...วันนั้น อาคิยะไม่ได้ตั้งใจจะมาที่งานเทศกาลฤดูใบไม้ผลิที่จัดอยู่แถวสวนสาธารณะริมคลองเลย...
...แต่โทยะกับริองชวนด้วยประโยคเดียวว่า “ไปเดินเล่นเปลี่ยนบรรยากาศกันเหอะ นายนั่งวาดรูปในห้องมากไปแล้ว” เขาจึงตอบตกลงอย่างไม่คิดมาก...
...และแน่นอนว่า...พอไปถึง เขาก็เห็นคนคนหนึ่งยืนอยู่ใต้ร่มเงาต้นซากุระเหมือนหลุดออกมาจากหนังสือภาพ...
...โอซามุ...
...ในชุดเสื้อเชิ้ตสีอ่อน กางเกงขายาวสีดำ เขาดูไม่เข้ากับบรรยากาศวุ่นวายของเด็ก ๆ ที่วิ่งเล่นรอบข้างเลยสักนิด แต่กลับสะดุดตาเสียจนใจเต้นผิดจังหวะ...
...“นายก็มาด้วยเหรอ?” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นทันทีที่หันมาเห็น...
...“คะ...ครับ พอดีโดนลากมา…”...
...“หืม โชคดีจัง”...
...“หือ?”...
...“ฉันก็โดนเซนจิกับวาคุลากมาเหมือนกัน แต่นายดูทำให้ที่นี่น่าอยู่ขึ้นเยอะเลย”...
...อาคิยะหัวเราะแห้ง ๆ พลางเบือนหน้าหลบสายตาแบบไม่เนียน...
...“ชมกันตรง ๆ แบบนี้ ผมไม่ชินหรอกนะครับ”...
...“งั้นฉันจะพูดบ่อย ๆ จนชินเลยละกัน”...
...ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ เสียงฝนก็ดังลงมาเบา ๆ แบบไม่ให้เตรียมใจ—เม็ดเล็ก ๆ แรกกลายเป็นสายฝนโปรยปรายอย่างรวดเร็ว...
...ผู้คนเริ่มวิ่งหลบกันจ้าละหวั่น อาคิยะก็กำลังจะวิ่งหาที่หลบฝนเช่นกัน แต่แล้ว—...
...“เฮ้ เดี๋ยว”...
...มือของโอซามุก็คว้าข้อมือเขาไว้แน่น...
...“ตามมา”...
...คนตัวสูงลากเขาวิ่งผ่านกลุ่มคน วิ่งลอดซุ้มขายขนม และโค้งเลี้ยวเข้าซอยเล็ก ๆ จนมาถึงศาลาไม้หลังเล็กใต้ต้นไม้ใหญ่ ซึ่งค่อนข้างลับตาคน...
...“เฮ้อ… รอดแล้ว”...
...อาคิยะหอบเบา ๆ พลางปัดน้ำฝนออกจากเสื้อ...
...“ขอบคุณครับ…ถ้าไม่พาออกมา คงเปียกกว่านี้แน่”...
...โอซามุมองเขาเงียบ ๆ สักพัก ก่อนจะค่อย ๆ เอื้อมมือไปเช็ดน้ำที่ซึมบนแก้มของเขาเบา ๆ ด้วยชายเสื้อของตัวเอง...
...“…คุณโอซามุ?”...
...“อยู่นิ่ง ๆ”...
...“แต่…”...
...“หน้าก็เล็ก ผมก็เปียก ยังจะเถียงอีก”...
...อาคิยะนิ่งงันไปโดยอัตโนมัติ ใบหน้าเริ่มแดงขึ้นเรื่อย ๆ กับระยะห่างเพียงคืบเดียว แถมคนที่กำลังเช็ดให้ก็ดันมองหน้ากันไม่วางตาอีก...
...“ถ้าทำหน้าแบบนั้น ฉันจะเข้าใจว่าชอบให้ดูแลนะ”...
...“ผะ…ผมไม่ได้…”...
...“อืม งั้นต่อไปฉันจะดูแลให้บ่อย ๆ เลย”...
...อาคิยะถอยหลังอัตโนมัติ แต่ศาลาก็เล็กจนแผ่นหลังแตะเข้ากับเสาไม้ด้านหลังพอดีเป๊ะ...
...โอซามุยิ้ม...
...“จะหนีไปไหน?”...
...“ผมไม่ได้จะหนี…แค่…”...
...“เขิน?”...
...“ไม่ครับ!”...
...“พูดเสียงดังแบบนั้น แปลว่าเขินแน่เลย”...
...เขายกมือขึ้นลูบผมเปียกของอีกฝ่ายเบา ๆ เหมือนล้อเล่น แต่อาคิยะกลับหลบตาแล้วหน้าแดงเหมือนจะลุกไหม้...
...“อย่าแกล้งสิครับ…”...
...เสียงเบาแผ่วแทบหล่นหายไปในเสียงฝน...
...โอซามุชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ แล้วลดมือลง...
...“ขอโทษนะ”...
...“…”...
...“บางทีฉันอาจจะอยากเห็นหน้านายเวลาเขิน…มากเกินไปหน่อย”...
...อาคิยะกะพริบตาปริบ ๆ...
...เขาไม่รู้จะตอบอะไร...
...จนกระทั่งเสียงเรียกจากไกล ๆ ดังขึ้น—เป็นริองกับโทยะที่กำลังวิ่งถือร่มมาทางนี้...
...“อาคิยะ! อยู่ตรงนี้เอง! ฝนเริ่มเบาแล้วนะ!”...
...“อะ อื้ม! เดี๋ยวไป!”...
...อาคิยะหันกลับมามองโอซามุอีกครั้ง...
...“…ผมไปก่อนนะครับ”...
...“อืม”...
...“ไว้เจอกันอีกนะครับ”...
...เขาวิ่งออกไปกับเพื่อน ทิ้งไว้เพียงเสียงฝนบางเบาในศาลา...
...โอซามุมองตามแล้วหัวเราะในลำคอเบา ๆ...
...“ชักอยากเจอเขาทุกวันเข้าแล้วสิ…”...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 9
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments