...หลังจากวันนั้น อาคิยะก็เริ่มเจอโอซามุบ่อยขึ้น...
...ไม่ใช่บังเอิญ ไม่ใช่โดยตั้งใจ…แต่เหมือนโลกทั้งใบมันแคบลงอย่างช้า ๆ...
...โอซามุชอบมาอ่านหนังสือที่คาเฟ่หน้าคณะศิลปกรรมฯ พื้นที่เล็ก ๆ ที่มีเสียงเพลงแจ๊สบรรเลงคลอเบา ๆ และกลิ่นหอมของกาแฟสด...
...และบังเอิญ—ที่อาคิยะก็มักมาวาดรูปตรงมุมหน้าต่างของร้านนี้เหมือนกัน...
...วันนี้ก็เช่นกัน…...
...อาคิยะมาถึงก่อน เขาสั่งโกโก้เย็นหวานน้อยเหมือนทุกที แล้วหยิบสมุดสเก็ตช์ขึ้นมาจรดดินสอเป็นเส้น ๆ สะเปะสะปะ...
...แต่แล้ว เสียงเก้าอี้ถูกเลื่อนจากฝั่งตรงข้ามก็ดังขึ้น...
...เงาสูง ๆ ทาบมาบนโต๊ะ...
...“สวัสดี...อาคิยะ”...
...“อ๊ะ! ค-คุณโอซามุ...!”...
...เสียงตกใจเล็กน้อยของเขาเรียกรอยยิ้มมุมปากจากอีกฝ่าย...
...“ตกใจอะไรขนาดนั้น”...
...“ป-เปล่าครับ แค่...ไม่คิดว่าจะเจอที่นี่อีก…”...
...“ฉันนั่งที่นี่ประจำ นายต่างหากที่ดูเหมือนจะ ‘บังเอิญ’ มาบ่อย”...
...“เอ่อ...คือ...ผมก็แค่ชอบที่นี่เฉย ๆ น่ะครับ ไม่ได้...ตามคุณมานะ”...
...“ฉันก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย”...
...โอซามุมองหน้าเขานิ่ง ๆ แต่แววตากลับมีแววล้อเลียนนิด ๆ จนอาคิยะต้องหลบตาอย่างเก้อ ๆ...
...“แล้ว...วันนี้วาดอะไรอยู่?” เขาถามพลางเอี้ยวตัวมาดู...
...อาคิยะรีบดันสมุดสเก็ตช์ให้ไกลตัวขึ้นอีกนิด ราวกับมันคือของต้องห้าม...
...“ม-ไม่ใช่อะไรสำคัญหรอกครับ แค่...วาดเล่นเฉย ๆ”...
...“ให้ดูได้ไหม?”...
...“คือ…ผมยังวาดไม่เสร็จ…”...
...โอซามุเท้าคาง มองเขานิ่ง ๆ ก่อนจะเอ่ย...
...“หรือว่าวาดฉัน?”...
...“หะ!? ปะ—เปล่านะครับ! ผมไม่ได้วาดคุณนะ!”...
...เสียงสูงขึ้นทันที อาคิยะรีบปิดสมุดแน่น หน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก...
...โอซามุหัวเราะเบา ๆ เป็นครั้งแรกตั้งแต่รู้จักกัน...
...“ล้อเล่นน่ะ”...
...“…คนใจร้าย…”...
...“พูดอะไรนะ?”...
...“เปล่าครับ…” อาคิยะก้มหน้าซ่อนรอยแดง...
...โอซามุยกกาแฟขึ้นจิบ แอบมองอีกฝ่ายที่ยังนั่งหน้างออยู่ฝั่งตรงข้าม...
...บรรยากาศรอบตัวทั้งคู่ดูเหมือนจะสงบ…แต่น่าแปลกใจที่หัวใจอาคิยะเต้นโครมครามราวกับวิ่งรอบสนามสิบรอบ...
...“อาคิยะ” เขาเรียกชื่อเสียงเรียบอีกครั้ง...
...“ครับ?”...
...“หน้าแดง”...
...“มะ-ไม่ใช่นะครับ! แค่…ร้อนเฉย ๆ คาเฟ่ก็ไม่ได้เย็นขนาดนั้น…”...
...โอซามุไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาเพียงยิ้มมุมปากบาง ๆ แล้วเปลี่ยนเรื่อง...
...“วันนี้มีเรียนตอนบ่ายไหม?”...
...“มีครับ เรียนศิลปะสมัยใหม่อาจารย์อิซึมิ”...
...“อืม…ไม่เคยเรียนวิชานั้น แต่ดูน่าสนุกดี”...
...“ถ้าคุณโอซามุสนใจ ผมให้ยืมหนังสือได้นะครับ…ถึงจะไม่ใช่คนเรียนสายนี้ก็ตาม”...
...“ใจดีจัง”...
...“ผมก็แค่…อยากให้คุณเข้าใจในสิ่งที่ผมชอบบ้างน่ะครับ”...
...โอซามุนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพึมพำเบา ๆ...
...“ฉันก็กำลังพยายามเข้าใจอยู่เหมือนกัน”...
...“หือ?”...
...“เปล่า…ไม่มีอะไร”...
...โอซามุละสายตาออกจากหน้าต่าง เขาก้มมองแก้วกาแฟในมือ เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง...
...“ว่าแต่...” เขาพูดขึ้นอีกครั้ง “ตอนนายตกใจหน้าแดงเมื่อกี้…มันน่ารักดีนะ”...
...“!!!!”...
...อาคิยะแทบจะหยิบสมุดฟาดหัวตัวเองทันที...
...“คุณโอซามุ…!”...
...“ก็แค่พูดความจริง” เสียงเรียบ แต่ยิ้มที่มุมปากชัดเจนกว่าเดิม...
...อาคิยะเอาหน้าซุกลงกับโต๊ะอย่างหมดหนทาง...
...เขาไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่...
...แต่สิ่งหนึ่งที่เขารู้แน่ ๆ คือ......
...หัวใจของเขากำลังสั่น…แบบที่ไม่เคยสั่นแบบนี้มาก่อน...
...---...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 9
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments