...อาคิยะคิดว่า...เขาน่าจะเริ่มชินกับการเจอโอซามุแล้ว...
...แต่เปล่าเลย...
...เพราะทุกครั้งที่อีกฝ่ายโผล่มาแบบไม่ให้ตั้งตัว หัวใจเขาก็ยังเต้นโครมครามไม่หยุด...
...วันนี้ก็เช่นกัน—โอซามุมาตรงเวลานัดมาก...
..."มาเร็วจัง"...
...เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเบา ๆ พร้อมกับนั่งลงฝั่งตรงข้ามโต๊ะ อาคิยะที่กำลังดูภาพในโทรศัพท์อยู่รีบกดล็อกหน้าจอทันที...
..."ผมก็แค่มา...ก่อนเวลานิดหน่อยน่ะครับ"...
..."ดูอะไรอยู่?"...
..."เอ่อ...ก็ภาพสเก็ตช์เก่า ๆ ของตัวเองครับ พอดีเก็บไว้ในโทรศัพท์ด้วยน่ะ"...
...โอซามุยื่นมือมาหยิบโทรศัพท์ไปอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย...
..."เดี๋ยวสิครับ—!"...
..."ขอดูเฉย ๆ ไม่ลบไม่โพสต์หรอกน่า" เขาว่าพลางเปิดอัลบั้มภาพในเครื่องอย่างหน้าตาเฉย...
...อาคิยะลนลานนิดหน่อย หน้าเริ่มขึ้นสี...
..."คุณโอซามุ!"...
..."อืม…วาดเก่งดีนี่นา"...
...เขาพูดเสียงนิ่ง แต่นิ้วก็เลื่อนไปเรื่อย ๆ ดูจริงจังราวกับกำลังอ่านหนังสือเรียน...
...“ขอบคุณครับ…แต่ว่า…เอ่อ…บางภาพมันยังไม่เสร็จนะครับ อย่าดูเลยก็ได้มั้ง”...
...“แต่น่ารักดี”...
...“หะ…?”...
...“รูปที่วาดแมวคาบปลาอ่ะ ตลกดี”...
...“…อ๋อ”...
...อาคิยะโล่งใจที่อีกฝ่ายไม่ได้เจอรูปที่เขาเคยลองวาดจากความทรงจำ—หน้าผู้ชายคนหนึ่งในคาเฟ่ ที่ชื่อว่าโอซามุ...
...แต่ก่อนจะโล่งใจได้เต็มที่ ประตูร้านก็เปิดออกพร้อมเสียงเจี๊ยวจ๊าวเบา ๆ...
...“โห๊ววว เจอกันอีกแล้วววว” โทยะเดินนำเข้ามา ตามด้วยริองที่หันมองสองคนตรงโต๊ะแล้วยกคิ้ว...
...“นัดกันเหรอ?”...
...“บังเอิญน่ะครับ!” อาคิยะรีบพูดทันที...
...โทยะหัวเราะร่วน “บังเอิญกันบ่อยจังเลยนะ เหมือนพรหมลิขิตเลยว่าปะ?”...
...อาคิยะทำหน้าเหมือนอยากมุดใต้โต๊ะ...
...แต่แล้วประโยคถัดไปจากปากคนที่นั่งตรงข้ามก็ทำให้เขาอยากหายไปจริง ๆ...
...“ก็อาจจะใช่”...
...“…ห๊ะ?”...
...โอซามุยิ้มบาง ๆ เหมือนพูดเล่น…แต่ไม่มีใครหัวเราะออกมา...
...ริองกับโทยะมองหน้ากัน แล้วรีบกระแอมเบา ๆ...
...“โอ๊ยย...เราจะไปนั่งมุมโน้นนะ ท่าทางคุยกันอยู่แล้ว เราไม่กวนแล้วจ้ะ”...
...“อ้าวเฮ้ย ริอง…!”...
...โทยะถูกลากไปแบบงง ๆ ปล่อยให้อาคิยะนั่งหน้าร้อนผ่าวอยู่กับโอซามุตามลำพัง...
...“...คุณพูดแบบนั้นทำไมครับ” อาคิยะถามเสียงเบา...
...“แบบไหน?”...
...“แบบ…พรหมลิขิตอะไรแบบนั้น…”...
...โอซามุเอนหลังพิงเก้าอี้ มองอาคิยะด้วยสายตานิ่งสงบแต่แฝงรอยขำ...
...“ก็แค่พูดในสิ่งที่คิดน่ะ”...
...“คุณไม่คิดก่อนพูดเลยเหรอครับ…”...
...“ถ้าคิดแล้วจะยังพูดอยู่ดี”...
...อาคิยะก้มหน้างุด หัวใจเต้นดังราวกับจะหลุดออกมานอกอก...
...แต่แล้ว......
...“อ้าวๆๆๆ! เธอจริงด้วยสินะอาคิยะ~!”...
...เสียงใหม่ดังขึ้น...
...ชายหนุ่มคนหนึ่งในเสื้อคลุมวิศวะสีเข้ม เดินมาพร้อมเซนจิ ผู้ชายร่างสูงที่มีกลิ่นอายขี้เล่นติดตัวมาตั้งแต่สายตา...
...“อ้าว เซนจิ...แล้วนั่นใครครับ?”...
...“เพื่อนฉันเอง วาคุ นิสัยกวนหน่อย ๆ แต่ไม่กัด”...
...“พี่โอซามุววว~ นี่น้องเขาชื่ออาคิยะเหรอ น่าร้ากก”...
...“วาคุ” โอซามุปรามเสียงต่ำ...
...“โหย แค่ชมเฉย ๆ ทำไมดุขนาดนี้~?”...
...เซนจิหัวเราะแล้วเอ่ยลอย ๆ “โอ๊ย ๆ หวงหรือเปล่าวะเนี่ย”...
...โอซามุหรี่ตานิดหนึ่ง แต่ไม่ตอบอะไร...
...อาคิยะรู้สึกว่าตัวเองเหมือนหม้อซุปที่กำลังจะเดือด หูทั้งสองข้างร้อนผ่าว...
...“พวกฉันไม่กวนล่ะ ไปนั่งนู่นละกัน” เซนจิหัวเราะแล้วลากวาคุที่ยังเหลียวหลังกลับไปตลอดทาง...
...บรรยากาศเงียบลงอีกครั้ง...
...อาคิยะเม้มริมฝีปากแน่น...
..."...คุณโอซามุ"...
..."หือ?"...
..."คุณหวงผมเหรอครับ"...
...เงียบ...
...โอซามุมองหน้าเขา แล้วค่อย ๆ ยกมุมปากขึ้นอย่างนึกสนุก...
..."ทำไมถามแบบนั้นล่ะ?"...
..."ก็…คุณทำท่าทางแบบนั้น"...
..."..."...
..."หรือผมคิดไปเอง?"...
...โอซามุยกมือขึ้นวางคางบนมือ มองเขาเหมือนนักวิจัยมองปรากฏการณ์แปลกใหม่...
...แล้วเขาก็พูดขึ้นเรียบ ๆ...
..."งั้นคิดไปเองเถอะ…"...
...อาคิยะทำหน้างง...
...ก่อนจะต้องสะดุ้งสุดตัวเพราะอีกฝ่ายโน้มตัวเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นหอมจาง ๆ จากลมหายใจของเขา...
...“แต่ถ้าฉันจะหวงจริง ๆ…นายจะว่าอะไรไหมล่ะ?”...
...อาคิยะกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก...
...เขาจะทำยังไงดี…ถ้าโอซามุไม่ได้แค่แกล้งเล่นแล้วล่ะ?...
...---...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 9
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments
꧁༒☬𝕶𝖎𝖒𝖞𝖔𝖚𝖓𝖌𝖏𝖔☬༒꧂
ต่อๆ
2025-04-29
1