ตอนที่1 เถ้าธุลีแห่งอดีตกาล

1,000 ปีก่อนคริสตกาล

โลกแห่งเวทมนตร์ยังคงแบ่งแยกด้วยไฟแห่งสงคราม มนุษย์ เทพเจ้า และปีศาจ ต่างถืออาวุธเข้าห้ำหั่นกันเพื่อครองดินแดน ท่ามกลางเสียงสรรเสริญแห่งแสงและศรัทธา... มีเพียงหนึ่งเดียวที่ยืนหยัดในเงามืด — ผู้ถูกขนานนามว่า “จอมมารผู้ครองอบิส”

อัซเซลคาร์ ดูแร็กซ์เทียร์ เดอวาลเซียน แห่งอบิส

ผู้บงการความมืด ผู้เขียนประวัติศาสตร์ด้วยเลือด ผู้ที่แม้แต่เทพเจ้ายังต้องระวังหลัง

ทว่าแม้เขาจะยิ่งใหญ่เพียงใด แต่ท้ายที่สุดก็ไม่อาจต้านความทรยศ

> “พวกเจ้ากล้าหักหลังข้า…?” เสียงทุ้มต่ำดังก้อง

“ข้าสู้เคียงข้างพวกเจ้ามานานนับศตวรรษ แต่เจ็ดจักรพรรดิ… เจ้า—ผู้กล้า… แม้แต่เทพเจ้า ก็ยังบังอาจ!”

ภายใต้คมดาบของผู้กล้า และคาถาพิพากษาแห่งสวรรค์… จอมมารพ่ายแพ้

ร่างของเขาถูกฝังลึกใต้ดันเจี้ยนไร้ชื่อ พร้อมมือขวาผู้ภักดี “ดาริอุส เฟลเดล”

ด้วยความแค้นที่ไม่อาจลบเลือน…

—

ปี 2050

ในซอกหลืบของโลกอนาคตที่ไร้เวทมนตร์ ที่ซึ่งเวทมนตร์กลายเป็น "สิ่งต้องห้าม" เทพเจ้าถูกลดสถานะเหลือเพียง เผ่าพันธุ์ใกล้สูญพันธุ์

ผู้คนลืมตำนานไปหมดแล้ว... ไม่มีใครเชื่อว่า “จอมมาร” มีอยู่จริง...

ภายในดันเจี้ยนร้าง เด็กสาวสวมผ้าคลุมสีดำคุกเข่าต่อหน้าหลุมศพสองโลง

นางกรีดแขนตนเอง ปล่อยโลหิตบริสุทธิ์ลงบนผืนดิน...

โลหิตหยดลง... โลกสั่นไหว...

ทันใดนั้น—

"บึ้มมม!!!"

ม่านเวทที่ผนึกไว้พันปีถูกทำลาย! แสงดำสาดส่องสู่ฟากฟ้า ประตูสู่อบิสเปิดอีกครั้ง!

จอมมารและดาริอุสฟื้นขึ้นมาท่ามกลางควันและพลังเวทอันเกรี้ยวกราด

> “อืม... กลิ่นแห่งความทรยศยังไม่จางไปแม้ผ่านพันปี...”

สาวน้อยคุกเข่าต่อหน้าจอมมารด้วยน้ำตา

จอมมารชี้หอกไปยังคางของนาง ดันขึ้นเบา ๆ ให้ใบหน้าประจันหน้า

> “หลานเซราฟีนหนิ... น่าสนใจ...” "เอ่ยนามเจ้ามาซิ.."

"ข้าชื่อแอสเทลเป็นหลานของป้าเซราฟีน"

จากนั้น ทั้งสามก้าวออกจากดันเจี้ยนเข้าสู่โลกที่เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

ตึกระฟ้า ป้ายโฆษณา จักรกลอัจฉริยะ พาหนะบินได้...

จอมมาร:

> “โลกและยุคสมัยได้เปลี่ยนไป… แต่ข้าจะกลับมาครองโลกอีกครั้ง!!

ดูไว้ซะ พวกมนุษย์แสนงี่เง่า! ไม่ว่าเทพหรือหน้าไหน ข้าจะล้างบางให้หมด!!!”

(เสียงซุบซิบจากคนแถวนั้น)

> “หมอนั่นใครวะ... คลั่งรึเปล่า?”

“แหงล่ะ มาคอสเพลย์เป็นจอมมารอีกแล้ว ตลกดีแฮะ”

จอมมารไม่สนใจ ประกาศก้อง

> “เอาหล่ะ… ได้เวลาแสดงให้โลกประจักษ์ถึงการกลับมาของข้า!”

จากนั้นเขาชูมือขึ้น

> “โมโนโครม เบลซิ่ง ฟิสท์!!!”

เวทย์มหาประลัยพุ่งออกไปรอบทิศ กวาดทะลุต้นไม้ ป้ายรถเมล์ และถังขยะปลิวกระจาย!!

(เสียงไซเรน)

> “นี่คือเจ้าหน้าที่ตำรวจ! หยุดทันที! คุณมีสิทธิ์ที่จะไม่พูดอะไรทั้งสิ้น!”

ดาริอุส:

> “ท่านจอมมาร!! พวกมันเข้าใจผิดในพลังของท่านอีกแล้ว!!”

“โอ๊ยยย ท่านยังเท่ไม่เปลี่ยนเลยขอรับ ขนาดถูกจับยังอลังการ!”

รถตำรวจพาทั้งสามเข้าคุก โดยจอมมารยังงงไม่หายว่า "คุก" คืออะไร

---

บทที่ 1 — เถ้าธุลีใต้ท้องนภาโลหิต

สนามรบระหว่างเทือกเขาเอลซารัส ปีศักราชสุดท้ายของพันธสัญญาแห่งเทพ

ลมหนาวพัดกรูผ่านสนามหญ้าที่กำลังเหี่ยวเฉา เสียงฝีเท้าหนักแน่นของเหล่าทัพเทพดังกระหึ่มจากฟากฟ้า ขณะที่กองทัพมนุษย์จำนวนมหาศาลยืนเรียงแถวแน่นหนา แววตาของพวกเขาสั่นไหว ทั้งกลัวและศรัทธาในผู้ที่พวกตนเรียกว่า “องค์เทพ”

อีกฟากของสนาม กลุ่มหมอกสีดำแผ่กว้างออกมาทีละน้อย ราวกับโลกเองก็สั่นสะท้านต่อสิ่งที่กำลังปรากฏตัว... จอมมารดูแร็กซ์เทียร์ ผู้นำเผ่าพันธุ์โบราณ และกองทัพปีศาจของเขา

“—พวกเขามาแล้ว...” ทหารมนุษย์คนหนึ่งกระซิบพลางตัวสั่น

เสียงซุบซิบแผ่ขยายราวโรคร้ายกลางแนวรบมนุษย์

“มันคือตัวจริงเหรอ... จอมมารดูแร็กซ์?”

“ข้าเคยได้ยินว่ามันเผาทั้งเมืองไปในคืนเดียว...”

“มันจะพูดอะไรก็ช่างเถอะ! ฆ่าแม่ข้าตายเมื่อศตวรรษก่อน! พวกปีศาจมันก็แค่พวกโกหกหลอกลวง!”

“เฮ้อะ! อย่าฟังมัน! มันต้องการแค่หลอกล่อเราให้ทรยศต่อเทพเจ้า!”

บางคนเริ่มสวดภาวนาเสียงสั่น บางคนยกโล่ขึ้นด้วยมือที่สั่นเทา บางคน...เริ่มชี้หน้าด่าจอมมารด้วยความเกลียดชังที่ปนความกลัว

ขณะที่เทพเจ้ายืนเหนือพื้นฟ้า แผ่ประกายศักดิ์สิทธิ์อาบแสงลงมา

จอมมารเพียงยืนสงบ มือไขว้หลัง สายตานิ่งเยือก เย้ยหยันเสียงสวดมนต์ทั้งหลาย

เสียงของเขาก้องกังวานไปทั่วสนามรบ ราวกับพุ่งเข้าสู่หัวใจของทุกคน

“พวกมันใช้ศรัธาเป็นข้ออ้างในการปลอบประโลมพวกอ่อนแอ...

ฟังให้ดี เหล่ามนุษย์เอ๋ย—”

“ตัวข้า—จอมมารดูแร็กซ์เทียร์ ผู้ครั้งหนึ่งเคยถูกตราหน้าว่าชั่วร้าย บัดนี้กลับมาเพื่อปฏิวัติโลกที่ไร้ความเท่าเทียมนี้”

“ข้ามิได้ปรารถนาจะเข่นฆ่าพวกเจ้า...แต่โลกที่พวกเจ้าศรัทธานั้น—กลับทำลายพวกเจ้าด้วยมือของมันเอง!”

เสียงตะโกนสวนกลับมาจากกองทัพมนุษย์

“โกหก!! แกมันก็แค่ปีศาจบ้าอำนาจ!”

“พวกเราจะไม่มีวันยอมสยบต่อแก!”

“องค์เทพจงประทานชัย!”

แม้เสียงต่อต้านจะดังก้อง แต่ก็ยังมีบางสายตาเริ่มลังเล คล้ายเมล็ดแห่งความสงสัยได้หยั่งรากในใจพวกเขาแล้ว

“สองร้อยปีก่อน อาณาจักรแห่งแสงล่มสลายเพียงเพราะลืมถวายเครื่องบูชา”

“พวกเจ้ากลับยังกล้าหวังในพระเมตตาของเทพเจ้าเช่นนั้นหรือ?”

“จงเปิดตาให้กว้าง—และยอมสยบแก่ข้าเถิด จอมมารดูแร็กซ์เทียร์ ผู้จะปูทางไปสู่โลกใหม่ที่เท่าเทียม!”

สิ้นเสียง เสียงแตรศึกก็ดังขึ้นจากฝั่งเทพเจ้า พายุเวทย์เริ่มก่อตัวเหนือท้องฟ้า

จอมมารปรายตามองอย่างเฉยชา พลางยกมือขึ้นช้าๆ

“เช่นนั้น...ก็จงพิสูจน์กัน ด้วยสงคราม”

---

เสียงกรีดร้องปนเสียงอาฆาตของเหล็กกระทบกันดังกึกก้อง พื้นดินแตกระแหงจากแรงเวทย์ขนาดมหาศาล

ร่างมนุษย์—ทั้งนักรบ พ่อค้า ชาวบ้าน และแม้แต่เด็กตัวน้อย ถูกพัดหายไปในคลื่นพายุศักดิ์สิทธิ์ของเทพเจ้า

"จงถวายสิ้นซึ่งร่างและวิญญาณแด่เรา ผู้เป็นหนึ่งเดียวเหนือสรรพสิ่ง—!"

เทพเจ้าผู้ยืนเหนือก้อนเมฆตะโกนด้วยน้ำเสียงดั่งสายฟ้าฟาด ม่านแสงสวรรค์พุ่งลงสังหารทุกสิ่งที่ขวาง

แต่ที่ปลายฟากฟ้าอีกด้าน เสียงคำรามอันเยือกเย็นก็ดังขึ้นข่มอำนาจแห่งสวรรค์

"เจ้ากล้าเรียกตัวเองว่าเทพ...ในขณะที่เหยียบย่ำชีวิตผู้บริสุทธิ์เช่นนั้นงั้นหรือ?"

กลุ่มเงาดำทะมึนเคลื่อนผ่านม่านหมอกสงคราม—กองทัพแห่งจอมมาร เผ่าพันธุ์โบราณที่ถูกตราหน้าว่าเลวร้ายที่สุดในประวัติศาสตร์

และผู้นำของพวกเขา—ในชุดเกราะดำลายทอง ผมยาวสีเงินเปล่งประกายราวจันทรายามราตรี ดวงตาสีทับทิมดั่งกองเพลิง—ปรากฏตัว

"หากเจ้ายังเรียกการเข่นฆ่าว่าความยุติธรรม...งั้นจงสำนึกในบาปของเจ้าด้วยเวทมนตร์ที่ข้าเฝ้าเก็บงำมานับพันปีเถิด"

ฝ่ามือของจอมมารยกขึ้นสูง มวลพลังเวทย์มืดกระจายตัวรอบสนามรบ

ดินแดนทั้งผืนสั่นสะเทือนเมื่อเวทย์ที่ไม่ได้ปรากฏมาในโลกนี้กว่า 3,000 ปี เริ่มตื่นขึ้นอีกครั้ง

“โลกที่อ่อนแอ...จะไม่มีวันรอดในศรัทธาจอมปลอม”

“โลกใหม่ที่เท่าเทียม จะเริ่มขึ้นด้วยมือของข้า—!”

---

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***