องใช้เงินหมด"

จอมมารยืนสง่างามกางแขนออก พลังบัฟพุ่งกระจาย

"หึ! ภารกิจเช่นนี้ สำหรับข้าผู้เป็นจอมมารเผ่าพันธุ์โบราณ ถือว่าจิ๊บจ๊อยนัก! ดาริอุส! กลับมาเป็นมือขวาของข้าอีกครั้ง!!"

ดาริอุสน้ำตาคลอเบ้า

"ข้า...ข้ารอคำนี้มานานเหลือเกินท่านจอมมาร! แสงแห่งออร่าของท่านยังคงเจิดจ้าไม่เปลี่ยนแปลง!"

ทั้งสองเดินออกจากห้องด้วยความฮึกเหิม...

แต่...

"เอ่อ...เจ้านี่มันเครื่องเคลื่อนย้ายมวลสารใช่มั้ย?" จอมมารชี้ไปที่ลิฟต์

"ไม่ทราบเหมือนกันขอรับ... แต่ข้าคิดว่าเซราฟีนกดปุ่มตรงนี้..."

จอมมารหัวเราะ "หึ ง่ายดายนัก!"

จากนั้นเขาก็กดมั่วๆ จนปุ่มกระพริบวาบวาบอย่างกับจะระเบิด

"หรือว่า...ต้องอัดพลังเวทย์?"

เขายกมือขึ้นเตรียมยิงพลังใส่ลิฟต์

แต่จู่ๆ ประตูลิฟต์ก็เปิดออก และชายชราหน้าตาโทรมๆ คนหนึ่งก็เดินเข้ามาพร้อมกลิ่นมาม่าคัพ

"เห้ยๆๆๆ พวกเจ้า! โลกนี้เขาห้ามใช้เวทย์นะ!"

ชายแก่พูดอย่างใจดี "ลิฟต์มันน่าหงุดหงิดใช่มั้ยล่ะ ฮ่าๆ ข้าก็เคยแบบนั้นแหละ... เอาล่ะ จะไปชั้นไหนกัน?"

"ข้าจะไปล่ามอนสเตอร์!" จอมมารพูดอย่างมั่นใจ

"หา!? เจ้าพวกนั้นสูญพันธุ์ไปเกือบหมดแล้วนะ! ถ้าอยากได้งาน...ไปหาเสื้อผ้าดีๆ ก่อน แล้วไปที่บริษัทจัดหางาน"

เขาหยิบเหรียญเงิน 2 เหรียญยื่นให้ "เอาไปซื้อเสื้อผ้าซะ ข้ามีแค่นี้... หวังว่ามันจะพอ"

ดาริอุสและจอมมารรับไว้ เงียบไปเล็กน้อย ก่อนจอมมารจะเอ่ยขึ้นอย่างซาบซึ้ง

"ข้าขอบคุณ... บุญคุณครานี้ ข้าจะไม่มีวันลืม เจ้าเป็นมิตรสหายของข้า"

"ฮ่าๆ ไม่เป็นไรๆ เอาเถอะ สู้ๆ ก็แล้วกัน หางานให้ได้นะ!"

---

เสียงเครื่องปรับอากาศดังหึ่ง ๆ แสงไฟนีออนสะท้อนกับพื้นกระเบื้องวาววับ จอมมารกับดาริอุสเดินเข้ามาในห้างสรรพสินค้าเป็นครั้งแรก... ดวงตาของจอมมารเบิกกว้าง

"นี่มันอะไรกัน?! สิ่งก่อสร้างอันสูงตระหง่านและคริสตัลเรืองแสงระยิบระยับเช่นนี้... ช่างเจิดจ้างดงามราวกับวิมานทวยเทพ!"

เขาเงยหน้ามองบันไดเลื่อน แผ่น LCD และโคมไฟระย้าอย่างตื่นตะลึง

"หลังจากข้าปกครองโลกใบนี้ได้อีกครั้ง... ข้าจะสร้างปราสาทเช่นนี้เป็นอนุสรณ์แห่งยุคสมัยจอมมาร!!"

เสียงตะโกนของเขาดังก้องไปทั่วโถงกลางห้าง ทำเอาผู้คนหยุดมองแล้วซุบซิบกันไม่หยุด

"เขาใครน่ะ...?"

"หน้าตาดีอ่ะ แต่ทำตัวเหมือนหลุดมาจากละครเวที..."

"หรือว่าเป็นนักแสดง? ดูสิ ชุดจอมมารหล่อมากเลยอ่ะ!"

"เอ๊ะ! หรือว่ากำลังถ่ายอะไรอยู่?!"

ในขณะที่คนทั่วไปคิดว่าเป็น cosplay ดาริอุสก็ยืดอกพองลม

"ออร่าท่านจอมมาร...เจิดจ้าดุจดวงตะวันกลางรัตติกาล งดงามที่สุดเพคะ!"

"หึหึ แน่นอนอยู่แล้ว ดาริอุส!" จอมมารยิ้มมุมปากอย่างภูมิใจ ก่อนทั้งสองจะเดินตัวตรงเข้าสู่ใจกลางห้าง

เป้าหมายถัดไป: หาเสื้อผ้า ‘โลกมนุษย์’ ที่เหมาะแก่การสมัครงาน!

---

เมื่อจอมมารและดาริอุสเดินเข้าสู่ใจกลางห้าง พวกเขาเผชิญหน้ากับสิ่งประหลาดที่สุดในชีวิต...

"อะไรกัน...เจ้าบันไดเวทย์มนต์นี่กำลังเคลื่อนที่เองได้?! มันพยายามจะผลักข้าลงไปในห้วงเหวข้างล่างแน่ๆ!!" จอมมารร้องอย่างตกใจ

ดาริอุสขมวดคิ้วพลางตั้งท่าพร้อมร่ายเวทย์

"ท่านจอมมารระวัง!! ข้าเชื่อว่านี่อาจเป็นกับดักของเหล่ามนุษย์ที่ใช้ล่อปีศาจเช่นเรา! ไม่แน่อาจดูดพลังชีวิตเราไปทีละขั้น!"

ขณะที่ทั้งคู่ยืนงงและถกเถียงกันอยู่ตรงบันไดเลื่อนขาลง เสียงใสๆ ของหญิงสาวดังขึ้นจากด้านข้าง

"เอ่อ...ขอโทษนะคะคุณทั้งสอง... ถ้าจะขึ้นไปชั้นบน ต้องใช้บันไดฝั่งนี้ค่ะ ไม่ใช่ฝั่งขาลง..."

หญิงสาวคนนั้น หน้าตาสะสวยในชุดพนักงานของร้านเสื้อผ้า ชี้ไปยังบันไดเลื่อนขาขึ้นอีกฝั่งด้วยรอยยิ้มบาง ๆ

"อ้อ...อย่างนี้นี่เอง เจ้าหล่อนช่างฉลาดนัก เจ้าเป็นผู้พิทักษ์ทางผ่านใช่ไหม?"

"ไม่ค่ะ แค่พนักงาน Zara..."

ทั้งสองรีบเดินตามหญิงสาวคนนั้นขึ้นไป และเมื่อถึงจุดสิ้นสุดของบันไดเลื่อน...

ดูแร็กซ์ก้าวข้ามช่องว่างระหว่างบันไดกับพื้นอย่างสง่างาม—ราวกับร่ายรำบนผิวน้ำ แต่พอจอมมารจะก้าวข้ามบ้าง...

พรืด!

เขาล้มหน้าคะมำ แผ่หลาแบะเต็มพื้นห้าง คนในห้างหยุดเดินกันทั้งชั้น

"อะ...อะไรกัน?! ข้าถูกสะกดด้วยเวทย์ล่องหนงั้นรึ?! หรือมนุษย์วางกับดักในจุดนี้?!"

"บางทีท่านอาจจะต้องฝึกใช้บันไดเวทย์มนต์นี้ก่อนนะครับ..." ดาริอุสพยายามกลั้นขำ แต่ก็ยังช่วยประคองจอมมารขึ้นมาอย่างสุภาพ

---

หลังจากรอดชีวิตจากบันไดเวทย์มนต์มาได้ ทั้งจอมมารและดาริอุสก็เดินตรงเข้าร้านเสื้อผ้าแห่งหนึ่งซึ่งเต็มไปด้วยหน้าจอแสดงภาพจำลอง 3D ของเสื้อผ้าหลากสไตล์

ดูแร็กซ์หยุดยืนงงตรงจอที่มีภาพหญิงสาวหมุนตัวในชุดสูทสมัยใหม่

"นี่คือภาพลวงตาหรือจิตวิญญาณของคนที่เคยสวมชุดนี้?"

"ไม่ทราบขอรับท่านจอมมาร... แต่ข้าคิดว่าเราต้องอัญเชิญมันออกมาเพื่อสวมใส่ให้ได้..." ดาริอุสเริ่มจะยกมือปล่อยเวทย์ใส่จอ

ทันใดนั้น สาวๆ กลุ่มหนึ่งที่อยู่ในร้านก็หันขวับมาทางพวกเขา จากนั้นก็...

"ว้ายยยยยย คอสเพลย์จอมมารหรอคะ? ขอสแนปทีได้มั้ยคะ สมจริงมาก!!"

"โอ๊ย... แกๆ น้ำเดินเลย! เขาเหมือนหลุดมาจากเกมอะ..."

"ใครอ่ะ... ขนาดตอนหาวยังหล่อเลย~"

จอมมารดูแร็กซ์หันมามองกลุ่มสาว ๆ ด้วยสีหน้าสง่างาม พร้อมเอามือกุมอก

"ข้ายินดีให้พวกเจ้าบันทึกภาพข้าไว้ในฐานะราชันย์ผู้คืนชีพ... แต่ห้ามใช้เพื่อสาปแช่งข้าเด็ดขาด"

"แงงง พูดแบบนี้อีกแล้วววว ใจบางจะตาย!"

สาวๆ พากันหัวเราะคิกคัก มือไม้ไม่หยุดแชะภาพจอมมารกับดาริอุส จนพนักงานของร้านรีบเข้ามาเก็บสถานการณ์

"เอ่อ สวัสดีค่ะคุณลูกค้า สนใจเสื้อผ้าแบบไหนคะ? เรามีให้เลือกผ่านหน้าจอ สามารถทดลองใส่ผ่าน AR ได้เลยนะคะ"

ดูแร็กซ์พยายามจิ้มจอ แต่กดไปโดนปุ่มซูมจนภาพเสื้อยืดลายแมวขยายใหญ่เต็มจอ

"โอ้... เสื้อแห่งวิญญาณเสือขนาดมหึมา... นี่คือชุดสำหรับขุนพลใช่ไหม?"

ดาริอุสรีบเข้าช่วย

"ขอรับท่านจอมมาร... ข้าขอแนะนำให้เลือกเสื้อที่ดูทันสมัยและกลมกลืนกับมนุษย์ยุคนี้ เพื่ออำพรางพลังแห่งจอมมารของท่าน"

สาวๆ ที่ยืนดูอยู่เริ่มแนะนำด้วยเสียงกรี๊ดกร๊าด

"ใส่เสื้อเชิ้ตสีดำให้ดู bad boy ไปเลยค่ะ!"

"ไม่ๆ พี่ต้องสูทเท่านั้น หล่อแบบ CEO ห้างนี้เลย!"

---

พนักงานร้านเลือกสูทให้จอมมารและดาริอุสอย่างกระตือรือร้น

"ว๊ายย ชุดนี้คือหล่อจนต้องกรี๊ด!"

"พี่! ลองชุดนี้สิ! คัตติ้งอย่างเนี้ย โดนสุด!"

"โอ๊ยแก ชั้นจะเป็นลม เขาใส่อะไรก็หล่อไปหมดเลยย~"

สาวๆ ทั้งร้านแทบจะละลายกับภาพตรงหน้า แต่แล้ว...

"เอ่อ…พวกเรามิได้มีเงินทองของโลกนี้" จอมมารกล่าวอย่างขึงขัง ขณะยื่นเหรียญเงิน2เหรียญที่หล่นลงพื้นแล้วกลิ้งหายไปใต้ตู้โชว์

เกิดความเงียบชั่วครู่หนึ่ง...

ก่อนที่สาวๆ จะพร้อมใจกันกรี๊ดและควักกระเป๋าตังค์ออกมาทันที

"หนูเปย์เองค่ะ!! แค่เห็นเขาหล่อชั้นก็พร้อมล้มละลายแล้ว!"

"ฉันเอาบัตรเครดิตใบสำรองผัวมาให้เลย!"

ทันทีที่ทั้งสองแต่งตัวเสร็จ... ก็เดินออกจากร้านด้วยความสง่างามระดับจักรวาล จนคนในห้างต่างพากันหลีกทางให้ เหมือนโมเสสแหวกทะเลแดง

ในเวลาเดียวกันนั้น...

"อีกรายการหนึ่งหานายแบบได้แล้วนะครับ!"

เสียงจากแว่นตาไฮเทคของผู้กำกับตัวแม่แห่งวงการแฟชั่นดังขึ้น ขณะเธอกำลังทำชาเลนจ์หานายแบบหน้าใหม่ในห้าง

สายตาของเธอหยุดนิ่งที่สองร่างสูงใหญ่ที่เดินอย่างมีออร่าราวองค์เทพลงมาจากสวรรค์

"นั่นมัน... นั่นมันออร่าอะไรฟระ?! โบราณแต่โคตรแฟชั่น! กล้ามเนื้อนั่น!! หน้าตานั่น!!!"

อาเจ๊แฟชั่นวิ่งปรื๊ดเข้าไปหาทั้งคู่ทันที

"นี่ๆ หนุ่มๆ สนใจเป็นนายแบบมั้ย!? เดินแบบ! ถ่ายแบบ! เจ๊เปย์หมดหน้าตัก!!"

ทั้งเบลลิอุสและดาริอุสมองหน้ากันอย่างงุนงง

"เดินแบบ? ถ่ายแบบ? คืออะไรกัน..."

"ข้าเคยเดินในสนามรบ และข้าก็เคยถ่ายศีรษะศัตรูใส่หอก..."

เจ๊แฟชั่นหัวเราะเสียงแหลม

"ไม่จ้า! อันนี้เดินแบบใส่เสื้อผ้าสวย ๆ แล้วถ่ายภาพลงนิตยสาร... รับรองหล่อทะลุจักรวาล!"

ดูแร็กซ์หันมามองดาริอุสด้วยสายตาขรึม

"หากมันคือภารกิจในการยึดครองโลกนี้... ข้าย่อมไม่ปฏิเสธ"

ดาริอุสพยักหน้ารับ

"เพื่อแผนพิชิตโลกมนุษย์ ข้าพร้อม... แม้จะต้องเปลือยอกกลางแสงแฟลชก็ตาม"

---

---

ทั้งจอมมารและดาริอุสถูกพามายังกองถ่ายอีกฝั่งของห้าง

รอบข้างเต็มไปด้วยทีมงาน ไฟสตูดิโอจ้าๆ และผู้คนที่กำลังยกมือถือขึ้นมาส่องเหมือนเจอสิ่งศักดิ์สิทธิ์

"เอาล่ะค่ะ!" ผู้กำกับแฟชั่นตะโกนเสียงแจ๋ว

"ฉากนี้...หนุ่มโอตาคุใส่เสื้อยืดแบรนด์ โนวา ดูเท่แต่ติดดินนะคะ! พร้อมมั้ยหนุ่มๆ?"

ทั้งสองมองเสื้อยืดในมือด้วยสายตาคลางแคลงใจเล็กน้อย ก่อนที่...

แกรก... ซวบ... ปึ่ก...

เสื้อคลุมและเกราะหลุดออกจากร่างอย่างไม่ลังเล

"อ๊ากกกก!! ถอดกันต่อหน้าต่อตาเลยเหรอคะ!!!"

"อ๊ายยย ซิกแพค... มัดกล้าม... วงแขน...!"

เสียงกรี๊ดพุ่งสูงระดับเครื่องบินเจ็ท

กล้องหล่น มือถือสั่น เต็นท์กองถ่ายโยกคล้ายแผ่นดินไหว

ร่างทั้งสองเผยให้เห็นหุ่นบึกแน่นที่ผ่านการฟาดฟันในสงครามและการฝึกฝนอย่างเข้มงวด

ผิวสีแทนอมทองที่สะท้อนแสงไฟในสตูดิโอราวกับเทพเจ้ากรีกหลุดมาจากหนังสือเทพปกรณัม

"เฮ้ย... ถ่ายเลย!" ช่างภาพตะโกน

"ฉากเผลอแบบนี้มันได้อารมณ์จริง ๆ!! ไม่ต้องโพสเลย! เธอ... แค่ยืนก็เป็นศิลปะแล้วลูกกกก!!!"

ดูแร็กซ์ยืนเท่ มือหนึ่งง้างเสื้อยืดจะใส่ อีกมือหนึ่งถือเกราะไว้ข้างเอว

ดาริอุสทำหน้าไม่เข้าใจ ขณะหยิบเสื้อขึ้นดมแล้วพูดเบาๆ

"กลิ่นจากโรงงานของมนุษย์สินะ...หืม มันหอมแปลกดี"

ผู้กำกับแฟชั่นตะโกนลั่น

"แชะ! แชะ! นั่นแหละ!! โอ๊ยยย เผลอแต่เท่! เผลอแต่เป๊ะ! พระเจ้าจอร์จ!!!"

คนมุงดูรอบข้างพากันเอามือปิดปาก น้ำตาไหล

"ฉันตายไปแล้วและฟื้นขึ้นมาเพราะกล้ามเขา..."

"คืออะไรรู้มั้ย นี่มันเทพเจ้าบนโลกมนุษย์! ฉันไม่เคยเห็นใครใส่เสื้อยืดโอตาคุแล้วทำให้มันดูเซ็กซี่ได้ขนาดนี้!"

---

---

...ใกล้จบรายการชาเลนจ์เฟรนหานายแบบแปลกหน้า...

เสียงพิธีกรสาวดังขึ้นกลางเวทีท่ามกลางผู้คนมากมายที่ล้อมรอบเวทีถ่ายแบบขนาดใหญ่

"ก่อนเราจะปิดรายการ...อยากรู้กันมั้ยคะว่าหนุ่มหล่อผู้ชนะในวันนี้เขาชื่อว่าอะไร!"

เสียงคนในห้างเฮลั่น บ้างตะโกน “ชื่ออะไรคะ!!” “บอกชื่อหน่อย!!” “จะได้ไปตามในไอจี!!!”

พิธีกรหันไมค์ไปหาจอมมารซึ่งยืนสูงเด่นกลางเวที เสื้อยืดแนบเนื้อโชว์กล้ามแน่น ผมยาวสยายในจังหวะลมจากพัดลมกองถ่ายเบอร์ใหญ่

กล้องหลายตัวจับภาพเขาแบบโคลสอัป เสียงพิธีกรถามอีกครั้ง

"ไม่ทราบว่านายแบบผู้ชนะเลิศในรายการชาเล้นท์เฟรนหานายแบบแปลกหน้ามีชื่อว่าอะไรคะ?"

จอมมารแหงนหน้าขึ้นเล็กน้อย แววตาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ ดั่งราชาผู้รอการสรรเสริญ

เขาแสยะยิ้มอย่างช้าๆ แล้วตอบด้วยเสียงหนักแน่นกังวาน

"หึ...จำชื่อข้าไว้ให้ดี เหล่ามนุษย์เอ๋ย—"

"ข้าคือ...จอมมารอัซเซลคาร์ ดูแร็กซ์เทียร์ เดอะ วาลเซียนแห่งอบิส!!"

"และข้าจะล้างแค้นและทวงศักดิ์ศรีของข้าคืน!!!"

---

ตัดภาพไปยังอีกมุม—ด้านแอสเทลและเซราฟีนที่ดูรายการสดอยู่ผ่านจอมอนิเตอร์เวทย์

"เฮ้ยยยย...!! นั่นมัน...จอมมารดูแร็กซ์!!!" แอสเทลแทบกระโดดจากเก้าอี้

"ไปอยู่รายการทีวีได้ไงฟะ!?!"

เซราฟีนที่ปกติสงบนิ่งถึงกับลุกพรวด ตาจ้องจอมอนิเตอร์ไม่กระพริบ

"เขา...ใส่เสื้อยืดแบรนด์มนุษย์...? แล้วนั่นอะไร กล้องหมุนรอบตัว!?"

แอสเทลกุมขมับ "ข้าไปตามหาซะทั่ว...นึกว่าโดนจับไปทรมาน ที่ไหนได้...กลายเป็นไอดอล!!!"

เซราฟีนเริ่มพูดช้าๆ เหมือนกำลังตั้งสติ

"อาจจะเป็นแผนลับของท่านก็ได้นะ...แฝงตัวในโลกมนุษย์เพื่อหาข้อมูล...แบบแนบเนียน..."

"แนบเนียนตรงไหน!? โพสแบบยกแขนโชว์กล้าม แล้วตะโกนชื่อตัวเองออกสื่อเนี่ยนะ!!" แอสเทลเหงื่อตก

เซราฟีนหน้าแดงนิดๆ "...แต่ท่านจอมมารดูเท่ดีนะ ฉันไม่เคยเห็นท่านยิ้มแบบนั้นมาก่อนเลย..."

"เจ้า...!!!" แอสเทลแทบจะพ่นไฟใส่ป้าตัวเอง

---

ตัดกลับไปที่เวที

เสียงผู้คนตะโกน "จอมมารดูแร็กซ์!! จอมมารดูแร็กซ์!!" ดังกระหึ่มไปทั่วห้าง

เบลลิอุสเดินเข้ามาแล้วพูดเบาๆ

"ท่านจอมมาร...ผมไม่แน่ใจว่าท่านกำลังยึดครองโลกมนุษย์...หรือยึดหัวใจสาวๆ กันแน่..."

จอมมารแค่นเสียงหัวเราะต่ำ

"หึ...ไม่ต่างกันหรอกดูแร็กซ์ ไม่ต่างกันเลย..."

---

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***